De Ontwaking

Hoofdstuk 4: de Training

Hoofdstuk 4: de Training

Blijkbaar houden trainingen om je krachten te ontdekken niet in dat je gaat mediteren. Ik ben de hele dag bezig met boxen, hardlopen, yoga en nog veel meer. Als Dylan uiteindelijk zegt dat we een pauze nemen, ben ik uitgeput en rammelt mijn maag van de honger.
Dylan neemt me mee naar een grote zaal, waar allemaal mensen zitten te eten. De zaal is opgedeeld in een aantal tafeltjes. In het midden staat er een groot buffet.
Als ik op de klok kijk, is het pas half twee. Ik kijk de ruimte door, tot ik Jake en Marry zie.
‘Daar zijn mijn vrienden,’ zeg ik tegen Dylan, ‘hoe laat moet ik weer terugkomen in de zaal?’
‘De training is voor vandaag klaar,’ zegt hij, ‘maar ga nog wel even twee rondjes over de dijk hardlopen, dat is goed voor je.’
Ik knik en loop naar Jake en Marry.
‘Dus dat is je trainer,’ zegt Marry.
Ik knik.
‘Hij is best wel hot,’ zegt ze.
‘God, niet jij ook al hè?’ zeg ik lachend.
‘Hé, ga jij nu maar even eten halen,’ zegt Marry.
‘Ja, je zweet,’ zegt Jake, ‘kom niet te dicht bij mij in de buurt, ik heb net gedoucht.’
Ik rol met mijn ogen en loop naar het buffet. Als ik de zaal nog een keer goed bekijk, zie ik dat er meer mensen bezweet zijn. Blijkbaar ben ik niet de enige die hier op het moment aan het trainen is. Ik kan mezelf wel slaan door mijn stommiteit, natuurlijk ben ik niet de enige. Ik ben niet de enige van Uranus, ik ben niet zó bijzonder.
‘Hé,’ zegt een meisje naast me. Ze heeft donkerbruin haar, een gebruinde huid en donkerbruine ogen. ‘Jij bent Grace, toch?’
‘Ja,’ zeg ik glimlachend. ‘En jij bent…?’
‘Ryma,’ zegt ze en ze schud mijn hand. ‘Een kind van Uranus, natuurlijk.’
‘O, gefeliciteerd,’ zeg ik.
‘Ja, jij ook,’ zegt ze. ‘Wel bijzonder hè? Het verhaal. Ik bedoel, door twee planeten Erkent worden is nog nooit gebeurt. Mijn vrienden zeggen dat je gevaarlijk bent, maar je ziet er helemaal niet gevaarlijk uit.’
Ik lach. ‘Is dat een compliment of een belediging.’
Ryma haalt haar schouders op. ‘Ik weet het niet. Neem dat broodje met ei, het is echt heerlijk.’
‘Hé, wil je bij mij en mijn vrienden komen zitten?’ vraag ik haar.
Ze kijkt even moeilijk om naar haar eigen vriendengroepje. ‘Eh…’
‘Het hoeft niet,’ zeg ik.
‘Nou, ja,’ zegt ze. ‘Ik wil je toch wel graag beter leren kennen.’
‘Leuk!’

Als ik even later met Ryma en een bord met broodjes ei bij Jake en Marry aankom, kijken ze me vreemd aan. Iets in mij zegt dat het niet om de broodjes ei gaat.
‘Marry, Jake, dit is Ryma. Ryma, dit zijn Marry en Jake. Ze zijn de mensen waarmee ik naar Uranus ben gegaan.’
‘Aha,’ zegt ze. ‘Nou, hallo.’
We nemen plaats aan de tafel en al snel gaat ons gesprek over de plaatsen waar we wonen.
Ryma vertelt opgetogen over een plaats genaamd Lystra. Iets waar ik nog nooit over heb gehoord. Ze vertelt dat het hele land gemodificeerd is en dat er zelfs bomen groeien, alhoewel dat wel machines zijn en het alleen maar voor de sier is. Sier is een luxe waar ik me niet van kan permitteren. 
Ik heb zelf nog nooit een boom gezien, behalve dan de tekeningen in mijn biologie boek. Bij de Vernietiging hebben ze alle bomen platgebrand. Dom natuurlijk, want ik heb gelezen dat vroeger de bomen en de planten ervoor zorgden dat er zuurstof was op aarde. Nu maken ze zuurstof in een bepaalt lab en spuiten ze het in de ozonlaag. Ik heb me er nooit echt in verdiept.
Marry vertelt dat ze in een klein dorpje leefde, waar mensen erg rijk waren. Ze vertelt over haar familie, haar jongere zusje (Lotte) en haar ouders. Ze vertelt zelfs dat ze een hamster en een hond had, en dat de hond de hamster op een dag had opgegeten. Dieren zijn erg duur, ze zijn alleen voor de rijkste mensen. Dat Marry een hond en een hamster had, moet zeggen dat ze erg rijk is.
Jake vertelt over het leven in het rijke gedeelte van ons land. Hij vertelt over zijn huis, dat in verhouding net zo groot is als twee keer ons huis. Hij vertelt dat zijn vader een oude auto in elkaar heeft weten te zetten en dat hij de enige is met een auto in onze stad.
Dat weet ik nog wel. Het was een hele oproer toen meneer Yerza, de vader van Jake, rijdend in een oude Volvo V40 hun garage uitkwam. Ik weet niet waar hij hem vandaan had, dat heeft hij nooit vertelt, maar ik weet dat het hoe dan ook illegaal is gedaan.
‘O ja,’ zegt Marry. ‘Dat weet ik nog. Het stond toen in de krant. Ik vond het zo interessant dat het een jaar of twee boven mijn bed heeft gehangen.’
Ik glimlach naar haar. ‘Volgens mij ben jij veel slimmer dat ik denk dat je bent.’
Marry bloost. ‘Met een aantal onderdelen kan ik inderdaad wel iets bouwen dat voor leven vatbaar is, maar ik ben lang niet zo slim als andere mensen hoor…’
‘Bij ons is het rijden in een auto mogelijk,’ zegt Ryma. ‘Het is dan wel voor alleen de rijkste mensen, maar we hebben er wel een aantal in de buurt.’
‘Ik heb nog nooit mensen in mijn wijk op iets met wielen zien rijden,’ zeg ik. ‘Ik woon denk ik in het armste gedeelte van het land, maar we hebben het nog abnormaal goed. Dat komt doordat mijn vader in de regering zit en daardoor een goed inkomen krijgt.’
Ik probeer Jake’s blik te ontwijken. Zijn vader zit ook in de regering, maar hij eist veel meer geld dan mijn vader en hij krijgt het ook nog. Jake vindt dat wel allemaal prima, maar ik ben het er mee oneens. Mijn vader doet bovendien veel meer dan die van Jake.

