The Accident

35

Pov Esmay:

Jace trekt me mee de psychologen praktijk ik.

Ik heb wel 100 keer gezegd dat ik zelf naar binnen kan lopen maar hij wilt persé mee.

We komen binnen in een saaie wachtkamer, waar 2 andere mensen zitten en een reclamefolder bekijken.

Witte stoeltjes staan aan beide kanten van de wachtkamer de tegen de muur geschoven. De poten van de stoeltjes laten afdrukken achter op de grijze vloerbedekking.

Jace loopt naar de houten balie, waar een vrouw van ongeveer 40 achter een computer zit. Omdat hij mijn hand nogsteeds vast houd trekt hij me achter zich aan.

Ze buigt haar hoofd zodra ze ons ziet.

"Waar kan ik u mee van dienst zijn?" vraagt ze beleefd.

Gelukkig hebben psychologen en hun personeel zwijg plicht. Ik zou me echt heel ongemakkelijk voelen als straks het hele pack weet dat ik naar een psycholoog moest.

"De afspraak voor je Luna. Hoe lang duurt het nog voor ze daar terecht kan?" vraagt Jace met hoorbare irritatie.

Dat Jace met Zack moet dealen betekend niet dat Jace al zijn irritatie op zie mevrouw kan afreageren.

"Uhh... er is nu iemand vrij. Voor 60 minuten." zegt de vrouw met een snelle blik op haar computer scherm. "U mag doorlopen naar de 3de kamer links."

Zonder nog een woord te zeggen trekt Jace me mee naar een lange gang. We lopen langs allemaal deuren tot we bij de 3de van links komen.

"Uh je zou toch daar wachten?" vraag ik met een kort gebaar naar de wachtkamer.

"Ja. Ik wil eerst weten met wie je gaat praten, ze moet wel verstand hebben van wat ze doet." zegt Jace.

"Als ze dat niet heeft zou ze hier niet werken denk ik."

Jace snuift kort en klopt dan op de deur.

Er klinken voetstappen en de deur wordt geopend door een lange, magere man met zwart haar.

Ai. Dit gaat Jace niet leuk vinden.

De psycholoog buigt diep. Jace wilt iets zeggen maar hij wordt onderbroken door de psycholoog.

"Luna, kom binnen. Het is een eer om met u te mogen praten. Mijn naam is George White." zegt de psycholoog. "Alfa, u mag plaats nemen in de wachtkamer. Ik verzeker u ervan dat uw mate in goede handen is."

Verbaasd knik ik en laat Jace zijn hand los. Ik mag deze man wel. Voor het eerst spreekt iemand eerst mij aan en dan Jace.

Jace legt gelijk zijn hand op mijn heup en trekt me tegen zich aan. Het is een belachelijk bezitterig gebaar en nu irriteer ik me er eigenlijk wel aan. Hij doet dat alleen omdat er een andere man is, en er is geen reden voor. Deze man doet gewoon zijn werk en zegt niets raars.

Ik trek me los en draai me naar Jace om. Ik ga op mijn tenen staan en geef hem een snelle kus op zijn lippen.

"Ik zie je zo." zeg ik en geef hem dan een duwtje richtig de wachtkamer.

Jace verschuift geen centimeter.

"Wacht even." zegt Jace tegen mij.

Hij richt zich tot de psycholoog, die al even toekijkt en bijna verward lijkt.

"Jíj. Als je ook maar íéts doet wat haar kwetst, woorden of aanrakingen, dan vermoord ik je. Ze is van mij. Haal niets in je hoofd." snauwt Jace.

Ik kijk Jace geschokt aan. Dat kan hij echt niet zeggen.

"Jace! Doe normaal! Dat zeg je toch niet!" roep ik uit.