The Accident

39

Pov Jace:

"Kom nou prinses. Je ziet er prachtig uit, die make-up is niet nodig. En ik heb honger." zeg ik.

Esmay staat nogsteeds in de badkamer en doet iets met haar wimpers waardoor ze gaan krullen ofzo.

Wat het ook is, het is onnodig.

Worden vrouwen niet moe van iedere dag make-up aanbrengen? Ik bedoel, ze zijn altijd lang bezig, dus het is veel werk.

"Ga maar alvast ik kom eraan!" roept Esmay vanuit de badkamer.

Geen denken aan. Ik ga haar echt niet alleen laten.

"Kom nu gewoon met mij mee en laat die onnodige troep liggen." zeg ik geïrriteerd.

"Mascara is geen troep." zegt Esmay.

"Whatever. Laat het en kom hier, ik mis je." zeg ik.

"Wacht heel even." zegt Esmay.

Ik loop de badkamer weer in en trek het mascara borsteltje of kwastje of hoe dat ook heet uit haar hand.

Esmay heeft nogsteeds haar shirt en sokken niet aan.

"Ugh vrouwen zijn zo traag." mompel ik terwijl ik haar shirt over haar hoofd probeer te trekken terwijl ze met haar sokken bezig is.

"Dat is niet waar." protesteert ze.

"Vergelijk hoe snel ik was met hoe traag jij was." zeg ik.

"Ja oké maar jij kon je aankleden en was klaar, ik moet zo veel meer doen. Mijn haar borstellen en drogen, me opmaken, bodylotion gebruiken, een deodorant zoeken die niet van jou is..." zegt Esmay.

Ze zorgt ervoor dat ik begin te glimlachen en dan snel mijn lippen op elkaar druk.

"Gebruik mijn deodorant, schrap het deel van opmaken en bodylotion. Dat is pas sexy." zeg ik met een onderdrukte lach.

"Mannen. Ik ga ze nooit begrijpen." mompelt Esmay zacht.

Ik trek mijn wenkbrauwen op. Esmay schud haar hoofd.

"Niets." zegt ze snel.

"Zeg het harder of ik ga je kietelen." dreig ik met een grote grijns.

"Nee! Dat doe je niet, ik kan daar echt niet tegen." zegt Esmay geschrokken.

Ik grijns en strek langzaam mijn handen uit naar haar zijdes. Ze begint langzaam achteruit te lopen de slaapkamer in.

"Waag het niet Jace." zegt ze.

"Want anders?" vraag ik grijnzend.

Ze denkt even na.

"Anders... mag je me de hele dag niet zoenen." zegt Esmay.

Gelijk stop ik met lopen en kijk haar met grote ogen aan. Esmay is nu degene die grijnst.

Als ik haar een hele dag niet kan zoenen ga ik dood.

"Hoe durf je daarmee te dreigen." zeg ik dramatisch.

Esmay lacht weer. Ik stap snel naar haar toe en sla mijn armen om haar heen zodat ze niet weg kan.

Langzaam buig ik voorover om haar te zoenen. Net als mijn lippen haar bijna raken buigt ze verder achterover. Ik grom.

"Pas als je zegt dat je me niet gaat kietelen. En als je niet naar me gromt." glimlacht Esmay.

Die kleine duivel dat het ook is.

Esmay glimlacht tevreden, wetende dat ik toch wel ga toegeven. Ik moet haar gewoon zoenen. Het is als zuurstof, ik kan niet zonder.