Benim Ol +18 Zeyker

BÖLÜM24:"YALAN''

Şarkı : Thiago Pethit - Moon

Ahşap merdivenin en üst basamağında öylece dikilerek  Zeynep'in gelmesini bekliyordum . Zeynep'i istiyordum. Onunla yatmak istiyordum. Ama önümde büyük bir engel vardı , Kerem. 

O yumuşacık , pamuk şeker  kalbiyle  taş kalpli kötü  bir adamı nasıl seviyordu ki ?

Kerem. O , kadınların  altında inlemek istediği adamdı. Bu kadar istenilmesine rağmen bir kere olsun havalandığını , şımardığını , görmemiştim.  Onları umursamıyordu bile . Bu onu daha da vazgeçilmez yapıyordu.

Erkek olarak ben bile ona imreniyordum. Onun gibi olmak için neleri vermezdim ki ?  Hiç bir zaman onu rakip olarak görmemiştim . Çünkü  ben ona rakip olamazdım .

Ama şimdi ? Şimdi çok farklıydı . Şimdi savaşı seçiyordum. Kerem'le savaşacaktım , Zeynep için .

Zeynep'i ondan kopartmalıydım. Ama nasıl yapmam gerektiği hakkında herhangi bir fikrim yoktu. Gözlerim kapının anahtar kısmına dikilmiş boş bakışlar atıyordu.

Kapıdan gelen anahtar tıkırtılarıyla hemen bir adım geri atıp korumalıkların gerisine geldim . Zeynep geldi ! Gözlerim Kerem'i gördüğünde istemsizce büyüdü. 

Zeynep merdivenlere bakıyordu. Beni görmemesini umarak hızla odama geçtim. Sanırım buldum ! Belki de şimdi her şeyin sonu gelmişti ?

Zeynep'in yalanını ortaya çıkaracaktım. Kerem'in yalana asla tahammülü yoktu.  Yanlışıkla olmuş gibi  herşeyi ortaya çıkaracakyım bunu yapacaktım.

Eğer doğrudan Kerem'e gidip Zeynep'le ev arkadaşı oldum dersem olmazdı. Çünkü Zeynep söylememem konusunda beni uyarmıştı. Bu sefer asla affetmezdi.

Odamdan çıkarken konuşmaya başladım. 

"  Evine yeni taşındım. Zeynep neredesin ya ?"  Başka yalan uyduramasın diye taşıdığımı da belirtmiştim. Konuşarak merdivenlerin yarısını inmiştim. Onlarsa ilk basamaktaydılar. Kerem hızla basamağı inip zemine bastı. Zeynep şok olmuş halde bana bakıyordu. Anlaşılmaması için gözlerimi büyüttüm.

" Yalan söyledin." dedi Kerem. Sesinde ölüm soğukluğu vardı. Bu her zaman olmazdı. Şuan gerçekten sinirliydi. Sanırım planım tıkırında gidiyordu. Zeynep donmuş bakışlarını benden alıp Kerem'e döndü . Ne konuşacağını bilemez gibiydi.

" Yalandan nefret ettiğimi bile bile bana yalan söyledin ! " çok bağırmıştı. Zeynep korkuyla bir adım geriledi.

" Söyleyecektim , ama çok gergindin ." dedi zor çıkan sesiyle.

" Ama söylemedin!" diye tekrar kükredi.  Dayanamayıp lafa girdim.

" Onu korkutuyorsun ." dedim sakince ,  Zeynep'i işaret ederek. Bağırırsam her şey saha kötü olacaktı.

" Kerem , özür dilerim." sesi çatallaşmıştı. Kafasını eğmişti ve ağlamaklıydı.

"Dileme ,özür falan dileme !" Sağ elini hızlıca saçında dolaştırdı.

"  Seni , bana yalan söyleme diye uyardım ! Sen bana ne dedin ? 'Sana asla yalan söylemem bana güven' dedin ve bir kez daha yalan  söyledin ! " ikimiz de susmuş Kerem'i dinliyorduk. O konuşmayı sevmezdi . Ama şimdi bunu düşünmeyecek kadar öfke doluydu. Gözleri Siyahtan farksız gibiydi. Bunu bitek ben mi farkediyordum , yoksa bana mı öyle geliyordu ?