«Έχεις σκεφτεί ποτέ σου πως θα ήταν αν εμείς οι δύο κάναμε έρωτα;» με ρωτάει και αισθάνομαι να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου.
Αυτό ήταν πολύ απότομο.
Αν το έχω σκεφτεί; Ναι, το έχω σκεφτεί μερικές φορές αλλά πάντα κατέληγα να σκέφτομαι πως είναι νωρίς για κάτι τέτοιο και ίσως και να μην είμαι έτοιμη ακόμη.
Αλλά ποτέ δεν κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν είμαι έτοιμη για κάτι τέτοιο. Ούτε όμως στο ότι είμαι...
«Μ-μερικές φορές...» απαντάω με ειλικρίνεια και αισθάνομαι τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν.
«Και... Σε τι συμπέρασμα κατέληξες;» με ρωτάει ξανά. Αυτή η συζήτηση είναι πολύ αμήχανη πιστεύω κι για τους δύο μας.
«Δεν ξέρω» απαντάω προσπαθώντας να μην τραυλίσω «Εσύ; Το έχεις σκεφτεί;»
«Για να πω την αλήθεια, ναι, το έχω σκεφτεί μερικές φορές κι εγώ»
«Α» απαντάω μονολεκτικά και μετά βυθιζόμαστε ξανά σε μια αμήχανη σιωπή.
«Θα ήσουν έτοιμη για κάτι τέτοιο;» με ρωτάει ξαφνικά και αισθάνομαι το βλέμμα του πάνω μου να με αγχώνει περισσότερο.
«Δεν ξέρω, πρέπει να το σκεφτώ» απαντάω και γνέφει δείχνοντας κατανόηση. Έρχεται πιο κοντά μου και αφήνει ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπο μου για να με καθησυχάσει.
Το επόμενο πρωί
«Θα έρθω κι εγώ μαζί σου» μου λέει και τον κοιτάω με δισταγμό.
«Είσαι σίγουρος; Έδειχνες αρκετά αντίθετος με αυτό»
«Ναι, ήμουν. Αλλά αισθάνομαι ανασφάλεια να σε αφήσω να πας μόνη σου»
«Εντάξει, σε δέκα λεπτά πρέπει να ήμαστε εκεί» του λέω και φεύγουμε από την πανσιόν.
Αυτήν την στιγμή πάμε να συναντήσουμε τον ταξιτζή για να μάθουμε επιτέλους κάποιους παραπάνω τρόπους για να απαλλαγούμε από όλα αυτά.
Την στιγμή όμως που πατάω στο πρώτο σκαλί έξω από την πανσιόν νιώθω το πόδι μου να γλιστράει κάνοντας με να χάσω την ισορροπία μου, και εν τέλει προσγειώνομαι με δύναμη στο τσιμέντο.
«Y/n! Είσαι καλά;» ο Φιν τρέχει αμέσως δίπλα μου και μου δίνει το χέρι του για να σηκωθώ. Το πιάνω και στέκομαι ξανά στα πόδια μου.
Ξεσκονίζω το παντελόνι μου με γρήγορες κινήσεις και κοιτάω πίσω στα σκαλιά για να δω την αιτία της πτώσης μου.
