Dochter van de Maan #Netties2016

Hoofdstuk 11

Hunters p.o.v

Ik keek zijwaarts naar Samantha. 'Weet je het zeker?' We lagen beiden op onze rug op mijn bed. Haar hand in de mijne en haar hoofd tegen mijn schouder. Ze keek niet in mijn richting toen ik sprak, maar sloot haar ogen.
Ze knikte. 'Ik weet het zeker,' fluisterde ze.
'Wanneer heb je dit besloten?'
'Toen ik bij mijn ouders was. Ze weten het nog niet, jij bent de enige die het weet.'
'Dus je weet zeker dat je hier niet wil blijven?'
Weer knikte ze. 'Mijn ouders willen graag dat ik de Alpha wordt.'
Ik ademde diep in en uit. 'Maar ik wil dat je mijn Luna wordt.'
'Hunter,' zuchtte ze. Ze opende haar ogen en keek me aan. 'We hebben het hier net over gehad. Ik wil die discussie niet nog een keer.'
'Laat je broer je taak als Alpha overnemen, hij zal het vast wel voor je overhebben.'
'Wat zei ik nou over die discussie?'
'Wat nou als we de roedels samenvoegen?' Ik was nog lang niet klaar met deze discussie. Ik zou er alles aan doen om paar hier te houden. 'We zouden het kunnen. De roedel wordt wel groot, maar het zou een optie kunnen zijn. Bovendien hoef je dan niet weg.'
Ze zuchtte. 'Je snapt het gewoon niet. Mijn vader is van de oude stempel. Twee roedels samenvoegen mag alleen wanneer de Alpha de Alpha van de vijandige roedel vermoord en dat is geen goed plan.'
'Ik zou het doen als dat ervoor zou zorgen dat je hier zou blijven,' mompelde ik.
Het volgende moment sloeg ze me in mijn gezicht, niet hard, maar wel raak. 'Dat doe je niet en als je dat wel doet ben je dood.'
Er kroop een grijns over mijn gezicht en ik pakte haar beide polsen en drukte ze tegen het bed toen ik boven haar ging hangen. 'Niemand bedreigt een Alpha.'
'Volgens mij deed je dat net zelf,' zei ze en stak haar tong plagerig uit.
'Jij bent geen Alpha, nog niet.' Ik boog mijn hoofd naar beneden en kuste haar nek. Een geamuseerd geluidje ontsnapte uit mijn mond toen ze huiverde. Ze probeerde me van haar af te trappen, maar zonder succes. Je zou denken dat ze nu wel beter zou weten, na al die tijd dat ze met me zat op gescheept. 'Rustig maar, ik doe niets,' fluisterde ik in haar oor. 'Nog niet tenminste.'
'Hunter, ik zweer het, als je me nu gaat marken ben je nog langer niet jarig,' gromde ze. 'Ik zou het niet doen als ik jou was.'
Ik bracht mijn hoofd omhoog en keek haar aan. 'Al die dreigementen. Ik had toch wel anders van je verwacht, Samantha.' Sam gromde naar me en ik zag haar ogen donkerder worden. Dit was precies waar ik op uit was. Nogmaals kuste ik haar nek en haar spieren spanden zich aan.
Met al haar kracht drukte ze zich van me af en rolde ik van het bed. Ze keek me woest aan, haar ogen zo zwart als de nachtelijke hemel en dat was het moment dat haar botten begonnen te kraken en ze veranderde. Kreten van pijn vulde de kamer, maar het duurde niet lang voor Sam was veranderd in haar wolf. Haar woedende wolf.
Ik stond op en liep achteruit toen de bruine wolf op me af kwam. 'Sam, rustig aan.' Eerste transformaties duurden niet lang, en die van haar hopelijk ook niet. 'Samantha, luister naar me. Kalmeer. Ik wilde je geen pijn doen. Ik beloof het.'
Ze gromde naar me, haar lippen opgetrokken en scherpe tanden ontbloot.
"Mate. Mate. Mate," begon mijn wolf weer.
"Niet het goeie moment." Ik hief mijn handen als teken van overgave, maar het leek iets uit te halen.
Weer klonk het gekraak van botten, alsof alle botten in haar lijf braken, en nog geen seconde later lag ze op de grond.
'Shit,' mompelde ik rennend in de richting van het bed. Ik greep het dekbed eraf en wikkelde het om haar heen voor ik haar tegen me aan trok, zeker wetend dat ze helemaal bedekte was. 'Sam, alles goed?'
Ze staarde zonder enige emotie in mijn ogen. 'Ik... Ik hoorde jouw wolf praten en... mijn wolf. Ik hoorde haar ook praten.'
Het was een hele poos stil. We zeiden beiden niets. Zelfs mijn wolf was stil. Het enige geluid wat ik kon horen, was Sams zachte ademhaling en het kloppen van haar hart. Haar hoofd lag tegen mijn borst en mijn armen waren om haar heen gewikkeld.
Ik voelde me op dat moment voor het eerst in jaren echt ontspannen. Het mate-effect, zoals mijn moeder het altijd noemde.
'Kun je hier echt niet blijven?' fluisterde ik.
