ေဆးရံုအခန္းတံခါးကိုဖြင့္ဖြင့္ျခင္းျမင္လိုက္
ရတာက ကုတင္ေပၚမွာလဲေလ်ာင္းလ်က္
ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ႕ေကာင္ေလး
တစ္ေယာက္နဲ႕ကုတင္ေဘးကခံုေပၚမွာေတာ့
ထိုင္လ်က္သားနဲ႕ေခါင္းမွီျပီးအိပ္ေနတဲ႕
ဟိန္းေတဇပိုင္။
ဘာစကားသံမွထြက္မလာမိေအာင္တားဆီး
လိုက္သည္က တစ္ေယာက္လက္ကို
တစ္ေယာက္ဆုပ္ကိုင္ထားျကတဲ႕ျမင္ကြင္း။
မနက္ေျခာက္နာရီခြဲဆိုေတာ့ကိုယ္လာမိလိုက္
တဲ႕အခ်ိန္ကအရမ္းကိုေစာသြားတာလား။
ဒါမွမဟုတ္ တစ္ညလံုးအလြမ္းသယ္ေန
ျကလို႕မ်ားအိပ္မေပ်ာ္နိုင္ျဖစ္ေနျကလို႕
လူဝင္လာတာမသိတဲ႕အထိမနက္မွအိပ္ေပ်ာ္
သြားျကတာလား။မ်က္စိေရွ႕ကျမင္ကြင္းကို
မ်က္နွာလႊဲ၍ဘာကိုမွမေတြးခ်င္ေတာ့ပါ။
တိတ္တဆိတ္ထြက္သြားဖို႕ေျခလွမ္းျပီးမွ
ကုတင္ေပၚကေကာင္ေလးကိုျပန္ျကည့္မိေတာ့
နွစ္နွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ပင္အိပ္စက္လို႕ေနသည္။
ငါမင္းအေပၚငယ္ငယ္ထဲကထားခဲ႕တဲ႕သံေယာ
ဇဥ္ကေနာက္မွေရာက္လာခဲ႕တဲ႕ေကာင္ကို
မမွီခဲ႕ဘူးပဲ။ဆံုးရႈံးရမွတန္ဖိုးထားရမွန္းသိတဲ႕
အခ်ိန္ငါကအရမ္းကိုေနာက္က်သြားခဲ႕ျပီ။
အခန္းတံခါးကိုအသံမထြက္ေအာင္ျဖည္းျဖည္း
ျခင္းဆီပိတ္ျပီးေျခလွမ္းေတြကိုလာရာလမ္း
အတိုင္းေနာက္လွည့္ျပန္လာခဲ႕ရသည္။
မင္းရဲ႕ေကာင္းျခင္းဆိုးျခင္းအရာအားလံုးကို
လက္ခံနိုင္တဲ႕မင္းကိုတန္ဖိုးထားျပီးခ်စ္တဲ႕
သူဆီမွာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ငါ့ရဲ႕ညီေလး။
မင္းေပ်ာ္ေနမွာပါ။
"မနက္အေစာျကီးဘယ္သူ႕ဆီသြားတာလဲသား"
ျခံထဲကိုကားဝင္လာတာနဲ႕အိမ္ေရွ႕ထြက္ေစာင့္
ေနတဲ႕အေမ့ကိုေတြ႕ေတာ့ထိန္းထားသမ်ွျပိဳ
လဲရသည္။
"အေမေမးတာကိုေျဖေလ ဘယ္သူ႕ဆီသြား
တာလဲ သားငယ္ေလးဆီလား။အဲ႕တာဆို
ဘာလို႕ခဏေလးနဲ႕ျပန္လာတာလဲ"
"ထက္ျမတ္ က်ြန္ေတာ့္ကိုမလိုအပ္ေတာ့ဘူး
အေမ။အခုမလိုအပ္ေတာ့ဘူး"
"ဘာျဖစ္လာတာလဲသားရယ္ အေမ့ကိုရင္ပူ
ေအာင္လုပ္ေနတာလား။သားငယ္ေလးက
သားကိုငယ္ငယ္ထဲကဒီေလာက္ခ်စ္တာ
ဘာလို႕မလိုအပ္ရမွာလဲ"
