Μόνο Μία Φορά

14. Σταγόνες

«Χάνα... Αυτό θα ήταν—»

«Ξέρω! Καταπληκτικό!»

Όχι... Απαίσιο...

«Ναι... εμ άκου—»

«Όχι, εσύ άκου, Άντυ!» η φωνή της βάρυνε αρκετά, αλλά το φωσφορίζοντα χρώμα στα μάτια της και το λαμπερό χαμόγελό της διέλυε κάθε αρνητικό συναίσθημα που σχηματιζόταν, όταν το σώμα της σύρθηκε ενάντια στον καναπέ, για να με πλησιάσει.

Μακριά, γαμψά νύχια χώθηκαν μέσα στα μπράτσα μου, πάνω από την μπλούζα, με δύναμη, ταρακουνώντας με ελαφρά, όσο το, πλέον, τρομακτικό πρόσωπό της συνέχισε να εκπέμπει κύματα θετικότητας. «Αυτή είναι η ευκαιρία σου να είσαι με αυτόν που θέλεις!» συνέχισε την αθώα αλλά ταυτόχρονα έντονη κίνηση «Κι εσύ απλά την πετάς;!»

Το πρόβλημα είναι ότι ο Έντουαρντ δεν είναι αυτός που θέλω.

Ναι, μπορεί να τον άφησα, κατά κάποιον τρόπο, να με φιλήσει, μα δεν υπήρξε κάτι πάνω του που να με ελκύει με έναν όχι και τόσο φιλικό τρόπο. Δεν θα μπορούσα ποτέ να τον φανταστώ, όπως φαντάζομαι τον—

«Είναι τόσο παρανοϊκό, αυτό Άντυ!» τα χέρια της ελευθέρωσαν το – σίγουρα – κοκκινισμένο σημείο μου και καμπούριασε λίγο από απογοήτευση. «Μ-μήπως...»τα μάτια της μετακινήθηκαν προς τα δικά μου αργά «... μήπως υπάρχει κάποιος άλλος και δεν το ξερω;»

Ναι! Για Όνομα Του Θεού, ναι!

«Όχι, τι είναι αυτά που λες;»

«Σίγουρα; Εννοώ... δεν θα γινόταν και κάτι αν ήθελες κάποιον άλλον. Είναι δικαιωμ—»

«Χάνα, δεν θέλω κανέναν. Οπότε δεν χρειάζεται να παιδεύεσαι με αυτό το θέμα.» εξήγησα γλυκά, ευχόμενη να μην συνεχίσει την άβολη – για μένα – συζήτηση και να επικεντρωθούμε στην ταινία που – γαμώτο δεν την σταματήσαμε!

«Απλά... Δεν ξέρω. Πφφ, εσύ και ο Έντυ είστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον!»

Τι είμαστε;
Όχι, όχι... Εγώ κι ο Έντουαρντ είμαστε μόνο φίλοι.

«Χάνα...» τα μάτια μου την κοίταξαν παρακλητικά, ικετεύοντας να βουλωσει με κάτι το φλύαρο στόμα της.

Αλλά όχι.

Η φίλη μου είχε σκοπό να ξεπεράσει τα όρια.

Πως το 'ξερα; Μπορούσα να το δω το πείσμα στο πρόσωπο της.

«Ναι, αλλά—»

«Γαμώτο, Χάνα σταματά να τσιριζεις, ακούγεσαι μέχρι το γυμναστήριο!»