That Damn Girl NL

9. Ally

Alison Janssen
Ik word wakker in de armen van Michelle. Ze ziet er vredig uit en slaapt vast. Ik lig zowat op haar en dat vindt ze dus niet erg. Haar handen liggen op mijn kont en ik vind het best prima. Mijn mobiel ligt gelukkig binnen handbereik en ik kijk hoe laat het is. Het is half drie 's nachts en ik weet al dat ik niet meer in slaap ga komen. Ik kruip uit haar greep en besluit mijn lenzen uit te doen. Als ik terugkom in mijn kamer zie ik Mies wild bewegen. Haar ademhaling versnelt. Wat is er met haar? Ik ga naast haar op bed zitten en veeg over haar nu bezwete voorhoofd. Nachtmerrie. Dat zal het zijn. Ze wordt al wat rustiger, maar haar ademhaling is nog steeds gejaagd. Voorzichtig zet ik mijn lippen op de hare. Haar armen slaan om me heen en ik weet dat ze wakker is. 'Hey, babe.' 'Hey.' 'Hoe laat?' 'Half drie.' 'Wauw, oké.' Ze gooit me over zich heen zodat ik weer in bed lig. 'Waarom ben jij zo sterk?' 'Ik ben niet sterk. Jij bent gewoon klein en licht. Oh, en niet te vergeten schattig.' 'Ik ben niet schattig.' Ik geef haar een klein zetje. 'Wel, je bent vreselijk schattig. Zeker met mijn trui.' Ze geeft me een kus op mijn neus, waardoor ik grinnik. 'Zullen we wat gaan doen?' 'Wat wil je doen om drie uur 's nachts?' 'Wandelen.' 'Oké.' Ze pakt mijn bril van het bureau en geeft hem aan. 'Nee, ik ga mijn lenzen wel weer indoen.' 'Nee, je doet je bril op. Kom op.' Ik zucht en zet mijn bril op, terwijl ik over haar heen klim. 'Kom, we gaan wandelen.' Ik trek haar aan haar hand uit mijn bed. 'Ik had gelijk. Je bent super schattig met een bril.' Ik rol mijn ogen en sleep haar het gebouw uit naar een bebost gebiedje. 'Ah, kom hier.' Ze zoent me en ik kan alleen maar grijnzen.

Hand in hand lopen we door het bos. Echt fijn zo'n ochtendwandeling. 'Waarom had je een nachtmerrie?' 'Gewoon. Geen idee.' Ze haalt haar schouders op, maar ik weet dat er vast wel wat achter zit. 'Mies. Je kan eerlijk zijn.' 'Het is gewoon. Ik heb soms wat woedeproblemen of heftige ruzie met mijn ouders en die dingen blijven me best wel bij. Daarom hebben ze me ook hierheen gestuurd omdat ik te agressief werd volgens hun. Ze konden me niet meer aan.' Dit had ik echt niet achter haar gezocht. Ze is zo lief. Hoe kan ze dan ook zo kwaad worden? 'Maar het is niks om je zorgen over te maken. Jij houdt me rustig.' Ze knijpt kort in mijn hand. 'En hoe kom jij hier?' vervolgt ze. 'Mijn vader ging op zakenreis, dus ik moest ergens naartoe.' 'En je moeder dan?' Ik grinnik humorloos en snuif. 'Die mag opzouten.' 'Hoezo?' Ze kijkt me geïnteresseerd aan. Moet ze het al weten van mijn moeder? 'Niks, ik vertel het je ooit nog wel.' 'Ik ben ook eerlijk geweest. Je kan me vertrouwen, Al.'