«Ωχ, συγνώμη δεν ήθελα να σας φέρω σε δύσκολη θέση. Απλά το υπέθεσα» χαμογελάει αμήχανα.
«Δεν πειράζει καθόλου, έτσι κι αλλιώς όποιος μας βλέπει αυτό πιστεύει για κάποιον λόγο» λέει κι ο Φιν κοιτάζοντας προς εμένα αμήχανα.
«Ναι, είναι αλήθεια» συμφωνώ μαζί του. Η κατάσταση για κάποιον λόγο εξελίχθηκε πολύ αμήχανα χωρίς καν να υπάρχει προφανές αιτία.
«Μην με παρεξηγήσετε, αλλά φαίνεστε πολύ ταιριαστοί» λέει εκείνη αλλά φαίνεται να το μετανιώνει καθώς πιθανότατα κατάλαβε ότι εγώ κι ο Φιν δεν θα θέλαμε να επεκταθεί αυτή η συζήτηση.
«Κι εσείς μένετε εδώ πέρα, στην πόλη;» την ρωτάω προσπαθώντας να αλλάξω θέμα.
«Μερικά χιλιόμετρα έξω από την πόλη αλλά όχι πολύ μακριά» απαντάει και γνέφω. «Στο σχολείο γνωριστήκατε;»
«Ναι, η y/n είναι καινούργια είναι καινούργια στην πόλη και χρειαζόταν έναν προσωπικό ξεναγό» απαντάει πρώτος ο Φιν και η μητέρα του χαχανίζει ελαφρά. Παρατηρώ τα ζυγωματικά και τις γωνίες των προσώπων τους και συνειδητοποιώ πως μοιάζουν αρκετά.
«Τηλέφωνο είναι αυτό που ακούγεται;» ρωτάει η μητέρα του Φιν όταν το κινητό μου χτυπάει μέσα από το δωμάτιο.
«Με συγχωρείται για ένα λεπτό. Είναι το τηλέφωνο μου» λέω και πηγαίνω στο δωμάτιο από όπου ακούγεται η συσκευή μου.
Ο αριθμός που εμφανίζεται στην οθόνη είναι άγνωστος.
Ποιος μπορεί να είναι και τι στο καλό θέλει τώρα;.
«Παρακαλώ;» λέω καθώς το σηκώνω.
«Y/n, τι ηλιθιότητες είναι αυτές που κάνεις;» η φωνή του πατέρα μου φωνάζει από το ακουστικό.
Είχα τόσο πολύ καιρό να του μιλήσω... Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι θα τσακωθώ και μαζί του.
«Γεια σου κι εσένα, μπαμπά» λέω ειρωνικά.
«Γιατί δεν είσαι σπίτι σου;» ρωτάει και προσπαθώ να καταλάβω αν εννοεί το σπίτι που έχω στην πόλη ή το πατρικό μου.
«Σπίτι μου είμαι»
«Όχι, εγώ είμαι στο σπίτι σου και κανένα αμάξι δεν είναι παρκαρισμένο απ'έξω και ούτε ακούστηκε τίποτα από μέσα όσο σε έπαιρνα τηλέφωνο. Σε ποιον τα πουλάς αυτά;»
Γαμώ την τύχη μου!
«Πρέπει να κλείσω, μπαμπά. Δεν θέλω να κάνω μια τέτοια συζήτηση μαζί σου» λέω ειλικρινά αλλά πριν προλάβω να κλείσω το τηλέφωνο ακούγεται ξανά η φωνή του.
