The Accident

46

Pov Esmay:

Ik wordt wakker met enorme hoofdpijn. Ik open mijn ogen.

Jace zit rechtop naast me op zijn bed en is bezig met iets op zijn Macbook. Hij merkt gelijk dat ik wakker ben en legt zijn Macbook weg.

Voorzichtig streelt hij een pluk haar uit mijn gezicht en stopt die achter mijn oor.

"Zal ik iets pakken voor je hoofdpijn? En voel je je verder wel goed?" vraagt Jace.

Huh, ik had nog niet verteld dat ik hoofdpijn had.

"Uh ja dankje." mompel ik verward.

Jace schiet razendsnel weg naar de badkamer. In mijn hoofd begin ik de secondes te tellen. Ik ben net bij 10 wanneer hij de badkamer uit loopt met een glas water en 2 paracetamollen.

Hij loopt om het bed heen naar mijn kant, zet het glas neer op het nachtkastje met de pillen ernaast en gaat dan op de bedrand zitten.

Heel voorzichtig, alsof ik extreem breekbaar ben, helpt hij me overeind en ondersteunt me.

Ik kan prima zelf overeind zitten maar laat hem zijn gang gaan. Ik ga het niet ontkennen, ik vind het nu echt leuk dat hij zo zorgzaam is. Het voelt zo ook alsof we geen ruzie meer hebben.

Jace geeft het glas water aan en de pillen. Ik slik ze snel weg met grote slokken water en zucht dan.

"Hoe kan ik opeens zo veel hoofdpijn hebben?" vraag ik me hardop af.

"Toen je de eerste keer flauw viel raakte je hoofd heel hard de grond. Je hebt misschien zelfs een hersenschudding." zucht Jace.

"Ow." mompel ik.

"Ja. Hé, ik moet nu zegmaar weer weg om de laatste dingen voor het feest te regelen want dat is al over 2 dagen. Als er iets is kan je Max roepen, die zit in de woonkamer depressief te zijn omdat zijn mate een dag weg is met haar familie. De toerist uithangen ofzo." zegt Jace.

Hij staat op en kijkt dan vertwijfeld naar mijn gezicht. Ik ontwijk zijn blik.

Zo ken ik Jace helemaal niet. Weggaan terwijl ik een hersenschudding heb zou geen optie voor hem zijn, hij zou alles doen om bij mij te kunnen blijven.

Ik ben wel blij om te horen dat de mate van Max haar familie ook nog ziet.

"Oké... tot later dan." antwoord ik zacht.

Het is even stil terwijl hij blijft staan en me aanstaart. Jace zucht opeens gefrustreerd en pakt dan mijn middel vast met beide handen. Hij tilt me op uit zijn bed en klemt me tegen zich aan.

Verbaasd sla ik mijn armen om zijn nek en mijn benen om zijn middel voor houvast.

"Ik kan dit niet meer. Ik kan echt geen ruzie met jou hebben en ik kan je niet alleen laten. En ik heb je al tijden niet meer kunnen zoenen wat me ziek maakt want ik leef voor die lippen van jou." zegt Jace.

Ik kijk hem met grote ogen aan. Zijn ogen hebben weer de vertrouwde warm bruine kleur, waar ik gelijk weer in verdrink.

Een licht, heel blij, gevoel verspreid zich door mijn lichaam. De ruzie is bijna voorbij. Het vervelende schuldige gevoel begint weg te trekken.

"Het spijt me echt Esmay, ik weet hoe erg je je familie mist en begrijp dat je ze wilt bellen om te laten weten dat je in orde bent. Ik begrijp het echt maar het kan gewoon niet. Ik had natuurlijk niet zo boos moeten reageren en gewoon begrip tonen maar mijn wolf en ik werden woedend van het idee dat je ons zou willen verlaten. Sorry prinses. Ik heb het verpest en ik snap het als je me echt haat maar... geef me alsjeblieft nog een kans, ik hou zo veel van je, je bent alles wat ik wil in het leven. Laat me het je bewijzen." smeekt Jace.