Finn's POV
«Ότι και να γίνει θα φύγουμε από εδώ μέσα» της υπόσχομαι και το εννοώ.
Δεν θα της έδινα ποτέ μου κούφιες ελπίδες.
Λογικά σε μια μέρα από τώρα θα γίνει το δικαστήριο, αλλά δεν είναι αυτό που με αγχώνει.
Τουλάχιστον είμαστε μόνοι μας εδώ, αφού αυτή η αίθουσα χρησιμοποιείται μόνο για προσωρινή φυλάκιση.
Έχω κάνει ξανά φυλακή και ξέρω πως να τα βγάλω πέρα εδώ μέσα, όπως και ξέρω το πώς θα φύγω. Πιο συγκεκριμένα ξέρω το πώς θα φύγουμε, αφού δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσω την y/n εδώ μέσα.
Σφίγγω περισσότερο το χέρι της στο δικό μου.
Μπορώ να ακούσω τους ήχους από τα δάκρυα της και η καρδιά μου σπάει σε χιλιάδες κομμάτια. Και τι δεν θα έδινα αυτήν την στιγμή για να την είχα στην αγκαλιά μου και να την παρηγορούσα. Και μακάρι να ήξερα τι σκέφτηκε όταν της είπα πως την αγαπώ, πριν όλα καταστραφούν πριν καν αρχίσουν. Θέλω να της μιλήσω ξανά για αυτό...
«Φιν;» ακούω την διστακτική φωνή της.
«Ναι;»
«Αυτό που είπες πριν... ήταν αλήθεια;» ρωτάει. Αν και καταλαβαίνω σε τι ακριβώς αναφέρεται προτιμώ να την ακούσω να το λέει παρά να το εννοήσει.
«Τι είπα;» λέω και είμαι σίγουρος πως καταλαβαίνει τι προσπαθώ να κάνω.
«Αφού έχεις καταλάβει....»
«Ναι, αλλά έχω ανάγκη να το ακούσω» λέω και ξεφυσάει.
«Ήταν αλήθεια αυτό που είπες πως με αγαπάς;»
«Ναι, ήταν αλήθεια» απαντώ με ειλικρίνεια και χωρίς καν να το σκεφτώ.
«Και εγώ σ' αγαπω...»
Το επόμενο πρωί: ημέρα δίκης
«Αυτή! Αυτή τον σκότωσε! Εγώ το έλεγα από την αρχή. Ο γιος μου τυφλώθηκε από έρωτα και δεν κατάλαβε πόσο λάθος έκανε!» η μητέρα του Σάιμον ουρλιάζει. Μπορεί να ήρθε η σειρά της να μιλήσει, αλλά από ότι φαίνεται θα πρέπει ο δικηγόρος της να αναλάβει την κατάσταση πριν ανάψουν κι άλλο τα αίματα.
«Επιτρέψτε μου να πω πως η πελάτισσα μου πίστευε από την αρχή πως η δεσποινίς y/n και ο φίλος της ευθύνονται για την εξαφάνιση του γιού της» παρεμβαίνει ο δικηγόρος.
«Παρακαλώ την κατηγορούμενη να προσέλθει στο μικρόφωνο» λέει ο δικαστής και πλησιάζει προς την ξύλινη κατασκευή ώστε η y/n να μιλήσει από εκεί.
