De Ontwaking

Hoofdstuk 6: Dit is de echte jongen

Ik loop naar de balie. Een week in het Instituut heeft me goed gedaan, zeker met Phoebe, mijn nieuwe instructrice. Er is geen gave meer opgedaan, na mijn tijd-stil-zet-ding, dus we hebben vooral getraind op mijn lichaam. Nu heb ik overal spieren die op begonnen te blazen en elke avond spierpijn.
Ook al krijg ik vuile blikken in het Instituut, ik vertik het om naar buiten te gaan. Daar zullen nog meer mensen staan met camera’s en microfoons die zich afvragen wat er aan de hand is; ze zijn niet de enige. Ik weet het, ik had ze gezien uit mijn kamerraam.
‘Hey Luus,’ zeg ik tegen Lucida, die een van mijn weinige vrienden op de planeet is geworden.
‘Hi Grace, wat kan ik voor je doen?’  vraagt ze.
‘Eh, kan je me Dylans kamernummer geven?’ vraag ik. ‘Gewoon puur om even een woordje met hem te voeren, hoor.’
Lucida grijnst. ‘Maarnatuurlijk.’

Een uur later sta ik voor zijn deur.
Met trillende handen klop ik aan. ‘Dylan, ben je daar?’
Dylan doet de deur open. ‘Hé schoonheid.’
‘Flirt niet met me,’ zeg ik en ik loop zijn kamer binnen.
Zijn kamer is eigenlijk fout. Het is een appartement. Er is een kleine keuken, een badkamer, een zitkamer en een slaapkamer. En het is een puinhoop.
Ik besluit er niet op te letten en draai me naar Dylan om. ‘Waarom heb je tegen me gelogen?’
‘Ah, vandaar dat ik niet meer met je hoef te trainen,’ zegt Dylan. ‘Spieren staan je goed, Grace.’
‘Ja,’ zeg ik en ik scherp mijn tong. ‘En jij bent een asshole. Nu vertel op: waarom heb je tegen me gelogen.’
‘Gracie, Gracie toch,’ zegt Dylan. ‘Wanneer ga je toch eens zien dat het niet zo makkelijk is. Er zijn niet zo maar twee groepen in de wereld. Slecht en goed zijn dan wel de hoofdgroepen maar wat is slecht en wat is goed? Ik kan je alleen maar vertellen dat ik niet een van jullie ben.’
‘Ben je een van de monsters?’ vraag ik.
Dylan lacht. Als hij zo lacht, doet hij me denken aan een leeuw.
‘Ik? Een monster? Laat me niet lachen. Daar ben ik veel te hot voor. Maar jij daarentegen…’
‘Wat?’ vraag ik nieuwsgierig en bang tegelijkertijd. ‘Wat is er?’
‘Ach nee joh,’ zegt Dylan. ‘Je maakt je zo veel zorgen. Je bent echt knap als je je zo veel zorgen maakt.’ Hij komt dichterbij.
‘O, waag het niet!’ zeg ik en ik sla hem tegen zijn kaak.
‘Je bent sterker geworden, Grace,’ zegt Dylan, niet onder de indruk.
Ik haal mijn neus op. ‘Ja, maar ik ben wel slimmer geworden. Ik weet een leugenaar te ontdekken als ik hem zie. Ik mag dan wel onuitstaanbaar lekker zijn, maar dat hoeft niet te betekenen dat ik je leuk vind. Bovendien ben je veel ouder en zou het dus illegaal zijn.’
‘Zijn geheimen niet leuk?’ vraagt Dylan.
‘Ik stel je een vraag,’ zeg ik. ‘Waarom heb je tegen me gelogen?’
Dylan steekt een wenkbrauw op. ‘Waarom zou ik je het antwoord geven?’
‘Als we het zo gaan spelen,’ zeg ik, ‘ik heb iets wat jij wilt.’
‘Wat?’ vraagt hij nu nieuwsgierig.
‘Ja…’ zeg ik, ‘dat kan ik natuurlijk niet zeggen.’
‘Oké,’ zegt Dylan. ‘Ik stel iets voor. We gaan samen op een date, uit eten en dan vertel ik je waarom. Maar je moet me beloven dat je tot het einde van de date blijft.’
‘Oké, deal,’ zeg ik en ik loop zijn kamer met ferme stappen uit.

