The Accident

38

Pov Esmay:

Ik wordt wakker door gefluister vlak bij mijn oor.

"Esmay. Pssst. Esmay wordt wakker."

Het klinkt niet als Jace. Verward open ik mijn ogen.

Max zit over me heen gebogen met zijn gezicht heel dicht bij me. Of bij mijn nek.

Ik schrik me rot en maak een soort spastische beweging. Dat moest blijkbaar mijn reflex om weg te komen voorstellen.

"Godverdomme Max." vloek ik zacht.

"Sorry. Vergeten dat mensen schrikken van vampiers dicht bij hun nek. Oké, nu je eindelijk wakker bent, je moet me helpen. Alsjeblieft." zegt Max.

Ik kijk hem onbegrijpend aan. Hij snapt toch dat dit best wel vreemde timing is?

"Is het goed als ik dat straks doe? Ik ben zegmaar aan het kamperen met Jace en die komt zo terug. We gaan ontbijten en dan kan ik je helpen." zeg ik.

Gelijk schud Max zijn hoofd en haalt bijna gefrustreerd zijn handen door zijn haren.

Er is iets anders aan hem. Ik bekijk hem onopvallend. Hij ziet er anders uit maar ik kan nou niet echt zeggen wat er precies anders is.

"Het kan niet straks, het moet nu. Ik heb geen tijd." zegt Max.

"Waar gaat het eigenlijk om?" vraag ik terwijl ik rechtop ga zitten.

Max kijkt me vertwijfeld aan en is even stil.

"Ik wil het wel zeggen, maar... misschien wordt je boos. Ik heb Jace eigenlijk ook nodig. Die snapt het." zegt hij uiteindelijk.

"Uh oké... maar waarom heb je mij dan nodig?" vraag ik.

"Kan je een paar dingen voor me vertalen? Van Frans naar Nederlands en andersom?" vraagt Max gespannen.

Ik knik en kijk hem vragend aan. Dat kan niet alles zijn.

"Ja tuurlijk. Is dat alles?" vraag ik.

Max knikt gespannen. "Ja. En ik moet straks Jace vinden."

Ik pak de kleding die ik gisteren droeg en gooi het op een hoop voor me. Max werpt me een dankbare blik toe en schiet dan de tent uit, om buiten te wachten tot ik omgekleed ben.

Snel kleed ik me om en stap dan de tent uit. Max pakt gelijk mijn arm en trekt me mee naar binnen.

"Wow rustig. Wat moet er vertaald worden dat het zo veel haast heeft?" vraag ik verbaasd.

Max laat me gestresst los maar blijft zo snel lopen. Ik haal een hand door mijn haren en kijk hem aan, wachtend op antwoord.

"Ik moet iemand wat uitleggen. En begrijpen wat diegene zegt." zegt Max uiteindelijk. "Ik ga nu niet zeggen hoe het verder zit, dat doe ik wel als je het ziet."

Dit is zo vaag. Ik snap er niets van.

Wat ik wel weet is dat Jace zo terug komt en compleet flipt als ik daar niet meer ben. Max mag het gaan uitleggen.

"Jij legt het Jace uit als hij boos wordt. En reken maar, dat gaat hij worden." zeg ik.

"Komt wel goed." mompelt Max afwezig.

We nemen een grote omweg door de tuin en lopen dan via de voordeur naar binnen. Zo heeft Max er waarschijnlijk voor gezorgd dat we Jace niet tegen kwamen.

Max loopt nu de trap op en ik volg hem zwijgend. Hij stopt gelijk na 1 trap en loopt verder de verdieping op. Dit stuk van het huis is mij onbekend.