CHANCE

× Wagary i wojna ×

Kiedy Olivier wyszedł, od razu poszłam pod prysznic. Wiedziałam, że Dean będzie chciał o tym porozmawiać, ale nie miałam do tego głowy. Było już dobrze przed dziesiątą, chciałam jeszcze porozmawiać z Jasonem. Starałam się cały czas z nim utrzymywać kontakt, bo mimo wszystko traktowałam go, jak przyjaciela. Odległość i fakt, że poznaliśmy się w klubie, gdzie zostałam poturbowana, nie przeszkadza mi w przyjaźni.

Jak mam być szczera, to lepiej czułam się w towarzystwie niego oraz piątki tych głupków niż kogokolwiek, kogo znałam całe życie. Oni nie próbowali być mili na siłę, zawsze pokazywali jacy są naprawdę i nie interesowało ich to jaka jestem.

Patrząc na Deana. Sam fakt, że mieszkał ze mną tyle czasu i wytrzymał te komentarze, kiedy te plotki były jeszcze "modne", mówi o tym, że jest moim przyjacielem. Nie każdy byłby w stanie to wytrzymać.

― Pogadamy? ― zapytał Dean, kiedy wyszłam z łazienki.

― Nie wiem, czy to dobry pomysł. ― westchnęłam. ― Musze się z tym wszystkim przespać i na spokojnie przemyśleć.

― Dobra, tylko jak będziesz spędzać czas z braciszkiem, to nie zapomnij, że twój psiapsi tu mieszka i chce też z Tobą spędzać czas. ― uśmiechnęłam się.

― Na pewno nie dasz mi o tym zapomnieć. ― chłopak dał mi buziaka w policzek, po czym poszedł do swojego pokoju.

Następny dzień

Nie spałam zbyt długo. Z Jasonem rozmawiałam prawie przez cztery godziny. Połowę tego czasu namawiał mnie, żeby od razu przeprowadzać się do Los Angeles. Próbowałam mu to wytłumaczyć, ale jakbym rzuciła grochem o ścianę. Nie chciał słyszeć o tym, że to dopiero pod koniec czerwca może mieć miejsce. A co dopiero, że się nie zgodzę.

― Już drugi dzień Cię budzę. ― mruknął Dean. ― Powinno być na odwrót. To ty powinnaś robić wszystko, żebym wstał z łóżka. ― zaśmiałam się.

― Nie chce mi się iść dzisiaj do szkoły. ― westchnęłam. ― Zróbmy sobie wolne.

― Ty chcesz sobie zrobić wolne?! Taka kujonica?

― Jak chcesz, to idź, ale mi się nie chce.

― Już Ci coś kiedyś mówiłem.

― No to uzgodnione. ― przewróciłam się na brzuch. ― Życz mi miłych snów. ― poczułam, że chłopak położył się obok mnie.

― Ty mi również. ― przytulił się.

― A ty sobie za dużo nie pozwalasz?

― Ucisz się, próbuję zasnąć. ―  już nic nie powiedziałam, zamknęłam oczy i udałam się do krainy Morfeusza.

Obudziłam się dopiero przed dwunastą. Odwróciłam się, Dean, wciąż przytulony do mnie, patrzył w telefon.

― Witam śpiąca królewnę. ― mruknął.

― Długo nie śpisz?

― Od godziny. ― ziewnął. ―  Obudził mnie twój telefon. Dzwonił dyrektor, pytał czemu nas nie ma.

― Co mu powiedziałeś? ― zapytałam, siadając.

― Że wymiotujesz. ― kiwnęłam głową. ― Zamówiłem jedzenie.

― Nie jestem zbyt głodna. ― przyznałam. ― Trochę głowa mnie boli.

― Jak coś zjesz, to weźmiesz tabletkę. ― kiwnęłam głową. ― Może zadzwoń do brata, może wpadnie.

― To dobry pomysł. ― uśmiechnęłam się.

Nie miałam dużo czasu na przemyślenia   ale mimo wszystko cieszyłam się, że Olivier chce mnie poznać i być prawdziwą rodziną. Szkoda, że mój biologiczny ojciec nie chciał mnie znać. Jednak jak mam być szczera, to nie bardzo widziało mi się poznawanie kogoś, kto bez namysłu mnie oddał.