Μια νεράιδα για τη Φιλίπα

Η πιο δημοφιλής της ταξης No2

Αλλά όχι πια! Τώρα ήμουν στ' αλήθεια κουλ και δημοφιλής, οπότε το Φιλ μού ταίριαζε γάντι- ακόμη κι αν με παραξενεύε λίγο που το άκουγα. Ακολούθησα την Τρίσα. "Βαρέθηκα να μας παίρνει από πίσω αυτός ο συρφετός όλη την ώρα. Εσύ δεν έχεις βαρεθεί;"

"Εεε..."

"Καλά, δεν μπορούν να μας αφήσουν στην ησυχία μας; Είμαστε οι πιο δημοφιλείς στο σχολείο, έτσι δεν είναι;"

Ήθελα να τη διορθώσω, γιατί στην πραγματικότητα εγώ ήμουν η πιο δημοφιλής. "Ναι", συμφώνησα ωστόσο.

Και μετά δεν είχα τίποτε άλλο να πω. Δεν ήθελα να διακινδυνεύσω κάτι που μπορεί να την έστρεφε. Δεν ήθελα να επιχειρήσω να της πω κάποιο αστείο που ίσως να μην της φαινόταν καλό. Ούτε να προσπαθήσω να πω καμιά μεγάλη εξυπνάδα και να με πάρει για σπασικλάκι ή για επιδειξιομανή. Ένιωθα παγιδευμένη.

"Πάμε σπίτι σου μετά το σχολείο;" είπε η Τρίσα.

"Αλήθεια;" αναφώνησα. Η Τρίσα ήθελε να βρεθούμε και εκτός σχολείου! Ήθελε να κάνουμε παρέα!

"Αμέ, θα ρωτήσω τη μαμά μου όταν έρθει να με πάρει".

"Τέλεια!" χαμογέλασα πλατιά. Και δυο δευτερόλεπτα μετά, το πλήθος επέστρεψε γύρω μας. Όταν πηγαίναμε προς την τάξη μετά το διάλειμμα, ανάμεσα σε καμιά εικοσαριά χαιρετούρες με άλλα παιδιά, προσπάθησα να φτιάξω μια λίστα στο μυαλό μου με πράγματα που θα μπορούσα να συζητήσω με την Τρίσα αργότερα. Δεν γινόταν να μένω έτσι σιωπηλή. Παραήταν αμήχανα.

~timeskip~

"Τι κάνουμε, λοιπόν;" Η Τρίσα στεκόταν βαριεστημένη στην κουζίνα όσο έφτιαχνα τις λεμονάδες μας.

"Ε...τίποτα, ν' αράξουμε λέω. Να διαβάσουμε κανένα περιοδικό ή..." Η φωνή μου έσβησε. Με τη Σάρλοτ φτιάχναμε μαζί ιστορίες. Αλλά δεν τολμούσα να προτείνω κάτι τόσο ξενέρωτο στην Τρίσα. Σίγουρα θα με κορόιδευε σ' όλο το σχολείο μετά.

"Έχεις κανένα Playstation;"

Γέλασα. Η μαμά μισούσε τα ηλεκτρονικά παιχνίδια σχεδόν όσο και τα μεταλλαγμένα τρόφιμα. Η παλιά μου μαμά, δηλαδή. Ίσως η νέα μου μαμά να μου αγόραζε ένα! Δε θα της το ζητούσα σήμερα, ωστόσο. Έδειχνε ακόμη πιο δυστυχισμένη απ' ό,τι το πρωί. Ούτε να μου χαμογελάσει δεν προσπάθησε όταν ήρθε να με πάρει. Νομίζω πως χάρηκε που τη ρώτησα αν θα μπορούσε να έρθει σπίτι η Τρίσα, οπότε δε θα με είχε στα πόδια της όλη την ώρα.

"Όχι ακόμα", είπα. "Μπορεί, όμως να μου πάρουν για τα Χριστούγεννα".

Η Τρίσα γύρισε τα μάτια στο ταβάνι. "Ωχ, τι είναι αυτό εκεί κάτω;, ρώτησε κοιτάζοντας τον κήπο. Πήγα να δω τι εννοούσε.

"Ποιό;"

Μου έδειξε το τέρμα του κήπου. "Αυτό το πράγμα μέσα στα δέντρα".

"Το δεντρόσπιτό μου!" είπα καταχαρούμενη.

"Κουλ! Πάμε να το δούμε, λοιπόν".

Στο δρόμο θυμήθηκα πως ίσως να ήταν και η Μαργαρίτα μέσα. Δεν είχαμε μιλήσει καθόλου στο σχολείο, πέρα από εκείνο το σχόλιο στην τάξη. Όχι ότι είχα βρει και την ευκαιρία, δηλαδή, με τόσο κόσμο να με κυνηγάει σήμερα.

Και μέχρι το τέλος των μαθημάτων, είχα την εντύπωση πως ήμουν που κακιά. Στο μεσημεριανό, κάθισε να φάει την παράξενη σαλάτα της και να πιεί τα ατέλειωτα νερά της μόνη της. Ήταν σε ένα τραπέζι μαζί με κάτι άλλους, αλλά δεν καταλάβαινα αν επικοινωνούσαν. Κοιτούσε το φαγητό της συνέχεια με γερμένο το κεφάλι, χωρίς να κοιτάξει κανέναν, αλλά μου φάνηκε ότι έκανε πως δεν την ένοιαζε που δεν της έδινε κανείς σημασία.

Κάτι μέσα μου ήθελε να πάω να καθίσω δίπλα της. Να της πω πόσο τρελό μου φαινόταν που όλο το σχολείο ήθελε να μου μιλάει και να γίνουμε φίλοι και πως οι μύες στα μάγουλά μου πονούσαν από το συνεχόμενο χαμόγελο. Ήθελα να πούμε κανένα χαλαρό αστείο- μάλλον ένιωθα πως μόνο σ' εκείνη μπορούσα να μιλήσω για ό,τι με απασχολούσε. Δεν ξέρω γιατί ένιωθα έτσι, αλλά ήταν αλήθεια.

Και τότε θυμήθηκα πως δε γινόταν να ξαναπέσω στην παγίδα της. Όχι, δε θα άφηνα ούτε εκείνη ούτε κανέναν άλλον να με γελοιοποιήσει άλλη μια φορά.

"Πάμε να κάτσουμε εκεί", είπε η Τρίσα και έδειξε το τραπέζι στην άλλη μεριά της τραπεζαρίας. Ούτε που κοίταξα τη Μαργαρίτα όταν την προσπεράσαμε.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, νομίζω πως έπρεπε να είχα πάει να καθίσω μαζί της. Ίσως και να μην ήμουν με την Τρίσα αυτή τη στιγμή, αλλά με εκείνη στο δεντρόσπιτο. Γιατί με τη Μαργαρίτα πάντα έβρισκα κάτι να πω.

Ίσως να την είχα παρεξηγήσει τελικά. Δηλαδή, σίγουρα. Εντάξει, το ήξερα πως είχε τη δουλειά της να κάνει. Αλλά δεν ήταν υποχρεωμένη να μου φέρεται καλά, έτσι; Ορίστε, είχε έρθει να μου ζητήσει συγγνώμη για τη συμπεριφορά της στην καφετέρια του σχολείου, και μόλις σήμερα συνειδητοποίησα πως κι εγώ ήθελα πάντα μια παρέα στο φαγητό, να είμαι μέρος ενός συνόλου. Οπότε γιατί την κακολόγησα που ήθελε κι εκείνη το ίδιο;