'We hebben het hier over gehad. Mijn ouders willen dat ik de Alpha wordt.'
'Maar wat wil jij?'
'Wat ik wil?'
'Ja, wat wil jij. Je ouders willen dat je Alpha wordt, ik wil dat je mijn Luna wordt maar wat wil jij? Als je Alpha wordt kunnen wij niet samen blijven, maar we kunnen beiden geen Alpha worden zonder mate. Dan is de enige optie elkaar afwijzen en hopen dat we een tweede kans krijgen voor een mate.'
Sam zuchtte. 'Ik wil geen keuzes hoeven maken. Ik wil Alpha worden, maar ik wil jou niet afwijzen, en aan de andere kant wil ik jouw Luna worden, maar ik wil mijn ouders niet teleurstellen.' Ze legde een hand tegen mijn borst en vlinders in je buik was zacht uitgedrukt bij wat ik nu voelde. Het voelde alsof ik losgebroken dierentuin dieren in mijn buik had rond rennen, samen met mijn wolf. 'Het is zo moeilijk om te kiezen, want wat ik ook kies ik stel sowieso iemand teleur en ik wil niemand teleurstellen.'
Ik ademde diep in. Dit was misschien wel het moeilijkste en het domste wat ik ooit ging zeggen, maar ik moest het zeggen. 'Het heeft geen zin om hier te blijven als je niet weet voor wie je moet kiezen en ik weet dat als je hier blijft, ik er alles aan zou doen om ervoor te zorgen dat je hier blijft, maar ik wil je keuze niet beïnvloeden.' Ik stopte even. 'Het is daarom denk ik beter dat je met je ouders mee naar huis gaat.'
Ze tilde haar hoofd van mijn borst af en keek me aan. Haar groene ogen straalden een mengeling van ongeloof, verdriet en blijdschap uit. Een onmogelijke combinatie, maar bij haar mogelijk. Het duurde even voor ze eindelijk haar mond opendeed om wat te zeggen. Het waren waarschijnlijk maar een paar seconden, maar het voelde als een hele poos. 'Je wilt dat ik blijf, maar toch laat je me gaan.'
Ik knikte.
'En dan zeggen mensen dat ik moeilijk te snappen ben,' mompelde ze.
'Ben je ook.'
'Niet grappig.'
'Ik weet wat. Laten we stoppen met deze grafstemming en iets gezelligs gaan doen voor je terug naar huis gaat.' Ik stond op en keek neer op Sam. Ze had het dekbed nog strakker om zich heen gewikkeld en haar wangen waren rood. 'Shit, kleren.' Ik krabde achterop mijn hoofd. 'Euh, Joshua heeft kleding voor je mee genomen. Het ligt in de kast.' Ze bleef zitten en mijn wangen begonnen ook te gloeien. 'Oh ja, ik wacht daar wel,' zei ik en wees naar de deur. Ik liep snel de kamer uit en sloot de deur achter me.
"We hadden haar moeten marken. Ze is van ons. Je was zo dichtbij en toch deed je het niet. Je bent zo'n sukkel. Als je mij de leiding had gegeven, was ze nu echt van ons geweest. Er was dan niemand meer die iets bij haar probeerde. Dat is sowieso niet slim, want ze is al van ons. En weet je w-"
Ik onderbrak het geratel van mijn wolf. "Ze is niet van ons en dat wordt ze misschien ook wel helemaal niet."
"Daarom had je haar moeten marken! Dan had ze niet hoeven kiezen! Dan was ze nu onze Luna!"
"Doe me een plezier en houdt je mond. Het is al erg genoeg dat ze weg gaat, nu moet je me niet een schuldgevoel gaan aanpraten."
"Dat hoeft ook helemaal niet. Je voelt je al kut, omdat het ook jouw schuld is dat ze gaat." Mijn wolf lachte zelfverzekerd. "Ik had niet eens getwijfeld om haar te marken. Ik had het direct gedaan."
"Kop dicht."
"Al op het moment dat we haar vonden in het bos."
"Kop. Dicht."
"Ze had zich dan direct veel beter gevoeld en had niet proberen te vluchten."
Ik gromde en ging op de armleuning van de bank zitten. "Als je nu je kop niet houdt ga je wat beleven."
"Oeh, wat ben ik bang." En met dat gezegd stopte mijn wolf met praten.
Niet veel later kwam Samantha naar buiten gelopen. Gekleed in een simpel grijs vest en spijkerbroek, en toch benam ze mij de adem. 'Oke, wat wil je gaan doen?'
Zonder iets te zeggen pakte ik haar hand en nam haar mee door het huis naar de televisie kamer. Ashton keek op toen we naar binnen liepen, net als de kleintjes. 'Ashton, kun je de boel in de gaten houden als ik weg ben?'
Ashton leek even te twijfelen voor hij antwoord gaf, maar toen hij Sam zag leek die twijfel te zijn gesmolten als sneeuw voor de zon. 'Komt voor elkaar.'
Ik knikte voor ik Samantha weer meesleepte de kamer uit. 'Hunter, waar gaan we heen?' vroeg ze, maar ik gaf geen antwoord. Het moest een verrassing blijven.