«Γεια σας, ένα ραντεβού θα ήθελα να κλείσω με την γιατρό»
«Περί τίνος πάθησης πρόκειται να σας εξετάσει;» με ρωτάει η γραμματέας της οικογενειακής γιατρού μας από το τηλέφωνο.
«Έχω κάποιες περίεργες ενοχλήσεις στο στομάχι μου το τελευταίο διάστημα, και όπως καταλαβαίνετε είναι αρκετά σπαστικό να συμβαίνει αυτό και θα ήθελα μια συμβουλή από την γιατρό»
«Μάλιστα, κορίτσι μου. Η κυρία Αλεξία θα σε εξετάσει στις 6 το απόγευμα εάν μπορείς κι εσύ βέβαια»
«Ναι, φυσικά. Στις 6 θα είμαι εκεί» λέω και κλείνω το τηλέφωνο.
Το βάζω στην τσέπη μου και ξεκινάω να βαδίζω προς την πίσω αυλή του σχολείου. Δεν έχω ξαναπάει ποτέ μου εκεί είναι η αλήθεια.
Μόλις φτάνω το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι ένα ψηλό δέντρο με εντυπωσιακά κλαριά που κρέμονται ολόγυρα του φτιάχνοντας κάτι σαν σπηλιά. Σωστά, μου είπε πως θα είναι μια ιτιά εδώ.
Πλησιάζω λίγο καλύτερα και περνάω κάτω από τα κλαδιά που μου κλείνουν τον δρόμο.
Ο Φιν όμως δεν είναι εδώ. Περίεργο.
Αισθάνομαι ένα ζευγάρι χέρια να κλείνει το στόμα μου και το άλλο να αγκαλιάζει βίαια το σώμα μου ακινητοποιώντας με.
Έπρεπε να το καταλάβω ότι είναι παγίδα.
Γιατί τον εμπιστεύτηκα;
Αισθάνομαι κάποιον να μυρίζει τον λαιμό μου καθώς στέκεται από πίσω μου και έχει κολλήσει το σώμα του πάνω στο δικό μου.
Τώρα τι πρέπει να κάνω για να φύγω;
Παγώνω στην θέση μου.
Ξαφνικά ακούω ένα γνωστό γέλιο να ηχεί στα αυτιά μου και τα δύο αυτά χέρια με αφήνουν.
Γυρνάω απότομα προς το μέρος του Φιν που από ότι φαίνεται ήθελε να με κοροϊδέψει κάνοντας αυτήν την γελοία πλάκα.
Αυτό όμως σημαίνει ότι εκείνος μύριζε τον λαιμό μου.
Γαμώ τις αρρώστιες του στομαχιού μου μέσα, ξανά αυτή η ενόχληση.
«Γαμώτο σου, Φιν. Με τρόμαξες»
«Συγνώμη, κούκλα. Απλά είπα να κάνω λίγη πλάκα»
Δεν του απαντάω και απλά κάθομαι κάτω, ενοχλημένη από το στομάχι μου. Μορφάζω.
«Τι έχεις;» με ρωτάει στενευοντας ελαφρά τα μάτια του.
«Τίποτα, απλά το στομάχι μου τώρα τελευταία είναι λίγο κάπως»
«Δηλαδή;»
