«Έχω τόσα χρόνια να το κάνω αυτό! Έχω ξεχάσει μέχρι και πως να σημαδέψω!» λέω αγανακτισμένη. Έχω πυροβολήσει σχεδόν δέκα φορές και δεν έχω πετύχει ούτε μία. Ούτε μία!
Ο Φιν μου πρότεινε να έρθουμε για σκοποβολή στο δάσος ώστε να μην γίνουμε αντιληπτοί από τον οποιονδήποτε κι όπως φαίνεται είχε δίκιο καθώς οπουδήποτε αλλού πιθανότατα θα μας καταλάβαιναν.
«Χαλάρωσε, κούκλα. Θα τα καταφέρεις σιγά σιγά. Θέλεις μήπως να σε βοηθήσω;» προσπαθεί να με κάνει να ηρεμήσω. Μου είναι όμως σχεδόν αδύνατο να το κάνω αυτό από την στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου πριν από μερικά χρόνια που μπορούσα να πετύχω ένα πακέτο από τσιγάρα σε απόσταση 48 μέτρων. Τώρα δεν μπορώ να πετύχω ούτε έναν κορμό δέντρου στα 27 μέτρα!
«Ναι, βοήθησε με» λέω και έρχεται δίπλα μου. Με κάνει να κρατήσω το όπλο και με τα δύο μου χέρια έχοντας το ένα δάκτυλο στην σκανδάλη. Περνάει το ένα του χέρι γύρω από τους ώμους μου φέρνοντας μας πιο κοντά. Αισθάνομαι το άρωμα του να με κατακλύζει. Πρέπει κάποια στιγμή να τον ρωτήσω τι κολόνια βάζει...
Βάζει το κεφάλι του ακριβώς δίπλα από το δικό μου με αποτέλεσμα το δεξί μου μάγουλο και το αριστερό δικό του να ακουμπούν. Ανατριχιάζω στην επαφή.
«Σημάδεψε προσεκτικά χωρίς να βιάζεσαι. Φρόντισε τα δύο μέταλλα που εξέχουν από το πάνω μέρος του όπλου σου να είναι ευθυγραμμισμένα με τον στόχο σου» λέει χαμηλόφωνα. Με το χέρι του σπρώχνει κάποιες τούφες από τα μαλλιά μου μακριά από το πρόσωπο μου για μπορώ να δω καλύτερα. Είμαστε υπερβολικά κοντά ώστε η επιρροή που μου ασκεί η παρουσία του να είναι προφανές σε εμένα.
«Προσπάθησε να αναπνέεις σταθερά κι αργά, άνοιξε ελαφρά τα πόδια σου όσο είναι το άνοιγμα των ώμων σου» λέει και υπακούω.
«Τώρα, όποτε είσαι έτοιμη πάτα την σκανδάλη» ψιθυρίζει στο αυτί μου και όλο μου το σώμα ανατριχιάζει.
Γιατί μπορεί να έχει τέτοια επίδραση πάνω μου η κάθε του κίνηση; Είναι πολύ ενοχλητικό αυτό...
Πατάω την σκανδάλη και ο εκκωφαντικός ήχος από τον πυροβολισμό ακούγεται σε όλο το δάσος. Η σφαίρα κατορθώνει επιτέλους να πετύχει τον κορμό του δέντρου και παίρνω μία βαθιά ανάσα ανακούφισης.
«Επιτέλους!» λέω ενθουσιασμένη και ο Φιν μου χαμογελάει. Έχει τόσο όμορφο χαμόγελο...
«Είδες που τα κατάφερες; Τελικά είμαι καλός δάσκαλος» μου κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι και γελάω.
