De Ontwaking

Hoofdstuk 12: Vechten

*Voordat je dit leest link ik jullie door naar het boek My Secret World van kusje_jaimy. Ik heb het eerste hoofdstuk geschreven en de cover gemaakt. Bovendien is het idee van het verhaal behoorlijk leuk :) xo* 

Hoofdstuk 12: Vechten

De week daarop gaat goed. Ik ben prima in vorm en heb dus eigenlijk geen training nodig. Toch is het een heel andere manier van trainen, op Saturnus leren ze ons om te vechten voor een oorlog. Op Uranus leren ze ons onszelf verdedigen. Het is even wennen, maar uiteindelijk raak je eraan gewend.
Ik heb nog niet met Chimmy kunnen praten. Hij lijkt me te ontlopen. Het werkt ook niet echt mee dat onze wegen na de training direct scheiden en ik niet kan laten zien dat ik ooit bevriend met hem was. Dat zou roet in de uitslagen kunnen brengen en dat is niet iets wat ik wil.
Ik neem plaats bij mijn vrienden. Aangezien we allemaal weer vrienden erbij hebben genomen, zijn we een beetje uit elkaar gevallen. Monique is bij haar nieuwe vrienden - Toscana en Beth - gaan zitten, Matthew heeft ook nieuwe vrienden, genaamd Rick en Geah; hij zit nu bij hun groepje. Ik heb Stefanie naar ons groepje genomen en Evi een meisje genaamd Rohanne.
Rohanne is een meisje met donkere haren tot op haar billen en een heel lichte huid. Ze heeft donkergroene ogen en praat niet veel in het openbaar, maar als ze bij ons is, kan ze heel druk zijn.  Ze is ontzettend aardig, maar wel heel erg onzeker van zichzelf. De fases werken ook niet echt mee, met het idee dat een paar van ons weg zullen moeten. We weten niet wat er dan gebeurd, maar het voorspelt geen goed, aangezien dit de enige academie van Saturnus is.
Peter en Adrian hebben nieuwe vrienden gevonden, maar zitten nog altijd achter ons, en soms bij ons. Ze praten in ieder geval wel met ons. Monique en Matthew knikken nog altijd gedag in de gangen, maar we zijn niet echt meer vrienden. Natuurlijk konden we bedenken dat dit zou gebeuren, maar het wordt wel gezien als verraad en als Monique of Matthew’s naam valt in een gesprek, slikken een paar van ons ongemakkelijk. Mij maakt het niet heel erg uit, want ik kende ze niet heel erg goed, maar Evi, Peter en Adrian - die niet alleen zijn vriendin is kwijtgeraakt, maar tevens zijn zus - kenden hen langer en het is voor hen dus een stuk pijnlijker.
Dus vermeiden we het gespreksonderwerp maar en gaan we rustig verder met onze trainingen. Ze zijn ons echt anders aan het trainen dan op Uranus. Hier trainen ze soldaten, daar trainen ze mensen die hun krachten onder controle willen hebben. Ik weet niet echt wat mijn mening daarover is.
Ik loop naast Evi en Stefanie, die mijn beste vriendinnen zijn geworden. We zijn er deze week zo veel voor elkaar geweest. Evi was nogal ‘down’ toen Monique en Matthew ons in de steek lieten. Ik heb een aantal keer naast haar moeten liggen in bed, totdat ze in slaap viel, maar ik besef me elke dag meer hoeveel geluk ik heb gehad om door Evi opgemerkt te worden. En hoe slim ik wel niet was om dat broodje te pakken.
We komen de eetzaal binnen, waar een enorm tumult vandaan komt. Geschrokken en een beetje nieuwsgierig kijken we naar de twee meisjes in het midden van de zaal. Ergens herken ik Aiden in de menigte, die duidelijk naar voren probeert te komen, maar het lukt hem niet, want een aantal jongens houden hem tegen.
Dan herken ik de meisjes pas. Het zijn Monique en Beth. Ik kijk Evi even kort aan, en zij kijkt geschrokken terug. Monique was altijd het stille meisje; nu heeft ze een bloedneus en een blauwe kaak. Beth is er ook niet ongedeerd uitgekomen, ze heeft een paar blauwe plekken op haar gezicht en armen, maar verder rest niets. Beth is duidelijk sterker dan Monique, maar zij heeft het ook zeker niet slecht gedaan.
Evi en ik proberen ons door de menigte heen te wurmen. Een aantal jongeren slaken verontwaardigde kreetjes, maar ze laten ons er wel door.
Ik kan niets anders, maar mijn spontane eigenschappen komen naar boven. ‘Monique!’
Monique kijkt van Beth af, en Beth neemt de kans om uit te halen, maar Monique weert af met haar onderarm, zoals we van Sed hebben geleerd. Ik kijk wanhopig om me heen voor kantinebeveiliging, maar blijkbaar vinden die het net zo amusant als de rest van de zaal.
Dan besluit ik iets. Hier moet toch een einde aan komen. Ik duw de laatste jongeren aan de kant en loop dan woedend op Monique en Beth af.
‘Kappen,’ zeg ik boos en ik ga vastbesloten tussen hen in staan. ‘Waar gaat dit bij de planeten over.’
‘Jou,’ mompelt Beth boos, ze probeert Monique te raken, maar ik pak haar arm midden in de lucht vast.
‘Wat?’ vraag ik.
‘Lees je de krant nooit?’ sist Monique.
Nu kijk ik haar vragend aan. ‘Nee, ze schrijven namelijk alleen maar onzin en ik heb geen zin meer om erachter te komen dat mijn beste vrienden me verraden via dat stomme stuk papier.’
Monique trekt haar wenkbrauwen omhoog. ‘Nou, er is dus nieuws over je ouders en Beth deed daar behoorlijk lullig over. Ik heb het voor je opgenomen.’
‘Waarom?’ vraagt Evi, die naast ons is komen staan. ‘Bovendien ben jij een van de vrienden die ons in de steek heeft gelaten.’ Ze kijkt even door haar wimpers naar Matthew, die met rode wangen zijn hoofd afwend.
Beth rolt met haar ogen. ‘Gaat dit allemaal daarover?’
‘Hé, jij bent hier degene die alles heeft uitgelokt,’ sis ik. ‘Wij hebben hier eigenlijk helemaal niets mee te maken.’
‘En toch staan jullie hier,’ zegt Beth spottend.
Ik open mijn mond om iets te zeggen, maar dan klap ik het dicht en denk ik even na.  ‘Dat is omdat dit wel onze vrienden aangaat, en wat mijn vrienden aantrekt, trekt automatisch mij mee.’
Ik grijp Monique’s arm en sleur haar achter me aan naar onze tafel. Zo, daar ben ik ook klaar mee.
Al snel komen Adrian en Peter naar ons toe.
‘Monique, wat was dat?’ vraagt Adrian woedend aan zijn tweelingzus.
Monique haalt verlegen haar schouders op. ‘Ik weet het niet,’ fluisterde ze.
‘Het was wel stoer,’ zegt Peter.
‘Dat wel,’ zeg ik, ‘maar je moet het nooit meer doen.’ Ik glimlach naar haar en dan kunnen we eindelijk weer normaal eten halen.
Ik sta op om nog een tweede bord te halen als Evi me tegenhoud. ‘Hé, Grace, haal je een broodje voor me?’
Ik kan niets anders dan grijnzen. ‘Met wat?’