Ik sta zenuwachtig in de hal. Marry en Jake hebben me geprobeerd tegen de houden, maar ik ben sterker dan toen we hier kwamen. Een week sterker.
Ik strijk mijn blauwe jurkje dat tot mijn knieën loopt schoon, ook al zit er niets vies op. Ik glimlach even kort naar Lucinda, die me bezorgd aankijkt.
Mijn blonde haren zijn door Marry met tegenzin gekruld. Jake heeft mijn jurk gekocht en Marry verteld hoe ik er “hot” moet uitzien.
‘Zullen we gaan?’ hijgt een stem in mijn hals.
‘Huh? Watte?’ vraag ik en ik draai me om met mijn arm uigestrekt, zodat Dylan een slag in zijn gezicht krijgt.
‘Auch, moest dat?’ vraagt hij.
‘Jep,’ zeg ik. ‘Zullen we nu gaan?’
‘Prima,’ zegt Dylan.
We lopen naar het restaurant en gaan aan tafel 43 zitten. Een ober geeft me een kaart aan en kijkt me eventjes vuil aan. Dat herinnert me er meteen aan waarom ik hier zit.
Ik bestel een bord zalm en Dylan neemt hetzelfde.
‘Zo, dus nu naar de gang van zaken,’ zeg ik. ‘Ik ben met je op date, dus nu mag je me wel eens gaan vertellen wat er aan de hand is en waarom je in godsnaam tegen me hebt gelogen.’
‘Ik heb tegen je gelogen omdat het veiliger is om je hier niet te hebben,’ begint Dylan. Hij lijkt nu niet meer tegen te stribbelen en dat vind ik veel fijner. ‘Zodra je je krachten ontdekt, zal iedereen ontdekken hoe sterk je bent. De krachten van jou zijn gevaarlijk. Sommige mensen denken dat je ze niet onder controle zal kunnen houden. Aangezien de eerste krachten die je kreeg, je Saturnuskrachten waren, worden mensen bang. Ze willen een reden. Ik ben je trainer, sorry was, en dat maakt mij verantwoordelijk. Ik ben de eerste die mensen zullen vermoorden als het daar eenmaal op aankomt. Ondertussen zien mensen alleen maar deze kant van het verhaal. De aandacht wordt van Pluto afgehaald en dat is op het moment het belangrijkste. Ik dacht dat als je naar Saturnus zou gaan, dat het dan in ieder geval weer rustig zou worden hier, op Uranus. Ik weet dat dit alles me een ongelooflijke lul maakt, maar je moet me geloven dat het niet alleen voor mezelf was, maar ook voor de veiligheid van het zonnestelsel.’
‘Dat is een hele mond vol,’ zeg ik. ‘Dus als ik te veel kennis en kracht krijg, gaan mensen mij verdenken en wordt het gevaarlijker voor de planeten. Als ik te veel kracht krijg, zal Pluto aanvallen.’
‘Inderdaad,’ zegt Dylan.
Plots zit ik niet meer woedend in mijn stoel, maar ontzet. ‘Hoe weet ik dat je niet liegt?’
‘Omdat we familie zijn,’ zegt Dylan. ‘Familie liegt toch niet tegen elkaar?’
‘Nou, je hebt wel een keer tegen me gelogen,’ zeg ik.
‘Ja, maar dat was voor je eigen bestwil,’ zegt Dylan.
‘Familie gaat toch ook niet op een date?’ zeg ik.
‘Nee, maar zo close zijn we ook niet,’ zegt Dylan. ‘Ik ga met je op een date als we dat willen.’
‘Wat is dat nou weer voor een uitspraak? Dit was toch eenmalig?’
‘Dat ligt aan jou.’ Dylan kijkt me met grote ogen aan, alsof hij niet begrijpt wat hij net zelf heeft gezegd. ‘Want van mij mag het.’
Ik probeer niet te smelten. Dylan is een player, dit heeft hij al zo vaak gedaan. Maar het is zo moeilijk om het te weerstaan.
Dan maak ik van mijn hart een steen en sta ik op. ‘Nou, ik denk dat we hier wel klaar zijn.’
Meteen op dat moment komt de ober binnen met de twee borden gebakken zalm. Als hij ziet dat ik wegloop kijkt hij me verward aan.
‘Zet het maar op zijn rekening,’ zeg ik en ik wijs naar Dylan.

A/N:

Finally. Thanks to all the people! Ik hoop dat jullie dit korte stukje leuk vonden.

xoxo - A