YANGI

3-Herşey Güzel Olacak

-Babacım şu an bunu konuşmanın ne yeri ne de zamanı. Bunu daha başka zaman konuşuruz. Diyip sarıldım.

Check in yaptırdıktan sonra biniş kapısına doğru ilerledim.
...
Uçak indikten sonra valizlerimi platformdan alıp çıkış kapısına vardım. Canan hemşireyi görür görmez hemen tanıdım, profil fotoğrafındaki ile aynıydı. Yalnızca göründüğünden daha minyondu, hele ki benim kadar uzun birinin yanında daha da küçük gözüküyordu. Benden kaç yaş küçük olduğunu merak ettim. Tarzı da oldukça sadeydi. Kot pantolon üzerine beyaz bir kısa kollu tişört gitmişti. Koyu kahve dalgalı saçlarını da arkadan toplamıştı.

-Merhaba ben Canan, nasıldı yolculuğun yoruldun mu çok? Dedi samimi bir şekilde.
-Bende Evrim, Memnun oldum. Diyip tokalaştık.
-Yolculuğum iyiydi, dedim ve gülümsedim.
Akşamüzeriydi ve havada İstanbul'daki yağmurdan eser yoktu. Sıcaklamaya başlamıştım ve sıcağa karşı toleransım çok düşüktü. Hemen mayışır uyku moduna geçebilirdim.
-Öyleyse önce eşyalarını bırakalım evde eşyalar, tayini çıkan bir polisin eviydi. Eksiklikleride zamanla gideririz, dedi.
-Teşekkür ederim bana çok yardımcı oldun. Ev konusunda ise ayrıca minnettarım.
-Asıl ben geldiğin için minnettarım, sağlık ocağımıza bir süredir yeni bir hekimin atanmasını bekliyorduk. Bizim burda yeni gelen hekimlere, öğretmenlere kutlama gibi bir şey yaparlar. Senin bu gün geleceğini duyunca yerlerinde duramadılar, dedi Canan hemşire.
Kutlama tarzı birşey yapacaklardı demek. Bu insanlara şimdiden içim ısınmıştı, üstelik üzerimde hissettiğim gerginliğide azaltabileceğini düşünüyordum.
-Bu arada bu arkadaşım Bayram. Dedi Canan hemşire yanındaki uzun boylu esmer çocuğu gösterip.
-Memnun oldum, bende Evrim.
-Hoş geldiniz doktor hanım, bende emniyet teşkilatındayım.
-Şark görevindesiniz yani öyle mi? Ne güzel dedim.
-Teşekkür ederim, biz Canan hemşire ile aynı sene geldik ve birbirimize çok destek olduk. Siz de herhangi bir ihtiyacınız olursa çekinmeyin,dedi.
-Teşekkür ederim, umarım buraya çabuk adapte olabilirim.

Canan hemşirenin benim için tutmuş olduğu eve gelirken yol boyunca dışarıyı izledim. Şehire girdiğimizden itibaren hep fotoğraflarda görmüş olduğum evleri görünce heyecanlandım. Ne güzel bir şehirdi bu Mardin, niçin daha önce gelmemiştim ki?
Düşünceler içindeyken Canan Hemşire geldiğimizi söyledi. İki katlı küçük bir evdi burası lakin üst katı boştu.

-Doktor hanım buranın size uygun olacağını düşündük.

Umarım çok güzel olur herşey dedim içimden.

-Buranın halkı sizi epeydir bekliyor. Evini kendileri düzmek istediler aralarıda toparlayıp eksik olana birkaç birşey almışlar, dedi Canan hemşire.
-Gerçekten mi? Ne düşünceliler, beni çok mutlu ettiler. Dedim.

O sırada dışarıdan davul sesleri geliyordu.

-Bu ne? Düğün filan mı var?
Canan hemşire gülümsedi.
-Sizin için çalınıyor. Hadi dışarı çıkıp onları karşılayalım.
Biz dışarı çıkmadan kapının önüne toplanmışlardı bile.
-Doktor Beeeyyyy, Doktor Beyyy Hoş gelmişsin, bizleri mutlu etmişsin. Diye bağıran davulcuyu duydum.

Doktor Bey mi? Davulcu ve kalabalık beni gördüğü an bir sessizlik oldu. Kimse konuşmuyordu.

-Sanırım beni erkek sandılar diye usulca fısıldadım Canan hemşireye.

Canan Hemşire de mevzuya şaşırmış olacak ki hiç bir şey söylemeden öyle baka kaldı kalabalığa. Neyse ki Bayram durumu toparladı.

-Doktor Hanım sağlık ocağımızın yeni hekimidir.

Sessizlik yerini fısıldaşmaya bıraktı. Şimdi kadın, çocuk, abi, amca demeden herkes birbirine birşeyler söylüyordu.