The Accident

3

Pov Esmay:

"Ze is wakker! Ze is wakker, dokter Teal ze is wakker!"

De opgewonden vrouwenstem verdwijnt en een deur klapt dicht.

Ik open mijn ogen voor het eerst in 2... nee, aan het licht te zien inmiddels 3 dagen.

Ze gaan een beetje moeilijk open. Mijn oogleden lijken haast wel aan elkaar te pakken.

En mijn zicht is... wazig. Het wordt per seconde beter, na iedere keer knipperen wordt het beeld scherper, tot ik een kamer zie.

Ik lig in een ziekenhuisbed, met apparatuur zónder piepjes gelukkig naast me, in een verder lege witte kamer. Op 2 deuren en wat stoelen na dan.

Op mijn mond zit een irritant kapje, dat ik er voorzichtig vanaf trek. De bewegingen van mijn armen zijn nog wat onwennig.

Mijn keel doet pijn, net als mijn longen en ribben en hoofd.

Alle 4 de muren zijn zo wit dat mijn ogen er even aan moeten wennen. De deuren matchen in kleur en zelfs de stoeltjes zijn wit.

Hm, opzich voordelig voor mijn lichte huid, hiernaast lijkt het toch nog een beetje alsof ik een kleurtje heb inplaats van complete melkfles.

Voorzichtig draai ik mijn hoofd wat van links naar rechts. Het lukt, maar doet vreselijk veel pijn en de hele kamer draait voor mijn ogen als ik beweeg.

Ik strek mijn armen een beetje en bekijk ze dan geschokt. Er zijn geen brandwonden te zien. Helemaal geen, terwijl ik levend verbrande! Maar... ze zijn wel dun.

Mijn ogen gaan over mijn hele lichaam en even voel ik me een klein beetje blij. Ik ben niet meer stevig, ik ben normaal. Zoals ik altijd al heb willen zijn. Niet dik en niet dun. Gewoon goed.

Opeens vliegt de deur open waardoor ik geschrokken opkijk. Ik hoor geen piep meer van het harde geluid!

Ik laat ook gelijk mijn hoofd weer zakken, aangezien alles zo snel begint te draaien om me heen dat ik nu al misselijk ben.

Een man van ongeveer 50 met een vriendelijk gezicht komt binnen, hij heeft een lange witte doktersjas aan en een thetoscoop om zijn nek hangen.

Is dit dan de vriendelijke meneer en dokter?

Hij loopt de kamer in en komt naast mijn bed tot stilstand. Vriendelijk glimlacht hij en schrijft iets op zijn klembord voor hij begint te praten.

"Luna, het is me een eer u nu echt te mogen ontmoeten. Ik ben dokter Teal, ik heb de afgelopen dagen uw gezondheid en vooruitgang in de gaten gehouden, en de brandwonden op uw armen behandeld. De zusters hebben de andere brandwonden behandeld. Daar is nu niets meer van te zien, maar hoe voelt u zich verder? Heeft u nog ergens last van?" zegt hij.

Ik mag hem nu al. Hij is aardig en rustig, niet zoals die hysterisch gillende zuster van 'ze is wakker!'.

En ook fijn voor de privacy dat hij alleen mijn armen heeft behandeld. Hoewel ik het ook niet vreselijk erg had gevonden als hij mijn benen en buik ook had gedaan, hij is een dokter en die zijn speciaal anti-pedo opgeleid.

Trouwens... brandwonden behandelen. Dat kan niet zo goed gedaan worden dat het in 3 dagen compleet genezen is. Dat is onmogelijk.

Dan zijn vraag nog beantwoorden. Hoe ik me voel... kut. Sorry voor mijn taalgebruik, maar zo voel ik me nou eenmaal. En als ik ga beginnen over waar ik allemaal last van heb ben ik nog lang bezig dus ik houd het kort.

"Ik eh voel me prima." zeg ik schor.

Gelijk worden mijn ogen groot. Wow, mijn stem, dat is echt niet oké. Ik klink alsof ik 2 pakjes sigaretten per dag rook, en dan al sinds mijn geboorte. En ik rook niet eens.