That Damn Girl NL

16. Mies

Michelle Helsing
Die klootzak van een Tanis of hoe ze ook heet. Ze was toch zo blij voor me? Dus niet, anders had ze dit nooit gezegd. Ze heeft Ally pijn gedaan en daardoor ben ik alleen maar kwaad. Ze probeerde Ally bij me weg te krijgen. 'Ga jij je nou maar aankleden voor het strand,' pest ik haar. Lachend staat ze op en zoekt in haar koffer. 'Rechterkant boven in de hoek.' Ze kijkt verrast op als ze een bikini in haar hand heeft. 'Hoe wist je dat?' 'Ik moest toch iets doen terwijl jij urenlang je spullen aan het pakken was?' 'Oké, oké.' Lachend gaat ze de badkamer in. Tijd om even Tanis aan te pakken. Ik duw mezelf omhoog en voor ik het weet sta ik in haar kamer. Ze schrikt duidelijk van me. 'Je was toch zo blij voor me met mijn relatie?' Ik kijk in de spiegel aan mijn linkerkant en zie een manische grijns op mijn gezicht. Die mag Ally nooit zien. 'Zeker, Michelle.' Haar blik glijdt niet bepaald subtiel over mijn lichaam. 'Waarom zei je het dan tegen Ally?' 'Ik dacht dat ze het moest weten.' Ze snuift kort. 'En sinds wanneer bepaal jij dat?' 'Sinds ik voor dat meisje het beste wil. Ze heeft jou als vriendin, dus dan moet ze wel alles weten hé?' Ik wil uithalen, maar houd mezelf net tegen voor haar gezicht. 'Je bent bang voor me.' 'Dat is ook niet zo gek. Iedereen is bang voor monsters.' Ze grinnikt. 'Dit monster heeft tenminste een vriendin en is niet hopeloos verliefd op iemand die ze niet kan krijgen.' Haar ogen laten direct zien dat ze beledigt is. 'En dit monster gaat met die vriendin naar het strand. Dus als je me wilt excuseren.' Ik lach nog even humorloos voor ik me omdraai en de kamer verlaat. Ik trek vlug nog een spijkershort aan en een tanktop. Tot mijn verbazing heeft Ally dat ook aangetrokken maar dan een andere kleur. Ik zet mijn pet op en gooi die van haar naar haar toe. Ze vangt hem behendig op en zet hem op haar hoofd. 'Kom, dan gaan we.' Ik pak haar hand beet, verstrengel onze vingers en sleur haar mee naar de lift.

'Kom hier.' Iedereen is al weg van het strand want het is rond zeven uur, dus etenstijd. Ik draai mijn pet om en zij doet hetzelfde. Ik til haar soepel op en ze slaakt een gilletje. Het was ook onverwachts. 'En nu?' 'Dit.' Ik zoen haar en ze gaat er makkelijk in mee. Haar armen liggen over mijn schouders en ik trek haar nog meer tegen me aan. Maar ik ben niet de sterkste en natuurlijk gebeurt het geen wat ik niet wilde. Ik val naar achter in het zand en probeer onze val te breken door haar van me af te duwen en mijn handen in het zand te zetten. 'Au.' 'Jeez, Mies, gaat het?' Zij staat gelukkig wel en daar ging het me om. 'Gaat het met jou?' 'Ja, maar jij?' Ik zak door mijn armen heen door de vreselijke pijn die ik nu pas voel, dat komt waarschijnlijk door de adrenaline en de schrik. 'Kom eens hier. Welke doet het meest pijn?' 'Links.' Ze ondersteunt mijn arm. 'Beweeg je vingers eens.' Ik probeer het met alles wat ik kan, maar nee, het werkt niet. 'Mies, ik vroeg je iets.' 'Het lukt niet.' Ze zucht. 'Hij is waarschijnlijk gebroken. Dat wordt een retourtje ziekenhuis.' 'Nee, ik haat dokters.' 'Ey, ik blijf bij je.' Zachtjes drukt ze een kus op mijn lippen. 'Kom, dan gaan we.'