Μόνο Μία Φορά

15. Δεν αρκεί

«Ν-να εγώ...»

«Έφυγες.» πέταξε μονότονα, έτοιμος να μου κλείσει κυριολεκτικά την πόρτα στα μούτρα και να συνεχίσει να χτίζει το θεϊκό, φιλήδονο του σω—
Γαμώτο Άντυ ξεκόλλα!

«Εϊ τι πας να κάνεις;!» τοποθέτησα όσο πιο γρήγορα μπορούσα το πέλμα μου στο μικρό άνοιγμα της πόρτας και στην – μάλλον – τελευταία μου ελπίδα να σώσω την κατάσταση ανάμεσα στον Τζο και σε εμένα.

Τα μάτια του στριφογύρισαν αποδοκιμαστικά στα τελευταία μου λόγια, σφύγκοντας την καρδιά μου αρκετά δυνατά ώστε ο εγκέφαλος μου να δώσει εντολή στο δεξί μου χέρι να μετακινηθεί εκεί, ακουμπώντας το συγκεκριμένο σημείο του στέρνου μου.

Μάτια πιο πράσινα κι από το σμαράγδι παρατήρησαν, αυτήν, την απερίσκεπτη πράξη, αφήνοντας να με διαπεράσει ένα ελαφρώς μικροσκοπικό κύμα ρίγους, συνοδευόμενο από κάψα. Αυτήν την μικρή, ηλίθια κάψα που εξαπλώθηκε στα μάγουλα μου, αργά αλλά γρήγορα, σαν να έπαιζε μαζί μου.

Περιττό να πω πως ούτε αυτό πέρασε απαρατήρητο.

«Πάω να κάνω γυμναστική»
Ω είμαι σίγουρη ότι αυτό θα κάνεις...

«Ν-ναι αλλά... αλλά δεν άκουσες αυτό που έχω να σου πω!» διαμαρτυρήθηκα με νεύρο προσπαθώντας να φανώ όσο πιο ενοχλημένη μπορούσα, αλλά φυσικά απέτυχα μιας και αυτό το καταραμένο χαμόγελο φώτιζε ακόμα πιο πολύ το φρεσκοξυρισμένο πρόσωπο του.

«Α ναι;» χλεύασε παιχνιδιάρικα.

«Ναι!»

Η έκφραση του κατέλαβε κι άλλο την αύρα του, η οποία επηρέαζε κατά πολύ την δική μου συμπεριφορά.

Η ξύλινη επιφάνεια της πόρτας δεν πιεζόταν πάνω στο πόδι μου με τόση ισχύ όσο πριν. Την είχε τραβήξει προς τα πίσω, όχι πολύ, αλλά αρκετά για να μπορέσω να δω λίγο ακόμα από τα πράγματα που είχε εκεί μέσα.

«Και άσε με να μαντέψω...» πλησίασε πιο κοντά μου, μετακινώντας προς το μέρος του το διαχωριστικό μας κι ύστερα απομακρύνοντας το τελείως από αυτόν «... Δεν θα φύγεις από εδώ μέχρι να ακούσω τι έχεις να πεις.»

Ουαου, κύριε "πανέξυπνε", ξέρεις να μαντεύεις!

«Σωστά!»

«Μχμ, κατάλαβα.» είπε, κουνώτας καταφατικά το κεφάλι του λες και συμφωνούσε με το αίτημα που μόλις προανέφερε. «Όμως... να ποιο είναι το πρόβλημα.» ξεκίνησε και μείωσε κι άλλο την απόσταση μας όσο εγώ προσπαθούσα να καταπνίξω αμέτρητες κραυγές άγχους αναμεμιγμένος με δόσεις ενθουσιασμού. «Εγώ δεν ακούω τις απαιτήσεις των άλλων.» μερικές ρυτίδες εμφανίστηκαν στο μέτωπο του, κάνοντας τον να φαίνεται πιο μεγάλο σε ηλικία, όμως το ίδιο γοητευτικό – καλά, ίσως να ήταν πιο ελκυστικός έτσι.