Μόνο Μία Φορά

55. Είμαι εδώ

Τα επόμενα δευτερόλεπτα ήταν βγαλμένα από την ίδια την κόλαση.

Το στομάχι της Κάθυ είχε μετατραπεί σ' έναν γερό κόμπο, επίπονο για το αδύναμο κορμί της, τοξικό για την υγεία της.

Κι πίστευε – ορκιζόταν – ότι ένιωθε στη σάρκα της τον τρόμο των συγκρατούμενων της σε μορφή τσιμπήματων.

Και τότε άρχισαν οι πυροβολισμοί.

Ήταν κολλημένη στο πάτωμα με μια μπότα στην πλάτη της να την πιέζει να παραμείνει ακίνητη. Το κεφάλι της όμως ήταν ελεύθερο να κινηθεί για να δει τις ρόδες των αμαξιών να κινούνται μανιωδώς μαζεύοντας τις κοπέλες που σκορπίζονταν στο σκοτάδι.

Με ανάσα κομμένη έψαχνε την Μπέθανι, εκείνη τη στιγμή δεν την ένοιαζε τίποτα άλλο από το μικροκαμωμένο μαυρομάλλικο κορίτσι και τα κλαμμένα μάτια της.

Έπρεπε να την εντοπίσει.

Γνωρίζοντας πως καμία σφαίρα δεν θα την πετύχαινε όσο ήταν κάτω από εκείνον τον άντρα, έστρεφε το σώμα της δεξιά κι αριστερά, κι ακόμα κι όταν η πίεση της μπότας έγινε αφόρητη αυτή συνέχισε.

Ώσπου την είδε. Μέτρα μακριά της να στριφογυρίζει με την ελπίδα να ξυπνήσει απ' αυτόν τον εφιάλτη.

Τα βλέμματα τους συναντήθηκαν σαν το σύμπαν να είχε συνομοτήσει γι' αυτό. 

Ξαφνικά το στήθος της άρχισε να βράζει, να φλέγεται. Έπρεπε να φτάσει κοντά της, να την πάρει και να φύγουν από εκεί το συντομότερο δυνατό.

Ένα μουγκρητό ακούστηκε από τον άντρα πίσω της και απότομα τη σήκωσε σαν τσουβάλι. 

Αυτή ήταν η ευκαιρία της. 

Με δύναμη και πυγμή – όση μπορούσε να έχει μία κοπέλα που έχει να βάλει κανονικές ποσότητες τροφής στο στόμα της – του πάτησε με δύναμη το πόδι και προσγείωσε τον αγκώνα της στο στομάχι του.

Όταν εκείνος έχασε το ρυθμό πνοής του η Κάθυ άρχισε να τρέχει ανάμεσα στις κοπέλες που ούρλιαζαν, για να φτάσει στην Μπέθανι.

Έσπρωχνε και τις προσπερνούσε όσο πιο γρήγορα της επέτρεπαν τα πόδια της, ώσπου το κορίτσι βρέθηκε μέσα στην αγκαλιά της. 

«Όλα καλά» μουρμούριζε για λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να μπορέσει να αποκαταστήσει τις δυνάμεις που έχασε. Κοίταξε γύρω της. Όλα ήταν θεοσκότεινα κι ευτυχώς γι' αυτές το αεροπλάνο που είχαν κρυφτεί της κάλυβε.