«Μου έλειψες» λέει καθώς με σφίγγει περισσότερο στην αγκαλιά του.
«Κι εμένα, Φιν» απαντάω με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα σπάει την αγκαλιά μας και τα χέρια του πιάνουν κάπως ανήσυχα τα δικά μου.
Αμ, τι συμβαίνει;
«Y/n, υπάρχει κάτι που πρέπει να σου πω...» λέει και πραγματικά ο τόνος της φωνής του με κάνει να σκεφτώ πως κάτι κακό συμβαίνει εδώ.
«Τι έγινε;» ρωτάω σφίγγοντας κι εγώ τα χέρια του.
«Αυτές της μέρες που ήμουν στην φυλακή κάθισα και σκέφτηκα μερικά πράγματα, και η κατάσταση είναι πολύ πιο σοβαρή από ότι υπολόγιζα αρχικά»
Το σκοτάδι εξακολουθεί να κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα εμποδίζοντας με από το να τον κοιτάξω.
«Για ποιο πράγμα μιλάς;»
«Θυμάσαι εκείνο το βράδυ στην φυλακή, που σου είπα πως σε επισκέφθηκε η Μόρα;»
«Ναι, τι με αυτό;»
Θα μου πει άραγε τι πραγματικά συνέβη εκείνο το βράδυ; Γιατί ξέρω ήδη πως αποκλείεται αυτό να ήταν υπνική παράλυση.
«Υπάρχει μία ολόκληρη ιστορία πίσω από την οντότητα που αποκαλείται Μόρα...»
«Αφού εσύ είπες πως είναι απλά ένας μύθος»
«Είπα ψέματα... Δεν είναι απλά ένας μύθος. Θυμάσαι τη μητέρα μου, έτσι; Εκείνη ασχολούταν από πάντα με την λεγόμενη Μαύρη Μαγεία, και με αυτόν τον τρόπο έκανε την Μόρα να με αναλάβει»
«Δηλαδή τι εννοείς "να σε αναλάβει";»
«Εννοώ πως είμαι συνδεδεμένος με εκείνη την οντότητα... Θυμάσαι που ο Έντι με πυροβολούσε και δεν πάθαινα τίποτα; Και τότε που ο γιατρός μας είπε πως κανονικά θα έπρεπε να ήμουν ή νεκρός ή ανάπηρος;»
«Ναι, Φιν. Τα θυμάμαι όλα αυτά, αλλά δεν μπορώ να σε καταλάβω»
«Η Μόρα μου δίνει την δυνατότητα να επιβιώνω μέσα από όλες τις καταστάσεις που μπορούν να μου στερήσουν την ζωή»
«Μα, πως είναι δυνατόν;» λέω αδυνατώντας να πιστέψω τα όσα ακούω. Δηλαδή σαν να λέμε πως είναι αθάνατος;
«Πίστεψε με, δεν έχεις ιδέα για το πόσα πράγματα είναι ικανή να προκαλέσει αυτού του είδους η δύναμη, φτάνει να ξέρεις να την χρησιμοποιήσεις. Όπως η μητέρα μου έκανε...»
«Και γιατί η Μόρα να επισκεφτεί εμένα;»
«Αυτό το πράγμα δεν ήταν η Μόρα»
