That Damn Girl NL

17. Ally

Alison Janssen
'Hoe is dit überhaupt gebeurd?' 'Uh.' Ik blik op Mies die ook een beetje voor zich uitstaart, terwijl ze nog steeds haar pols ondersteunt. 'Ik viel achterover op het strand.' Dat is waar. 'Maar hoe dan?' 'Ik struikelde over een opeens stuk steen en toen ving ik mezelf op en tja, dat.' 'Oh, oké.' Meneer Rose kijkt ons allebei even aan. 'Dan gaan we maar naar het Ronald Reagan.' We stappen in een taxi die aangehouden was door een andere docent en rijden richting het ziekenhuis.

'Ja, hij is zeker gebroken.' 'Verdomme.' 'Ik ga hem in het gips zetten en dan kom je er nog makkelijk vanaf.' 'Hoe bedoel je?' blaft ze meteen. Ik pak haar goede hand beet en knijp er even kort in. 'Nou, jij hoeft maar drie weken in het gips met deze breuk. Anders had je er veel langer meegezeten.' 'Oh, oké.' Nu kan ze drie weken haar linkerhand niet gebruiken en dat is mijn schuld. Gelukkig is ze rechtshandig. De rest van ons ziekenhuisbezoek gaat in een waas. De arts zet haar arm in het gips en ik sta naast haar om haar te kalmeren. Ze vindt dokters blijkbaar echt heel eng. Mijn hand knijpt ze bijna fijn, ik had gezegd dat het mocht, en nog steeds slikt ze soms angstvallig. 'Zie je het is allemaal goed gekomen.' We lopen de gipskamer uit. 'Ja, soort van.' Meneer Rose zou buiten wachten. Ik druk vlug een kusje op haar lippen voor we naar buiten lopen. We maken onze handen los en wandelen naar meneer Rose die een taxi heeft aangehouden.

'Het spijt me zo.' Ik geef nog een kus op haar haren. 'Voor de laatste keer het is niet jouw schuld.' Voor het eerst in tijden ligt zij in mijn armen. Het is al nacht, maar ze kan niet slapen vanwege de pijn. Ze heeft al pijnstillers geslikt, maar die hebben nog niet geholpen. Ze zakt iets meer naar beneden waardoor haar neus tegen mijn armen aanligt. 'Slaaplekker, schat.' Ze bromt nog wat maar ik kan het niet verstaan. Haar ademhaling wordt regelmatig en ze slaapt eindelijk. Ik kan alleen de slaap niet bevatten. Ik voel me echt schuldig. Als ze mij niet had opgetild, was ze niet gevallen en had ze haar pols niet gebroken. Door mij zit ze in het gips. Ik heb weer problemen veroorzaakt. Misschien moet ik maar weggaan. Terug naar mijn vader. Met hem meereizen. Een kleine kreun laat me opschrikken. Ze draait zich om en slaat haar rechterarm om mijn heupen. Ik ga met mijn nagels door haar haren. Wat ervoor zorgt dat ze me nog strakker beetpakt. Ze wilt haar andere arm ook om me heen slaan, maar dat gaat niet, dus gromt ze. Ik giechel zacht en ga met mijn hand zacht over haar wang. Ze is zo schattig als ze slaapt. Ze is zo knap. Ik ben echt blij met haar. Ik houd haar nog strakker tegen me aan. Ik houd van dit meisje hier, ondanks wat mijn vader ook vindt.