Tweede Kans

Hoofdstuk 1

-September 2018-

Met een tevreden blik keek Kyle om zich heen. De felgekleurde oranje pionnen stonden verspreid over het grasveld als een echt parcours. De JO10 zouden ongetwijfeld de helft van de training zoet zijn met het uitvoeren van dit parcours. De wijzers van zijn klok gaven vijf voor zeven aan, dus de eerste jongens zouden zo wel naar buiten komen voor de training. Die afspraak had hij aan het eind van het vorige seizoen gemaakt. De training begint om zeven uur op het veld, en niet in de kleedkamer. De minuten die je te laat bent kun je na de training in gaan halen. Net als het niet goed uitvoeren van oefeningen, die ook zorgden voor extra minuten na de training.

'Meneer Bosman u raadt nooit wat mij vandaag is overkomen!' Kyle keek op naar de jongen van nog geen negen jaar oud. De vorige trainer had hem een ettertje genoemd, en hoewel Lucas één van de jongens was die vaak minuten moest inhalen na de training, vond Kyle hem een prima en getalenteerde jongen.

'Vertel Lucas' glimlachte Kyle terwijl hij naar de nog losse veters van het jochie wees.

Lucas zakte snel door zijn knieën en begon zijn veters vast te maken.

'Ik heb vanmorgen een acht voor mijn topografie toets gehaald, en ik heb niet eens afgekeken' roept hij verbaasd uit.

Een grijns ontstaat op Kyle zijn gezicht. Begon dat afkijken al op zo'n jonge leeftijd? In zijn tijd begonnen ze daar pas mee op de middelbare.

'Knap van je Lucas, ik wist wel dat je het kon. Die vakantie heeft je goed gedaan.' Kyle liet zijn hand door de haren van Lucas glijden en liep door naar de andere jochies.

Met zijn map in zijn hand plofte hij in het gras neer. Zijn ogen scanden de namenlijst waarna hij achter de jongens die hij al gespot had een kruisje zette. Bij Marnix bleven zijn ogen even hangen. Zijn moeder had hem vanmorgen afgemeld en dus zou hij ook niet aanwezig zijn. Bij de laatste naam gingen de ogen van Kyle weer naar Lucas en natuurlijk stond zijn beste vriend Daan ernaast. Ook achter zijn naam werd een kruisje gezet waarna Kyle de map dichtklapt en op stond uit het gras.

'Iedereen een goede vakantie gehad?' riep hij boven de groep uit waarna het gepraat meteen stopte.

Sommige jongens begonnen na enkele seconden weer wat te mompelden en anderen begonnen uitgebreid te vertellen over Franse badmutsen en Turkse animatieteams.

'Jongens bespaar me de details, geloof me jullie willen mijn vakantie ook niet weten' grijnsde Kyle waarna het team begon te lachen.

'Dan gaan we nu beginnen! Vijf rondjes warmlopen, bij het 2e en 4e rondje de korte zijden hak-billen.'

De jongens gingen aan de slag terwijl Kyle lette op de manier van lopen. Een tik die hij had meegekregen sinds hij was begonnen aan de studie fysiotherapie. Wellicht had één van zijn spelers een blessure opgelopen gedurende de vakantie. Als dat het geval was, was het voor hem een noodzaak om dat zo snel mogelijk te weten.

Na één rondje was hem dan ook al meteen iets opgevallen en nam hij een jongen apart die met zijn voet aan het zwabberen was.

'Heb je er last van?' vroeg Kyle bezorgd waarna de jongen knikte.

'Ik ben gisteren door mijn enkel gegaan tijdens een partijtje op school.'

Uit de duckout haalde hij wat spullen op waarna hij begon met het intapen van de enkel. Dit was zo'n beetje een routine geworden sinds hij met zijn stage bij het Amsterdamse ziekhuis was begonnen. De studie Fysiotherapie vond hij heel leuk alleen zijn stageplek beviel hem wat minder. Naast het intapen waren zijn taken maar beperkt wat hem frustreerde. Hoe kon hij de theorie nu oefenen als ze hem niets lieten doen?

