«Σε αγαπώ» επαναλαμβάνω κλαίγοντας.
Αισθάνομαι ένα τεράστιο κενό στο στήθος μου σαν να μην υπάρχει πια κάποιος λόγος για να παραμένω στην ζωή.
Σηκώνομαι όρθια και πηγαίνω προς τον κενό τοίχο. Αρχίζω να ξεσπώ πάνω του χτυπώντας τον με γροθιές που αρχίζουν να ματώνουν.
Αλλά δεν νιώθω πόνο.
Ή τουλάχιστον δεν νιώθω σωματικό πόνο, παρά μόνο ψυχικό.
«Y/n» ακούω μια φωνή να μου ψιθυρίζει από μακριά αλλά αρχικά δεν καταλαβαίνω από ποιον προέρχεται.
«Y/n» επαναλαμβάνει και πλέον είμαι σίγουρη πως έχω τρελαθεί από την θλίψη μου. Δεν μπορώ όμως να αγνοήσω αυτήν την απειροελάχιστη πιθανότητα η φωνή να είναι αληθινή.
«Φιν;» λέω με τον τόνο της φωνής μου να κάνει φανερό το ότι κλαίω. Κοιτάω γύρω μου μπερδεμένη και τότε το βλέπω.
Στο κάτω μέρος του τοίχου πίσω μου υπάρχει ένα μικρό άνοιγμα σαν μια τρύπα, κι ένα χέρι προσπαθεί να έρθει προς την δική μου πλευρά του δωματίου.
«Είσαι εντάξει;» επαναλαμβάνει η φωνή του με ανησυχία.
Μα... Δεν μπορεί να είναι αυτός...
«Φιν, εσύ είσαι;» λέω και πηγαίνω προς το άνοιγμα.
«Εγώ είμαι»
Είναι ζωντανός. Είναι ζωντανός!
Αρχίζω να κλαίω από ανακούφιση και πηγαίνω μπροστά από το άνοιγμα.
«Φιν είσαι εντάξει; Είσαι τραυματισμένος;» λέω και πιάνω το χέρι του που εξέχει από το άνοιγμα.
«Ναι, μην ανησυχείς. Έχεις χτυπήσει; Σε χτύπησε αυτός;»
«Όχι, είμαι εντάξει. Φιν, τι θα κάνουμε τώρα; Μας έχει εδώ κλεισμένους και δεν ξέρω καν τι θέλει από εμάς»
«Σου υπόσχομαι πως αύριο τέτοια ώρα θα ήμαστε στο σπίτι μας και θα κάνουμε ότι θέλεις. Το ορκίζομαι»
«Σε πυροβόλησε, Φιν. Πώς γίνεται να είσαι εντάξει;» ρωτάω αλλά του παίρνει μερικά δευτερόλεπτα για να απαντήσει.
«Θα σου εξηγήσω κάποια στιγμή, αλλά όχι τώρα. Έχω κλέψει το όπλο του Έντι από το βαν που μας έφερε μέχρι εδώ όταν εκείνος είχε γυρίσει στην παραλία για εσένα»
«Ήταν εδώ πριν λίγο, άκουσες όσα έλεγε;»
«Ήμουν λυπόθημος, τώρα μόλις συνήλθα» απαντάει και μου σφίγγει ακόμη πιο πολύ το χέρι.
«Έλεγε για εσένα, αλλά τα λόγια του ήταν πολύ περίεργα»
«Δηλαδή;»
«Έλεγε πως δεν έχω ιδέα ποιος στα αλήθεια είσαι και πως δεν είσαι φυσιολογικός, κάτι τέτοιο. Και είπε για μια φορά που σε άκουσε να μιλάς μόνος σου αλλά όσο το σκέφτεται πιστεύει πως μιλούσες αλήθεια με κάποιον»
«Μην τον πιστεύεις. Τα λέει μόνο κι μόνο για να σε μπερδέψει»
«Ναι, το ξέρω. Δεν έχω εμπιστοσύνη στα λόγια κάποιου σαν κι εκείνον»
«Ωραία. Λοιπόν, τώρα άκου τι θα κάνουμε: θα σου δώσω το όπλο του και θα περιμένεις να ξανάρθει στο δωμάτιο. Όταν έρθει άφησε τον να μιλήσει για λίγο και μετά πυροβόλησε τον, εντάξει y/n;»
«Ναι, θα το κάνω»
«Σε εμπιστεύομαι»
Μου λέει και τραβάει το χέρι μου από την δική του πλευρά. Αισθάνομαι τα χείλη του να φιλούν ελαφρά το πίσω μέρος της παλάμης μου και έπειτα το αφήνει. Το τραβάω ξανά μέχρι την μεριά μου και τότε ακούω την πόρτα πίσω μου να ανοίγει...
