De Ontwaking

Hoofdstuk 1: de Erkenning

Hoofdstuk 1: de Erkenning

‘Grace, ben je er klaar voor?’ vraagt mijn moeder. Alhoewel, ze is me toegekend. Het is nooit duidelijk wie onze tweede ouder is.

‘Ja, mam,’ zeg ik. Vandaag is de dag van de Erkenning. Een heel speciale dag voor de kinderen van zestien.

‘Ach wat ziet mijn meisje er toch mooi uit,’ zegt mijn vader. Hij is ook niet mijn echte vader, maar aan me gegeven door een bepaalt bureau. Ik had ook nog een broer, maar hij is drie jaar geleden vertrokken om onderzoek te gaan doen naar de krachten van de Marskinderen.

‘Kom, we gaan,’ zegt mijn moeder. ‘We zijn al laat.’

Ik strijk mijn lange witte jurk schoon. Het is het teken dat ik nog geen planeet heb gekregen. Het teken dat ik nog schoon ben. Zodra een planeet mij Erkent zal deze jurk veranderen in een bepaalde kleur die bij die planeet hoort.

Mijn moeder heeft een blauwe jurk aan. Ze is een kind van Neptunus. Mijn vader heeft een groen pak aan. Een kind van Mercurius.

We lopen naar het grote gebouw dat in het midden van onze stad staat. Er wordt elk jaar de Erkenning gehouden, maar ook gebruikt voor spellen.

De Erkenning is niet verplicht om naar te komen. Als ik het gebouw binnen kom herinner ik het me nog precies. De Erkenning van mijn broer was niet bepaalt een pretje. Hij hoopte altijd dat hij een kind van Uranus was. Dat hoopt ieder kind. Uranus is het machtigste van alle planeten. Hij is de opperplaneet. Mijn broer kwam er alleen slechts vanaf met Venus. Nu is hij op onderzoek uit. Ik denk dat hij alleen weg is om ons niet onder ogen te hoeven komen.

Ik neem plaats op een van de tribunes. Dit is de tribunes voor de kinderen die vandaag erkent worden. Mijn ouders moeten naar de tribunes van hun planeten.

Om me heen zie ik allemaal leeftijdsgenoten. Maar ik kan mijn vrienden - George en Ira - niet vinden. Waarschijnlijk zitten ze helemaal vooraan. Aangezien ik een beetje te laat was, zit ik helemaal achteraan.

Onze tribune staat helemaal rechts. Naast de trap zodat de kinderen die naar voren moeten komen voor hun Erkenning de trap af kunnen. Naast onze tribune staat de tribune van Mercurius en zo gaat het verder, op de manier van het zonnestelsel.

De Erkenning is de enige dag waarop de planeten contact met de aarde opnemen.

Al jaren worden er geen mensen meer geboren op de aarde. De mensen worden geboren op planeten. Van de planeet waar de mensen geboren worden, krijgen ze bepaalde krachten die bij de planeet horen. Op dezelfde dag dat ze geboren worden, gaan ze na één uur naar de aarde. Met de raketten die we nu hebben, kunnen we binnen twee minuten van Neptunus naar de aarde reizen. Vraag me niet waarom, techniek is nooit mijn ding geweest.

Er komt een vrouw naar voren die het principe van de erkenning uitlegt. Ik ken haar naam. Het is Titania, dochter van Uranus. Er zijn maar weinig kinderen van Uranus, omdat het de sterkste planeet is en dus moeilijker is om kinderen te krijgen. Niemand weet precies waarom.  Titania is vernoemt naar de grootste maan van Uranus. Ze is nauwelijks vijf jaar ouder dan ik, maar ze heeft al de hele wereld verovert. Ze is geen slechte vrouw, moet ik zeggen.

In ons land hebben we geen achternaam. Dat komt omdat we geen definitieve familie hebben. We krijgen een familie van het bureau in onze stad. Dat houd in, een man en vrouw die getrouwd zijn en eventueel al kinderen van het bureau hebben gekregen. Zo gaat dat bij elk mens. Je trouwt en meld je aan bij het bureau. Die zorgen dan voor kinderen. Je kan zelf kiezen hoe veel kinderen je kan krijgen.

De wereld is nauwelijks bewoond. De mensen wonen in de grote steden. Daar worden de meeste kinderen naar gebracht. Ik woon in de hoofdstad van de wereld. Er zijn hier abnormaal veel mensen, maar iets in mij vind dat fijn. Ik voel me er machtiger door, ook al ben ik pas net zestien en heb ik helemaal nog niets te zeggen in het land.