'Je mag nog meetrainen maar als je voelt dat je hem overbelast kom je bij me oké?' Het jongetje knikte braaf en sloot weer bij de rest van de groep aan.

Na het uitvoeren van het parcours wat Kyle voor de training had klaargezet werd er nog een klein wedstrijdje gespeeld. Natuurlijk ruilde Lucas weer de kleur van zijn hesje met een teamgenoot waardoor hij in het team van Daan terecht kwam. Dit leverde Lucas dan ook extra minuten na de training op. Sommige dingen veranderden eenmaal nooit. Ook niet na een ruime twee maanden vakantie.

De vriendschap van Daan en Lucas deed Kyle denken aan de vriendschap van hem en Sem vroeger. God wat miste hij zijn vriend erg. Nog steeds elke dag. Soms leek het wel alsof het verdriet na die vier jaar alleen nog maar groter was geworden. Een lege plek die nooit meer opgevuld zou worden.

Toen de eerste ouders langs de zijlijn kwamen te staan besefte Kyle dat de eerste training van het seizoen er al weer bijna op zat. Hij gaf nog een paar tips aan de jonge spelertjes en liet ze toen twee rondjes rustig uitlopen. De spelers begonnen vervolgens op automatische piloot de pionnen op te ruimen zoals hen dat het vorige seizoen was geleerd.

'Tot volgende week' riep hij de spelers na die richting de kleedkamer strompelden. Kyle zelf liep naar de moeder van de jongen met de geblesseerde enkel. 'Zijn enkel is gekneusd' legde hij rustig uit. 'Ik adviseer wel om elke dag te koelen met koud water en daarna het weer in te tapen.' De moeder knikte begripvol en bedankte de trainer van haar zoontje.

Kyle wuifde het bedankje weg en liep weer het veld op. Ouders attenderen op mogelijke blessures van hun kinderen hoorde immers bij de taken van een coach.

Midden op het veld stond Lucas braaf te wachten op zijn coach.

'Dus Lucas je vond het nodig om gelijk op de eerste training alweer de regels te overtreden en je hesje te wisselen met een teamgenoot?' sprak Kyle het spelertje streng toe.

Ongemakkelijk stampte Lucas met de noppen van zijn voetbalschoenen wat gras uit het veld.

'Weet je hoe het zit coach?' Kyle schudde glimlachend zijn hoofd. Al wist hij vanbinnen best dat beste vrienden nu eenmaal graag bij elkaar in het team wilde zitten. Ook bij vriendschappelijke partijtjes.

'Nou kijk, die andere jongens vinden Daan niet zo goed spelen...' kwam er met moeite uit zijn mond.

'Dus ik dacht als Daan bij mij in het team zit dan kan ik de bal naar hem toe pasen en dan krijgt hij de bal tenminste ook een keertje.' Vanbinnen smolt het hart van Kyle. Dit was een van de redenen geweest waarom hij ja had gezegd toen hem dit vrijwilligerswerk werd aangeboden.

'Kom eens zitten Lucas.' Lucas volgde de bewegingen van zijn trainer en plofte naast hem neer in het gras.

'Niet iedereen kan even goed voetballen, net als niet iedereen even aardig of slim is. Maar zolang je plezier in het spel hebt maakt dat niets uit. Daan vind voetbal toch net zo leuk als jou?'

Wild knikte Lucas zijn hoofd.

'Ik vind het heel lief van je dat je met je vriend mee denkt alleen is dat meer mijn taak als trainer. Ik zal er de volgende keer op letten oké?' knipoogde Kyle naar het jochie.

'Bedankt meneer Bosman. U bent best een toffe trainer.'

Kyle stond op waarna Lucas hem weer volgde. 'Ben je klaar voor de extra kracht training?' grijnsde hij.

Lucas sloeg zijn ogen ten hemel. 'Kan ik dat laatste nog terug nemen' mompelde hij voor zich uit terwijl hij begon met de sit-ups die Kyle voor deed.