Dochter van de Maan #Netties2016

Hoofdstuk 7.1

Hunters POV

Ik trok aan de metalen kettingen rond mijn polsen en gromde naar de Hybrides voor me om ze op afstand te houden.
Hoe kon ik zo stom zijn me gevangen te laten nemen door Hybrides? Nog een betere vraag, waarom hoorde ik ze niet aankomen? Zat ik zo met m'n hoofd ergens anders bij? Ik wist het antwoord daarop natuurlijk maar al te goed. Samantha.
Ze was de reden da ik me niet kon concentreren, dat ik me anders gedroeg dan normaal, maar ik kon het niet helpen. Ik wou dat ze van mij was. Van mij en mij alleen. De gedachte dat ze me niet wilde maakte me gek. Beter gezegd het maakte me kapot. Het vreet aan me dat ze me niet wil. Ze is mijn zielsverwant, mijn mate. Ik wil niemand anders.
Een van de Hybrides kwam dichterbij en ik gromde waarschuwend. Echt niet dat ik me liet intimideren door een stelletje Hybrides.
'Nou nou, das een behoorlijke grom voor een jonge Alpha die vast zit.' Ik keek verrast op toen ik de stem herkende. De stem lachte spottend. 'Verbaasd me hier te zien, Hunter?'
Ik begon woedend aan de kettingen te trekken. 'Laat je zien, lafaard!' schreeuwde ik. 'Laat je zien als je durf!' De hybrides om me heen deinsde terug en ze onthulden de lange, slungelige jongen in de zwarte kleding. 'Waarom ben ik hier?'
Nathiël liep langzaam naar me toe en bleef buiten mij bereik. 'Alsof je dat niet weet.'
'Nee, ik weet het niet. Vertel op! Als dit een of andere flauwe grap is ben je dood.' Ik kwam zo ver als ik kon van de muur af, maar hij was nog steeds te ver weg.
'Kom op, Hunter. Je weet heus wel waarom je hier bent. Het begint met een "S" en eindigt op "amantha". Zo diep hoef je helemaal niet na te denken.'
Ik staarde hem aan. 'Wat heeft Samantha hiermee te maken? Heeft dit te maken met wat er die nacht dat we haar vonden gebeurde?'
'Samantha heeft hier alles mee te maken. Zij is de reden dat je hier bent.' Hij begon voor mijn neus heen en weer te lopen. 'Je had me haar moeten laten vermoorden in het bos, dan had het je heel veel problemen gescheeld.' Ik bleef hem aankijken, maar hij keek strak voor zich uit. 'Is het je nooit opgevallen dat ze niet praat met haar wolf? Dat ze niet die sterke drang voelt om bij je te zijn zoals jij dat bij haar voelt? Heb je haar wolf ooit naar boven zien komen of contact met haar wolf gehad?'
Nee, dat had ik niet. Ik had Sam ook nooit erover gevraagd, al had ik wel geprobeerd met haar wolf te praten.
'Ze heeft haar wolf nog nooit ontmoet. Ze weet niet hoe het is om te veranderen in haar wolf,' zei Nathiël. 'Dat komt doordat ze nog nooit is veranderd in haar wolf. Ze heeft het nooit meegemaakt.'
Nog nooit veranderd in haar wolf? Ze zou de Alpha worden en ze was nog nooit veranderd in haar wolf? Ze is zestien, ze hoorde al lang een keer te zijn veranderd.
'Heeft ze het je niet verteld?' Hij lachte spottend. 'Oh, Hunter. Je lieve, kleine mate hoorde dood te zijn! Al bij haar geboorte! Dat is de reden dat ze nog nooit is veranderd in haar wolf! De enige reden dat ze leeft is doordat de Maan Godin haar een deel van haar krachten heeft geschonken. Ze leeft terwijl ze dood hoort te zijn!' Hij stopte met lopen en keek me aan. 'Dat voelt vreemd, of niet?'
'Waarom ben ik hier?' vroeg ik om zijn vraag ge ontwijken.
'Zodat je me niet tegen kan houden wanneer ik ervoor zorg dat de Maan Godin haar krachten terug krijgt.'
Ze leefde door de krachten van de Maan Godin, als hij die krachten van haar af zou nemen zou ze... 'Dan gaat ze dood,' fluisterde ik, me ineens bewust van de ernst van de zaak. 'Dat kun je niet doen! Ik vermoord je als je haar ook maar met één vinger aanraakt, jij vuile verrader!' gromde ik.
'Grote woorden voor een Alpha die gevangen is genomen door zijn eigen Gamma, vind je niet?' Nathiël deed een stap in mijn richting en bleef tien centimeter voor me staan. 'Je weet niet eens dat Samantha al naar huis is gegaan, of wel? Haar ouders en broer zijn haar komen halen vlak nadat jij weg ging.'
