«Το κινητό σου είναι αυτό;» με ρωτάει ο Φιν καθώς βλέπει την διαλυμένη μου συσκευή στο έδαφος. Γνέφω βιαστικά και μπαίνω στην θέση του οδηγού. Δεν σκοπεύω να τον αφήσω να οδηγήσει από την στιγμή που είναι τραυματισμένος. Μπαίνει κι εκείνος στο όχημα και βάζω μπροστά την μηχανή
«Γιατί έσπασες το κινητό σου;» με ρωτάει και ξεφυσάω. Για να είμαι ειλικρινής δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μην του πω την αλήθεια.
«Μιλούσα με την Ελίσα» απαντάω μονολεκτικά και φαίνεται να ξαφνιάζεται.
«Την μάνα του Σάιμον;» ρωτάει παρόλο που είμαι σχεδόν σίγουρη ότι ξέρει ήδη την απάντηση που θα του δώσω.
«Ναι, αυτήν την ηλίθια»
«Αυτή σου τηλεφώνησε;»
«Όχι, απλά μου έστειλε ένα μύνημα και με νευρίασε»
«Τι μύνημα;»
«Ότι λυπάται πάρα πολύ για το "ατύχημα"» λέω τονίζοντας με ειρωνία τα λόγια της. «Πουτάνα» λέω μέσα από τα δόντια μου χωρίς καν να ακουστώ.
«Κατάλαβα, δεν είπε τίποτα άλλο;»
«Μόνο αυτό»
«Και γιατί έσπασες το κινητό;»
«Από τα νεύρα μου!» σφίγγω λίγο πιο δυνατά το τιμόνι.
«Ας μιλήσουμε για κάτι άλλο καλύτερα, κι ας τα ξεχάσουμε αυτά προς το παρόν»
«Ναι, έχεις δίκιο» αναστενάζω από αγανάκτηση με όλα αυτά που συμβαίνουν. «Για ποιο πράγμα θέλεις να μιλήσουμε;» τον ρωτάω.
«Χμ, εύκολο. Θα μιλήσουμε για το στοίχημα που χάσαμε και οι δύο» λέει και μπορώ σχεδόν να καταλάβω πως έχει ένα χαμόγελο σχηματισμένο στο πρόσωπο του σαν να με έπιασε στα πράσα.
Ίσως να ντρέπομαι που έχασα τον έλεγχο όταν ήταν η σειρά μου να υποστώ το φιλί του χωρίς να ανταποκριθώ, αλλά κι εκείνος έκανε ακριβώς το ίδιο. Οπότε, μισή ντροπή δική μου και μισή ντροπή δική του.
«Εντάξει, τι θέλεις δηλαδή να πούμε σχετικά με αυτό; Αφού και οι δύο μας χάσαμε» προσπαθώ να το παίξω αδιάφορη, αλλά στην πραγματικότητα είμαι πάρα μα πάρα πολύ ανχομένη και νευρική για το τι θα ακολουθήσει.
«Το θέμα όμως δεν είναι το ότι χάσαμε, αλλά ο λόγος για τον οποίο χάσαμε»
Ωχ αμάν...
«Τι θες να πεις;» το παίζω χαζή.
«Θέλω να πω... Εσύ ας πούμε για ποιον λόγο δεν κατάφερες να κρατηθείς»
