İNTİKAM MELEĞİ (TAMAMLANDI)

31. BÖLÜM

"Ceren hiç bir şey senin yüzünden olmadı. Olacağı varmış demek ki. Kendini suçlamaktan vazgeç artık."

Sonunda başını bana kaldırdı. Gözleri dolmuştu.

"Benim yüzümden oldu işte Adel. Bunu inkâr etmene gerek yok. Sen benim yüzümden vuruldun."

Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlamıştı. Dayanamayıp ona sarıldım.

"Hayır, yok öyle bir şey. Ben senin yüzünden vurulmadım. Ben kendi isteğimle vurulmuş oldum. Çünkü seni korumak için önüne atlarken, bunu yapacağımı bilmiyordun. Hem ayrıca, sana bir zarar gelmesin diye ben isteyerek önüne atladım. Yani buna bir son ver artık. Kendini suçlama." dediğimde ağlayarak sarılmama karşılık verdi.

🌸🌸🌸🌸🌸

Hepimiz oturmuştuk. Sessizdik. Annemle babamı da çağırmışlardı. Her şeyi anlatacağım onlara ama önce annemgilin de gelmesi gerekiyor.

Kapı zilinin çalmasıyla birlikte Hira ayağa kalkıp açmaya gitti. Kerem, gözlerini benden hiç çekmemişti. Onun bana bakması da ben de heyecanı oluşturuyordu.

"Bizi apar topar neden çağırdınız bakalım? Çok merak ettik."

Annemin sesini duydum ama arkamı dönmedim. Acaba beni görünce ne yapacaklar?

Hira, "Birazdan öğreneceksiniz. Daha doğrusu, hepimiz öğreneceğiz gerçekleri." dedi. Babam da anlamamış gibi bir sesle, "bu ne demek kızım?" diye sordu.

Onlara doğru dönerek;

"Anne, baba." demem bir oldu. İkisi de şaşkınca bana bakmaya başladılar.

Ama hiç hesaba katmadığımız bir şey oldu. Annem, "kızım." dedikten sonra şaşkınlıktan bayıldı. Elimi ağzıma götürüp, "hiiiiiiih." diyerek yanına koşmam bir oldu. Babam hâlâ şaşkınca bana bakıyordu. Sonradan olayın farkına varınca annemi ayıltma yöntemlerine başladı.

"Biriniz kolonya getirsin."

Enes, kısa bir süre sonra elinde kolonyayla gelince babamın onu alıp, anneme koklatması aynı anda oldu.

Bir süre sonra annem gözlerini yavaşça açtı. Ve yerden kalkmaya çalışırken, başta babam olmak üzere ona yardım edip koltuklardan birine oturttuk annemi.

"İyi misin hayatım?" diye endişeyle sordu babam.

"İyiyim." diye cevap verirken bana bakıyordu. Ve yine bayılmasından endişelenip, "anne lütfen yine bayılma." dedim.

Ayağa kalkıp bana sarılması bir oldu.

"Güzel kızım benim." dedi gözyaşları içinde. Aynı zamanda da kokumu içine çektiği çok belli oluyordu. Uzun bir süre sonra benden ayrıldıktan sonra babam da sarıldı.

"Sen nasıl oluyor da yaşıyorsun kızım?"

Ondan sonra da Kuzey, "evet, bunun cevabını biz de çok merak ediyoruz. Ve Adel'in anlatmasını bekliyoruz." dediğinde başımı olumlu anlamda sallayıp, derin bir nefes aldıktan sonra anlatmaya başladım.

"Ben, biliyorsunuz ki, o gün vuruldum. Ceren'i korumak için önüne atlayınca ben vurulmuştum. Ondan sonra, birinin beni kucağına alıp arabaya bindirip hastaneye yetiştirmeye çalıştığını hatırlıyorum hayal meyal."

Hira hemen, "evet, o kişi Kerem'di." diye araya girdi. Kısa bir süredir Kerem'le göz göze geldik. Ama ben, gözlerimi ondan çekip anlatmaya devam ettim.