That Damn Girl NL

17. Mies

Michelle Helsing
'Vandaag gaan we verschillende musea bezoeken in Los Angeles. We zetten jullie af in Hollywood vanwaar jullie een bepaalde route moeten volgen in groepjes van zeven. Je maakt de opdrachten in de musea en onderweg. Houd dus het boekje goed in de gaten.' Er worden boekjes uitgedeeld, waarschijnlijk met de opdrachten, maar ik besteed er geen aandacht aan. Ik probeer mijn eten te snijden, maar het is onmogelijk. We zitten aan het ontbijt en ik en Ally zitten tegenover elkaar. 'Zal ik het anders even doen?' lacht ze. 'Graag.' Ik schuif mijn bord haar kant op en ze begint de pannenkoeken in stukjes te snijden. 'Moet ik je ook nog voeren?' grapt ze. 'Als je toch bezig bent.' Ze lacht en schuift mijn bord naar me toe. 'Dat kan je heus wel zelf, prinses op de erwt.' Ik begin op de gesneden stukjes te kauwen terwijl iedereen groepjes vormt. Ik eindig toch wel met Ally, hoe dan ook. Dus ik hoef me geen zorgen te maken.

Ik had verkeerd gedacht. Het nerd-groepje nam Ally mee en ik ga met mijn vriendengroep. We komen slenterend aan bij de plek waar we moesten zijn. De route die we liepen, klopt niet helemaal. We zijn gewoon rechtstreeks die kant opgelopen. De planning was om een boekje te stelen van iemand als we hier aankwamen, maar er is nog niemand. 'Ja, jullie mogen de hele ronde opnieuw lopen.' Meneer Tsung komt aangewandeld. 'Wat? Waarom?' De hele groep begint tegen hem te schreeuwen. 'Oké, oké. Kom tot bedaren. Jullie moeten de ronde nog eens lopen omdat jullie niet langs de checkpunten zijn geweest.' 'Dat gaat dus echt niet gebeuren, meneertje.' Carter torent boven hem uit. 'Nou laat mij dan eens het boekje met opdrachten zien.' Carters blik vliegt over het plein en het groepje van Gordon komt net aanlopen. Hij loopt er direct op af. Mijn blik ligt alleen op de arm om de schouders van míjn vriendin. Het is Abels arm. Ik span al mijn spieren aan om er niet direct op af te lopen. Ik bijt op mijn wang, hard genoeg om bloed te proeven. Jaloers, ja, dat ben ik zeker. Het ergste vind ik nog dat ze er gewoon glimlachend bij staat. Misschien vindt ze het wel fijn. Fijner dan als ze met mij is. Misschien wilt ze Abel wel. Dan houdt ze me al die tijd voor de gek. 'Mies, yo!' Geschrokken kijk ik om naar Esmay. 'Wat is er met jou?' 'Niks. Gewoon.' Ik richt mijn blik weer op Ally. Ze kijkt nu wel terug en ik zie de angstige blik. Ze slaat de arm weg en wilt op me aflopen, maar Abel slaat weer zijn arm om haar heen, dit keer om haar middel. Ik hoef dit niet te zien. Ik dacht al dat ze bij hem wilde zijn. 'Kappen, Abel!' 'Ah, kom op, schatje.' 'Nee, ga weg!' 'Ally, ik weet dat je me leuk vind. Wees nou gewoon eerlijk.' Mijn blik schiet haar kant weer op. Ze staat er alleen niet meer. Huh? Ineens slaan er twee armen om mijn nek. Natuurlijk. Haar gesnik klinkt in mijn oren. Ik voel de blikken van iedereen op ons gericht. 'Kom,' fluister ik in haar oor. Mijn hand gaat over haar rug naar haar onderrug en ik begeleid haar naar een rustig straatje. 'Wat gebeurde er?' 'Hij zit al de hele tijd aan me, Mies. Het spijt me zo.' Ze blikt op haar schoenen, maar ik haal haar gezicht omhoog door haar hoofd te kantelen met mijn wijsvinger onder haar kin. 'Hey, het maakt niet uit.' Ik kus haar lichtjes als geruststelling. 'Jawel, je bent jaloers en dat is mijn schuld.' 'Het is niet jouw schuld, baby.' Ik trek haar tegen me aan. 'Jawel.' Ze begint weer te huilen. 'Sst, het komt goed. Het komt allemaal goed.'