Ik ren met een zacht loopje over de dijk. Het is een rond gedeelte waar veel mensen ’s ochtends rennen. Ik heb ze gezien toen ik naar mijn lokaal rende.
Ik heb een goed uitzicht op de planeet. Het moet echt enorm zijn, want hoe ver je ook kijkt, je ziet geen ronding. Maar verder zie je ook bijna niets anders dat hoge gebouwen.
Heel ver weg zie ik de glinstering van water. Ik glimlach. Op aarde hebben we geen schoon water meer. Overal zit radioactieve straling in. Ze moeten in het lab het water helemaal schoon maken, voordat we het mogen drinken. Mijn ouders, broer en ik drinken dan ook zo min mogelijk, want dat kost veel minder geld.
Ik heb wel eens heel magere kinderen naar het meertje dicht bij ons dorp zien strompelen. We weten allemaal dat het meer zo vergiftigd is dat er zelfs geen cellen meer in kunnen leven, maar de kinderen waren zo wanhopig dat ze zich toch in het meer lieten glijden. Ik kon er niets meer aan doen.
Voor zulke momenten in mijn leven heb ik altijd spijt, en ik weet dat die spijt er altijd zal blijven. Nu ik zo dicht bij Pluto ben, voel ik meer spijt dan ooit. Ik heb het hele zonnestelsel geteisterd met aanvallen van de monsters. Dat is allemaal mijn schuld. Als ik nu maar gewoon niet was geboren dan…
Plots hoor ik een grote bonk. Het komt van achter me. De hele dijk trilt van de plotselinge verschijning.
Geschrokken draai ik me om. Daar staat het verschrikkelijkste wat ik ooit heb gezien. Het heeft vier poten, bedekt met schubben en slijm. Drie hoofden, vijf ogen, twee neuzen, zeven monden en meer dan honderd tanden. Aan de poten zitten stekels van bijna één meter en het ding is bijna vier meter hoog.
Het enige wat ik kan doen is rennen, dus ik ren zo ver mogelijk van het instituut af, terwijl ik gil om hulp. Ik probeer ver van de gebouwen af te blijven, zodat het beest zo min mogelijk vernietigd, maar de hoge torens staan zo dicht op elkaar, dat het moeilijk is om te bedenken waar ik heen moet.
Dan ben ik plots op een open plek. Ik kan nergens heen - het is omcirkelt met muren - en niemand schiet me te hulp. Ik bedenk wat ik vandaag geleerd heb van Dylan. Ik kan alleen nog maar een aantal klappen uitdelen, en dan betwijfel ik of dat ik het beest wel kan raken, zonder zelf al dood te gaan.
Dan zie ik opeens Jake en Marry in de menigte opduiken. Ik roep hen om help en ze komen naast me staan, maar met z’n drieën kunnen we ook niet veel doen tegen zo’n beest.
‘God, vanaf nu neem ik overal een mes mee naartoe,’ zegt Jake.
‘Goed idee,’ mompel ik.
‘Wat nu?’ vraagt Marry.
‘Iemand een strategie?’ vraag ik.
‘Had je nu echt die monsters moeten wekken, Grace?’ vraagt Jake.
‘Ik kon er toch ook niets aan doen…’ Ik kijk hem boos aan.
‘Dit is niet het juiste moment om dat te discussiëren, jongens,’ zegt Marry.
En dan valt het beest aan…

A/N:

Nieuw hoofdstuk. Laat me weten wat je er van vond. Welke koppels shippen jullie?

xoxo - A