Yuvarlak, renkli bir topun üzerinde yaşamaya çalışıyordu insanlar.
Kimileri güzelce seviliyor,
kimileri bunun tadına bile bakamadan toprağa karışıyor.
Kaç yaşında olursa olsun herkes aynı şeyi istiyor.
Erkekler ve kızlar, ölmeden önce güzelce sevilmeyi talep ediyor.
Evet sevilmeyi istiyorlar, aynı zamanda hissetmektende korkuyorlar.
Öfkeden kaçıyorlar, sevgiden bunalıyorlar.
Kalpleri biraz hızlı atsa kalp krizi sanıyorlar.
Bencil ve hissizler.
Hepsi ölmüş ve kaybetmişler.
Kalplerini mühürlemiş insanlar.
Size sesleniyorum.
Kız bir cennet buldu ve o cennetin içine kafasında uydurduğu bir çocuğu koydu.
Asla gelmeyecek zannediyordu. Ama bir mucize oldu.
Ve çocuk onu yanlışlıkla buldu.
08.12.19
Dudaklarımın üzerindeki maskem düzensiz nefes alışverişlerimle hızlıca inip kalkıyordu. Daha fazla dayanamayarak onu bir çırpıda aşağı indirdim.
Nasıl desem şans bir gölge gibiydi. Ve bazen güneşsiz bir günde sizi terk edebilirdi.
Bugün beni terk etmekle kalmamış kıçıma tekmeyi basmıştı.
Üstüne ağrıyan dudağıma rüzgar temas ediyor, sanki acıyı ikiye katlıyordu. Yediğim yumruğun acısı hâlâ tazeydi.
Buraya kadar yürümüş, motorumu kampüsün bahçesinde bırakmıştım.
Eğer motora binecek olsaydım kaza yapma ihtimalim oldukça yüksekti.
Sinirli ve bir o kadar da gergindim.
Günün her vakti neşe saçtığım söylenemezdi fakat bugün oldukça öfkeliydim.
Sol kolum kasılıyor onu oynatamamama sebep oluyordu.
Lisedeyken çeşitli cezalar almıştım. Uzaklaştırma, sonra birkaç kere daha uzaklaştırma.
Fakat bu benim için hiçbir zaman büyütülecek bir şey olmamıştı.
Kim bir hafta tatile burun kıvırırdı ki?
Bugün bir şeyi çok iyi anlamıştım. Üniversitede işler böyle yürümüyordu.
Hele profesörün oğluyla hatırı sayılır bir kavga ettiyseniz işler ve kurallar duruyor, bu kişisel bir meseleye dönüşüyordu.
İçimden bir küfür daha geçirdim. Yol boyunca yaptığım tek şey buydu. Hâlâ o yumruğu nasıl yediğimi düşünüyordum.
Ben, Jeon Jungkook.
Kavgalarda bir fiske bile yemeyen Jeon Jungkook. Bugün bir tanesini tam çeneme yemiştim.
Hem de sıradan bir kız için. Değmezdi. Hele önümde bir çoğu varken kesinlikle değmezdi.
O vasıfsız bana yumruk atmıştı.
Karşılığını güzelce verdiğimi düşünüyordum. Ve profesörün odasına gidene kadar pişman falanda değildim.
Ama ikimize verdiği ceza. Beni saniyesinde pişman bir çocuğa çevirmişti. Köpekler gibi pişman bir çocuğa hem de.
Bir yumruğun cezası kesinlikle bu olmamalıydı.
Ben gönüllü olarak rehabilitasyon merkezinde çocuklara yardım etmek istemiyordum.
Yapamazdım, imkansız ve olanaksızdı.
Kendini bunu yaparken düşünemiyordum bile. Çünkü bunu yapamazdım.
Birincisi veletlerle aram hiç iyi değildi, ikincisi o çocuklara gerçek sevgi dolu insanlar yardım etmeliydi.
Benim gibi savsak bir herif değil.
Ben evimin olduğu sokağa girdiğimde, sokaktaki çocukların topunu köpekli evin bahçesine atan biriydim. Bununla övünmüyordum tabii ama pişmanda değildim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Conteur fille | Jungkook
Fanfiction"Eğer ağlıyorsan ağacın üzerine çık ve onlara yukarıda yağmur yağdığını söyle."
