The Accident

62

Pov Esmay:

Mijn middag bestond uit door de stad lopen met Thom en later ook Elena.

Ik mis ze nu al. Dit is ongetwijfeld een van de laatste keren geweest dat ik ze heb gezien. Als ik naar Frankrijk verhuis zie ik ze niet meer en als ik weer bij Jace ga wonen wordt ik waarschijnlijk weer afgesloten van de buitenwereld.

Afgesloten worden van de buitenwereld vind ik niet eens echt heel erg meer. Het is eigenlijk bestwel rustgevend. Zonder telefoon heb je echt veel meer oog voor je omgeving.

Ik heb Elena en Thom wel verteld over de verhuisplannen. Ik ga zie hoe dan ook niet meer zien dus het is goed als ze het weten. Nu kan ik nog wel afscheid nemen, die kans had ik de vorige keer niet.

Alleen met Thom is het moeilijk. Ik kan hem niets eens een knuffel geven zonder pijn. Die mateband verpest mijn vriendschappen nog wel het meest. Jace heeft ook nooit de moeite gedaan om me dat te vertellen.

Het is nu half 6. Eigenlijk zou ik naar huis moeten maar ik wil niet. Mijn ouders hebben ook niet gebeld of een berichtje gestuurd dus ik ga er van uit dat ze het allemaal wel prima vinden.

Jace blijft me bestoken met berichtjes over waar ik ben, met wie, wat ik doe, voor hoelang ik dat ga doen... het is bestwel irritant. Plus, we zijn het hele dorp door gelopen dus ik kon moeilijk vertellen waar ik was. Dat verschilt per minuut.

En op het moment heb ik geen idee van wat ik ga doen. Thom en Elena zijn naar huis en ik zei dat ik ook zou gaan maar daar heb ik dus geen zin in. Ik heb wel honger maar helemaal alleen ergens gaan zitten eten voelt ook wel een beetje triest.

Mijn telefoon trilt in mijn broekzak. Zonder te kijken weet ik al dat het Jace weer is.

Ik pak mijn telefoon en ontgrendel hem.

Jace: Ben je nog met je vrienden? Ga je wel nog wat eten?

U: Ze zijn net naar huis

Jace: Ik kan je alvast komen ophalen en dan eten we samen voor we gaan

O ja dat feestje vanavond.

Hm. Het komt eigenlijk wel goed uit... geen boze ouders en moeilijk gedoe over vanavond.

U: Als dat goed uitkomt graag

Jace: Natuurlijk komt het goed uit als het om jou gaat

Jace: Ben onderweg

Ik glimlach en sluit de chat.

Wacht. Hij vroeg niet waar ik nu ben. Hoe kan hij dan weten waar hij me moet ophalen?

Ik open de chat weer en wil mijn locatie sturen. Dan bedenk ik me en zet mijn telefoon uit. Ik wil wel weten hoe hij weet waar ik ben zonder dat ik het vertel.

Binnen 10 minuten is Jace er. Ik sta op van het bankje waar ik op zat en open het portier voor Jace kan uitstappen om dat voor me te doen.

"Hé baby." zegt Jace opgelucht.

"Hey. Kijk niet zo bezorgd, er is niets aan de hand." zeg ik lachend met een blik op zijn gespannen gezicht.

"Weet je dat zeker? Daila deed erg veel moeite om niets los te laten over het gesprek dat jullie hebben gehad. Als er iets is moet je me dat vertellen." zegt Jace.

Ik kijk hem verbaasd aan. Ik had niet verteld dat ik met Daila ging praten. Alleen dat ik met Elena en Thom zou afspreken.

Hij wist ook waar ik was zonder dat ik het had verteld.