Κάποιες φορές σαν κι αυτήν αισθάνομαι πως όλα όσα συμβαίνουν είναι απλά ένα όνειρο. Ένα όνειρο που δεν θα αργήσει να τελειώσει.
Πιάνω το χέρι του στο δικό μου.
Ήμαστε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι του δωματίου, καθώς εκείνος εξακολουθεί να είναι λυπόθημος.
Ήμαστε έτσι σχεδόν μια ώρα τώρα.
Πηγαίνω πιο κοντά του και φέρνω το χέρι του προς τα χείλη μου. Το φιλάω τρυφερά και έπειτα το αφήνω ξανά κάτω.
Ακούω ένα κινητό να δονείται και σηκώνομαι από το κρεβάτι.
Βλέπω πως είναι το κινητό του Φιν και το πλησιάζω.
Είναι μια κλήση από τον Άλαν μέσω Viber.
Σταματάει να χτυπάει και επιλέγω να το αγνοήσω. Έτσι κι αλλιώς είναι βράδυ, και υποθέτω πως αν μιλήσω τώρα στο τηλέφωνο θα ενοχλήσω τους δίπλα.
Αισθάνομαι το κεφάλι μου να με πονάει και πηγαίνω προς το κρεβάτι ξανά.
Ξαπλώνω ακουμπώντας την πλάτη μου στο κεφαλάρι και βάζω το πρόσωπο μου στις παλάμες μου.
Παίρνω μία βαθιά ανάσα και ξεφυσάω δυσαρεστημένη με όσα συμβαίνουν.
Πως είναι δυνατόν να μην φανταστήκαμε ότι όλο αυτό ήταν μια παγίδα;
Τώρα θα μπορούσαμε να ήμασταν και οι μας νεκροί... Όπως είναι πλέον και ο ιδιοκτήτης της πανσιόν.
Η Μόρα έχει τεράστια δύναμη, δυστυχώς. Αλλά, τώρα που το σκέφτομαι, δεν μπορεί να βλάψει σωματικά τον Φιν...
Όποτε μάλλον αυτό που ήθελε ήταν με αυτόν τον τρόπο να σκοτώσει εμένα.
Κι αν ο Άλαν ξέρει κάτι ακόμη; Μάλλον θα μου πει ότι δεν μπορεί να μου πει αφού η Μόρα δεν με έχει αναλάβει.
Έχουν πεθάνει τόσοι πολλοί άνθρωποι εξαιτίας μας.
Το επόμενο πρωί
«y/n» ακούω την φωνή του Φιν καθώς με σκουντάει.
«y/n, ξύπνα» τον ακούω ξανά.
«Τι έγινε;» ανοίγω νυσταγμένα τα μάτια μου.
«Νομίζω πως ξέρω ποιος είναι η Μόρα» λέει και πετάγομαι όρθια.
«Τι πράγμα;»
«Ναι, το σκέφτομαι από την ώρα που συνήλθα»
«Και; Ποιος είναι;» ρωτάω ανυπόμονη. Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει πιο γρήγορα από ποτέ.
