Μόνο Μία Φορά

7. Σπιτι

Το φαρμακειο ειναι σχεδον αδειο, με δυο γυναικες κι εναν ηλικιωμενο να βρισκονται στον χωρο οταν εγω μπαινω μεσα.

Κοιταω γυρω μου με σκοπο να εντοπισω μια υπαλληλο. Οσο πιο γρηγορα παρω τα πραγματα που θελω τοσο πιο ευκολα θα αποφυγω την γκρινια του Νικ, για τον αφορητο πονο στα γονατα του.

Ισως αν δεν συμπεριφεροταν σαν μωρο και σηκωνοταν απο το, γεματο απο γυαλια, πατωμα χθες τοτε να μην πονουσε εξαιτιας τους το πρωι!

«Μπορω να σας βοηθησω;» εστριψα το κεφαλι μου προς την μεσηλικη γυναικα πισω απο το λευκο γκισε, η οποια ηταν διαθεσιμη να με εξυπηρετησει.

«Ναι . . . εμμ. Θα ηθελα μπεταντιν, γαζες και παυσιπονα.» επανελαβα τις σκεψεις που εκανα λιγα λεπτα πριν.

Μπεταντιν για να καθαρισω τις πληγες, γαζα για να τις δεσω και παυσιπονα για να καταπραϋνει ολες τις αρνητικες αισθησεις.

«Χτυπησε το αγορι σου;» ρωτησε αδιακριτα, συνεχιζοντας να διατηρει αυτη την ανατριχιαστικα ευγενικη συμπεριφορα οσο πηγαινε στην πισω αποθηκουλα που φυλασαν καποια ιατρικα πραγματα.

Μισο τι;

«Αμμ, οχι. Προληπτικά τα παιρνω.» αποκριθηκα μη θελοντας να επεκτεινω το θεμα.

Ηδη η ατμοσφαιρα ειχε επιβαρυνθει απο την ανοητη κινηση της μεσα στα 40 δευτερολεπτα που ειμαι εδω. Δεν νομιζω να αντεξω αν αρχισει να φλυαρει για το οτιδηποτε τωρα.

«Χεϋ!» μια λεπτη, γυναικεια φωνη ακουστηκε σχεδον απο διπλα μου, κοντα στο μικρομεσαιο ραφι με γυαλια μυωπιας και ηλιου.

Ηταν η Χανα, η κοπελα του Εμετ που γνωρισα προχθες.

«Εισαι η φιλη του Εντυ. Η . . . »

«Αντυ» της υπενθυμισα χωρις να κρατησω κακια που με ξεχασε.

Ειμαι σιγουρη οτι θα γνωριζει καινουργιο κοσμο καθε μερα, λογω της κοινωνικοτητας της, οποτε ειναι απολυτα φυσιολογικο να μην μπορει να θυμηθει μια φυσιογνωμια ή ενα ονομα.

«Σωστα! Πως εισαι; Γιατι δεν ηρθες να μας ξαναδεις;» απορησε ενω το δεξι της χερι ακουμπησε στοργικα τον ωμο μου, κανοντας με να τιναχτω λιγο. Τα ματια της παρατηρησαν την ανεξηγητη αντιδραση μου και αφησε το χερι της να πεσει μαλακα κατω.

«Καλα ειμαι.» απαντησα στην πρωτη της ερωτηση.

«Γιατι δεν μας ξαναρθες;» επανελαβε την δευτερη.