Μια νεράιδα για τη Φιλίπα

Ο κύκλος της ζωής No2

Που σήμαινε πως τώρα ήμουν εδώ, στα παρασκήνια του θεάτρου του σχολείου, και περίμενα να μου πουν πότε θα βγω στη σκηνή.

Η μόνη παρηγοριά ήταν πως η Τρίσα είχε χάσει το χθεσινοβραδινό πεφταστέρι. Το ξέρω γιατί την είχα δει μπροστά σ'έναν υπολογιστή στη βιβλιοθήκη, στο μεγάλο διάλειμμα σήμερα. Δεν ήθελα να με δει, οπότε έστειλα την Μπεθ και τη Λόρεν να δουν τι έκανε. Εκείνη τις πρόσεξε και έσβησε τη σελίδα που κοίταζε, αλλά η Μπεθ είχε προλάβει να δει τι ήταν. Είχε μπει στο ίντερνετ, σε μια σελίδα με αστερισμούς και ημερομηνίες. Μάλλον προσπαθούσε να βρει τις ώρες των επόμενων πεφταστεριών-που σημαίνει πως τουλάχιστον δεν είχε κάνει ακόμα την ευχή της.

Δεν αργούσε το επόμενο πεφταστέρι. Κι εγώ απλώς προσευχόμουν να μη βρει πότε είναι, αλλιώς τα προβλήματά μου δε θα τελείωναν ποτέ.

"Φιλίπα, θα βγεις τελευταία", μου είπε ο κύριος Χολμς, ένας από τους δασκάλους που οργάνωναν το διαγωνισμό. "Σε πειράζει;"

Με πείραζε και με παραπείραζε. Εγώ ήθελα να ξεμπερδεύω και έπειτα να το βάλω στα πόδια και να πάω να κρυφτώ για όλη την υπόλοιπη ζωή μου.

"Δε με πειράζει", είπα.

Ο κύριος Χολμς με χτύπησε φιλικά στον ώμο και έφυγε.

"Γειά σου, Φιλ". Ήταν δυο κορίτσια της Τετάρτης.

"Καλά, είσαι τέλεια", είπε η μια.

"Ανυπομονούμε να δούμε τι θα κάνεις στη σκηνή", είπε η άλλη. Και οι δυο τους χαμογελούσαν λες και βρίσκονταν μπροστά σε καμιά σταρ του σινεμά. Μόνο αυτόγραφο που δε μου ζήτησαν.

Προσπάθησα να τους χαμογελάσω κι εγώ. "Ευχαριστώ", είπα. Ο λαιμός μου ήταν σαν να είχε γεμίσει τσιμέντο, θεόξερος. Στα παρασκήνια, οι περισσότεροι διαγωνιζόμενοι ήταν γεμάτοι εκνευρισμό, άγχος και ανυπομονησία που θα έβγαιναν στη σκηνή. Όλοι, μα όλοι, μου χαμογέλασαν όταν με είδαν. Μερικοί με χαιρετουσαν, άλλοι παραήταν ντροπαλοί για να απευθύνουν το λόγο σε μια τόσο δημοφιλή μαθήτρια όπως εγώ. Κι ένιωθα πιο μόνη από ποτέ. Μου 'ρχόταν να κάνω εμετό.

Και η Μαργαρίτα πού στο καλό ήταν;

Είχα πάει να τη βρω το πρωί πριν από το μάθημα. Τα χάλια της είχε. Δεν είχε σηκωθεί αλλά έμενε ξαπλωμένη στο χαλί της, χλωμή και αδύναμη. "Δε θα'ρθω σχολείο", μου είπε. "Πρέπει να κρατήσω λίγη ενέργεια".

Όλη μέρα προσευχόμουν να είναι καλά. Έτρεξα βολίδα στο δεντρόσπιτο μετά το μάθημα, αλλά δεν ήταν εκεί. Άλλο ένα πράγμα λοιπόν που μου είχε καθίσει σαν πέτρα στο στομάχι. Τι να είχε απογίνει η Μαργαρίτα; Να είχε τελειώσει άραγε ο κύκλος ζωής της; Αυτό είχε συμβεί; Και αν αυτό συνέβαινε, τι σήμαινε ακριβώς; Δε μου είχε εξηγήσει ποτέ. Θα την ξαναέβλεπα άραγε;

Ούτε να το σκέφτομαι δεν ήθελα. Ειδικά αυτή τη στιγμή, δε γινόταν. Τώρα έπρεπε να σκεφτώ το φρικτό κι απαίσιο διαγωνισμό ταλέντων και το πώς θα την έβγαζα καθαρή.

"Εδώ είσαι, λοιπόν".
Γύρισα και είδα την Τρίσα.

"Τι κάνεις εσύ στα παρασκήνια;" τη ρώτησα. "Αφού δεν είσαι στη λίστα".

Κρατούσε στο χέρι το κουπόνι της ευχής και μου το ανέμιζε στη μούρη. "Απλώς ήθελα να σου πω τα καλά νέα", είπε και το σατανικό της χαμόγελο έγινε ακόμα πιο πλατύ.

"Ποια καλά νέα;" ρώτησα με σφιγμένα δόντια, λες και η Τρίσα Μάιλς θα είχε ποτέ όρεξη να μοιραστεί ένα καλό νέο μαζί μου.

"Βρήκα πότε είναι το επόμενο πεφταστέρι. Μια δυο μέρες μένουν μόνο".

"Α, ναι;" είπα, προσπαθώντας απεγνωσμένα να φανώ ψύχραιμη. "Και τι ευχή θα κάνεις, λοιπόν;"

Η Τρίσα έξυσε το πιγούνι της. "Αυτό δε θα σ' το πω, αλλά κάποια στιγμή θα το ανακαλύψεις. Όμως, μπορώ να σου δώσω ένα στοιχείο: καλό για σένα δε θα 'ναι!" Μου γύρισε την πλάτη κι έφυγε.