The Accident

56

Pov Jace:

Stilte.

Mijn hele huis is doodstil. Té stil. Ik mis een heel belangrijk geluid. Het geluid van mijn mate haar hartslag en ademhaling.

Ik sta beneden in de deuropening. Allemaal emoties razen door me heen. Eerst won de woede het van alle andere dingen, maar nu ben ik alleen heel bezorgd.

Eerst wilde ik niet terug, ik wilde dat Esmay zou denken dat ze voor altijd alleen zou zijn. Maar ik kreeg honger en had geen zin om wild te vangen dus ging toch terug. Nu heb ik spijt dat ik niet eerder terug ging. Straks heeft ze haarzelf van kant gemaakt...

"Wat staan we hier dan nog te doen?! Ga kijken wat er aan de hand is!"

Hij heeft gelijk. Wat sta ik hier nog te doen?! Esmay heeft me nodig!

Ik ren gelijk de trappen op en gooi haar kamerdeur open. Shit. Ze is hier niet.

Ik ren het hele huis door en gooi alle deuren open. Ergens diep vanbinnen weet ik dat ze weg is, ik ruik en hoor haar niet. Maar ik blijf iedere kamer doorzoeken.

"Esmay! Godverdomme kom hier! Esmay! Ik ben fucking bezorgd!" roep ik door de gang.

Natuurlijk komt er geen antwoord. Als ze hier was zou ik het weten. Toch kan ik niet stoppen met zoeken.

Ik voel mijn klauwen en hoektanden groeien en veranderen naar die van een wolf.

Mijn mate. Ik heb mijn mate nodig.

Ik loop de keuken in. Het is donker, maar dat maakt voor mij niets uit. Ik loop door naar de woonkamer. Leeg. Stil. Donker.

"Godverdomme!" vloek ik.

Ik loop terug naar de keuken en gooi een stapel borden van het kookeiland. Het geluid van brekend servies doet me goed, iets kapot maken is altijd fijn als je boos bent.

"Jace!" roept Max opeens.

Ik draai me om en kijk hem boos aan. Zacht grom ik.

"Kalmeer alsjeblieft en luister nou even. Dit is belangrijk." smeekt Max.

"Wat?" snauw ik.

"Je gaat Esmay hier niet vinden. Ze is naar huis. Ze is een paar uur geleden gevonden midden op straat, gedumpt door een auto. Iemand heeft haar geholpen. De politie gaat haar honderden vragen stellen en we hebben geen idee wat zij daarop gaat antwoorden. Je moet voorbereid zijn op politie hier. Je moet je pack beschermen." zegt Max dringend.

In mijn hoofd jankt Dan van het verraad.

"Ze is echt weg! We hebben onze mate niet meer, anderen hebben haar nu. Ze is weg. We kunnen haar nooit meer zien." jankt Dan.

Nee. We gaan nu naar haar toe, we halen haar op. Ze is van mij. Ik wil terug wat van mij is.

Ze kan niet weg. Ik accepteer het niet. Zonder haar ga ik dood.

Die schattige, verlegen glimlach. Haar zachte huid. De overheerlijke geur die altijd om haar heen hangt.

Maar aan de andere kant... ze is weg gegaan. Heeft me verlaten. Ze weet wat voor gevolgen dat heeft voor het pack, en alsnog doet ze het.

Hm. Het is voor een Luna wel belangrijk dat die om het pack geeft en Esmay lijkt alleen nog te geven om wat ze zelf wil.

"Whatever. Dat praten we wel uit haar. We gaan haar nú halen." snauwt Dan.

Toch denk ik-

"Wat als een andere man haar aanraakt?"

Wat?! Dat mag niet! Ze is van ons!