Tweede Kans

Hoofdstuk 32.

'Klaar voor?' vroeg Daley aan Kyle toen de spelers na de eerste helft weer vanuit de kleedkamer het veld opliepen. Ze stonden één tegen nul voor maar kijkende naar de kansen die ze hadden gehad kon het net zo goed al vier tegen nul zijn. De noodzaak in deze periode van het seizoen was om zoveel mogelijk doelpunten te maken in deze wedstrijden. Je wist maar nooit, misschien kwamen die later in het seizoen nog wel van pas.

Kyle knikt zijn hoofd. 'Ja ik ben er klaar voor. Sorry nog trouwens voor vanmiddag. Ik had niet zo overdreven moeten reageren.'

Hij had zich laten gaan tegen Daley waar hij achteraf enorme spijt van had gehad. Daley was juist degene die altijd voor hem klaar stond.

Daley haalde zijn schouders op. 'Maakt niet uit, ik ben graag je boksbal. Als je nou Rico Verhoeven heette was het een ander verhaal' grinnikte Daley.

Opgelucht zuchtte Kyle. Hij was blij dat Daley niet boos was en alweer een grapje kon maken. Terwijl Daley zijn positie in het veld innam, nam Kyle plaats op de dug-out. Hij maakte een praatje met Daley Sinkgraven. Ze waren leeftijdgenoten en kende elkaar daardoor nog van de tijden bij jong oranje en de scoutingsdagen. Ze hadden nooit bij hetzelfde team gespeeld, maar konden het altijd prima met elkaar vinden. Nu Kyle een contract voor Ajax had getekend trokken ze steeds meer met elkaar op. Kyle behoorde net als Daley tot de reservespelers en volgden daardoor veelal dezelfde trainingen en schema's. Misschien kwam het wel door de voornaam 'Daley' dat hij het goed met hem kon vinden. Met Daley Blind had hij immers ook een goede band.

In de zestigste minuut werd Kyle van de bank afgestuurd om zich warm te lopen. Daley gaf hem een bemoedigend klopje waarna hij trots opstond van zijn stoel. Onder luid applaus van het thuispubliek trok hij een sprintje langs de oranje pionnen. Met een aantal strekoefeningen zorgde hij ervoor dat hij zijn lichaam voorbereide op de nog vijfentwintig minuten durende wedstrijd.

In de achtenzestigste minuut nam hij de plaats over van Kasper Dolberg in het veld. De al 3-0 voorsprong wist de ploeg uit te breiden tot een winst van 6-0. Zelf wist Kyle maar één keer een doelpunt te maken. Toch was hij veel te blij met dat ene doelpunt en zijn assist op Donny van de Beek. Hij voelde zich in de Arena als een vis in het water en kon zich niet meer bedenken dat de laatste keer dat hij hier stond al bijna vijf jaar geleden was.

Om de overwinning te vieren liepen de spelers na de wedstrijd een rondje door het stadion en bedankten ze het publiek. Aan het einde van het rondje zag Kyle zijn ouders en zusje waarna hij over de bording heen klom, de tribune op rende en zijn moeder in zijn armen sloot.

'Je was zo goed' fluisterde de vrouw in haar zoons oor. Na de knuffel van zijn moeder en een klopje op zijn schouder van zijn vader omhelsde Kyle zijn kleine zusje.

'Ik ben trots op je! Vooral na vanmiddag' fluisterde Zoey terwijl ze zich weer los trok van het nat bezwete shirt van Kyle.

Doordat Zoey een stap naar achteren deed zag hij het meisje naast zijn zusje. Mila.

'Wat doe jij hier?' vroeg hij verbaast uit. 'Heb je mijn berichtje niet ontvangen?'

Hij had Mila na de teambespreking laten weten dat hij haar niet meer hoefde te zien. Hij wilde niet eens weten welke reden Mila had om zijn geheim door te geven aan de pers, zoiets deed je gewoon niet.

'Jawel je berichtje was duidelijk' liet Mila hem weten.

'En toch besloot je te komen?' riep hij argwanend uit.

'Ja ik wilde er voor je zijn. Ik weet hoe belangrijk dit moment voor jou is' hakkelde het meisje terwijl haar wangen lichtjes roze kleurden. Ze had gehoopt dat Kyle inmiddels wel had bedacht dat zij niet degene was die gelekt had bij de pers. Waarom zou ze zoiets doen?

'Zeker net zoals je er voor me wilde zijn toen je mijn geheim aan de pers vertelde' verweet Kyle het meisje waarna hij zich omdraaide om weer terug te lopen naar het veld.

Mila kneep haar ogend dicht. 'Ik was het niet Kyle. Kunnen we er niet gewoon even over praten. Ik weet zeker dat...' riep ze uit. Haar stem klonk oprecht maar daar trapte hij niet meer in. Journalisten waren nu eenmaal niet te vertrouwen.

'Ik wil je niet meer zien Mila' onderbrak Kyle haar waarna hij zijn weg vervolgde richting het voetbalveld. Hij keek niet meer om. Als hij dat wel had gedaan had hij gezien hoe Mila probeerde te vechten tegen de tranen. Zoey probeerde het meisje te troosten maar niets leek te helpen. Kyle zat echter niet te wachten op de krokodillentranen van Mila. Ze was zijn woorden zelfs niet meer waard. Misschien had ze het expres gedaan, misschien was het er ook per ongeluk uitgerold. Hij wist het niet en wilde het ook niet eens weten. Zijn focus lag vanaf nu alleen nog maar op voetbal. Geen onzinnige afleidingen alleen maar voetbal. Hij zou ervoor zorgen dat dit team kampioen van Nederland werd.

Zijn feestende teamgenoten stonden nog altijd de overwinning te vieren op het veld toen Kyle weer beneden kwam vanaf de tribune. Kyle probeerde de sfeer over te nemen alleen sinds hij Mila had gezien was zijn goede humeur omgeslagen. Fijn! Ze had dus niet alleen het moment voor zijn comeback verpest, zelfs na de overwinning was de goede sfeer omgeslagen.

Daley Blind sloeg zijn arm om de schouder van Kyle. Zijn blik was even bezorgd maar al snel maakten zijn lippen de wel bekende glimlach. 'Ik denk dat jij de beste statistieken van ons allemaal hebt vriend' grinnikte hij. 'Twee wedstrijden gespeeld en in allebei gescoord. Doe ik je niet na hoor' lachte hij waarna er ook weer een klein lachje op Kyles gezicht kwam.

'Ach als je eens in de vijf jaar speelt, is een doelpunt maken wel het minste wat je kunt doen' grapte Kyle.

Daley schudde lachend zijn hoofd. 'Dacht het niet Bosman. Jij speelt volgende week gewoon weer. Jij bent degene die ons dat kampioenschap gaat geven.' Hij prikte Kyle in zijn ribben waarna het tweetal het veld afliep richting de kleedkamer.