'Haar broer heeft haar proberen te vermoorden!' Ik gromde en trok nog woester aan de kettingen. Ze mocht niet naar huis zijn gegaan. Dan was ze weg! Weg bij mijn roedel, weg bij mij.
Nathiël begon te lachen. 'Wat ben je ook goed gelovig. Dat was ik. Ik verwondde haar, maar ik kon haar niet doden, want jij was in de buurt. Jammergenoeg vond je haar. Het was dat vervelende "mijn mate" gedoe waardoor het in de soep liep.' Ik staarde hem aan. 'Het was te merken dat ze je mate was. Anders had je haar achter gelaten of mij haar laten vermoorden. Je bent zo doorzichtig.'
Mijn blik gleed naar de grond. Was ik echt zo doorzichtig? Zou iedereen door hebben dat Sam mijn mate was? Dat kon toch niet zo zijn? Mijn moeder was de enige die het wist. Ik heb het haar verteld, verder niemand.
'Callista! Marcus!' Nathiël draaide zich om naar de menigte Hybrides en twee van hen stapten naar voren. 'Ga haar zoeken. Ze is bij de Full Moon roedel. Zorg dat je haar hier krijgt, vrijwillig. Ze mag niet gewond raken. Zeg haar dat Hunter hier is, dan gaat ze wel mee.' De Hybrides draaiden zich om en verlieten de ruimte.
Nu was het Nathiël, ik en een stuk of twintig Hybrides. Ontsnappingskans: geen.
'Iedereen verlaat de ruimte.'
Goeie timing Nathiël. Je vergroot mijn ontsnappingskans. Het wordt nu een makkie. De Hybrides verlieten de ruimte en de laatste die de door de deur ging sloot hem achter zich, zodat ik nu alleen overbleef met Nathiël.
'Waarom nam je haar niet mee toen ze nog in het huis was? Nu is ze bij haar eigen roedel, iedereen daar wil haar beschermen. Ze laten haar niet meer gaan.'
Hij lachte weer. 'Ze zouden haar zelfs niet laten gaan voor haar mate van een andere roedel. Haar vader heeft een hekel aan leden van de Silent Wolves, dat weet je toch? Hij zou je nooit bij haar in de buurt laten komen. Ze is zijn kleine engeltje en zijn opvolger.' Hij liep weer heen en weer. 'Ze wordt morgen benoemd tot Alpha van de Full Moon. Als dat gebeurt zul je haar voor altijd verliezen. Er is dan geen enkele mogelijkheid dat ze jou nog wil. Zij kan de Alpha van haar roedel zijn, zonder Luna, maar jij kan dat niet. Jij bent haar nodig als jouw Luna. Alpha en Luna, zo is het altijd al geweest.'
'Stop.' Ik werd er gek van. Niet alleen van het heen en weer lopen voor mijn ogen, maar ook omdat ik wist dat hij gelijk had. Over het hele mate gebeuren, het geen Alpha zonder Luna, over dat ze de toekomstige Alpha is, alles. Ik deed een paar stappen terug en legde mijn handen tegen mijn oren en keek naar beneden. Ik wilde het niet horen. Het was al erg genoeg dat ze me niet wilde en me niet eens zag als haar mate, maar dan kwam het er nog bij dat haar vader een hekel had aan mijn roedel.
Nathiël lachte spottend. 'Het is verbazingwekkend hoe makkelijk een Alpha te krenken is als het om zijn mate gaat.' Zijn stem was plots weer serieus en het jaagde me de stuipen op het lijf. 'Er is een manier waarop je haar als mate kunt krijgen. Een manier waardoor zij jou ook als mate ziet.'
'Je wilt haar vermoorden,' zei ik zacht.
'Dat hoeft niet. Het kan ook op een andere manier, het kost alleen meer moeite. Ze blijft leven, alleen de kracht van de Maan Godin verlaat haar lichaam.' Hij liep naar me toe. 'Het enige wat er dan nodig is is haar bloed. Één druppel is al genoeg.'
Ik keek hem wantrouwend aan. 'Ze gaat niet dood?'
'Ik beloof het.'
'Je mag haar geen pijn doen.' Ik rechtte mijn rug. 'Als je dat wel doet, teken je je eigen doodvonnis.'
Nathiël grijnsde. 'Ach, dood gaan we allemaal.' Hij draaide zich om en liep naar de deur. 'Oh, en Hunter. Dat stoere gedrag hier heeft geen zin. Ik laat me niet zo snel intimideren door een hersenloze sukkel.'

____________

Tamtamtam....!
Oke, jongens het heeft lang geduurd maar hier is weer een (half) hoofdstuk!
Sorry dat het zo lang duurde, was bezig met van alles en nog wat en vergat te schrijven.

~ WriterGirlXXX