Chapter 3 | Humans are, indeed, evil

255 52 219
                                    

Chapter 3 | Humans are, indeed, evil

"You? You're... you're you're that Warner guy?"

It's the guy in the women's washroom!

Oh wait— it's a men's washroom. Si Luke kasi mali-mali ang direction na binibigay!

His hard and stifle laugh echoed in the office. "That Warner guy?" he asked, his voice laced with disbelief, and playfulness.

Napatitig ako sakanya nang tumayo siya, ang mga mata ko'y bumababa sa kanyang suot. He's wearing a shade of gray slacks, the long-sleeves were rolled up to his elbows, and his shoes were so shiny. I can't take my eyes off his dashing features. Lalo na ang perfect eyebrows niya.

How I wish I had that kind of eyebrows.

Umiling-iling si Warner. "Ms. Zunino, you haven't even started working and you're already hearing stories about me?" His lips protruded.

I kept my mouth shut and tried not to roll my eyes.

Of course, he already knows who I am. Panigurado ay binigay sakanya ni Lucius ang resume ko.

Naglakad si Warner papunta sa isang may kaliitang lamesa, medyo malayo sa lamesa na kinauupuan niya kanina. Naglapag siya ng isang tumpok ng papel doon hanggang sa mapuno na ang lamesa.

"I want everything cleared today. Separate potential workers from useless applicants." He looked at me from head to toe. "I need to start building my team for the new project and I want every single talented and useful person from that list."

"Today?" tanong ko sakanya, hindi mapigilan ang pagtaas ng kilay ko.

He wants me to finish that mountain of papers today? Is he drunk? Should I slap him?

Umupo si Warner sa desk niya at binuksan ang isang folder. "Do you have a problem with that?" Hindi manlang siya tumingin sa'kin!

"Nothing," I annoyingly mumbled.

Tahimik akong naglakad papunta sa desk na iyon. I thought I'm gonna be working on some kind of a cool job; I expected pulling huge metals from the ground or being on-site, not in an office and viewing applicants' resumes.

This is a boring job.

A boring human job.

After several hours of separating the papers, I felt the need to take a break. Masakit na rin kasi ang batok ko kakayuko at nangangalay na rin ang kamay kakabuklat ng papel. Naiinis ako dahil boring na nga, napapagod pa ako.

Wala bang ibang job na pwede kong pasukan na nakaka-excite at magagamit talaga ang ability ko?

I don't see how I can use my magnokinesis and metal manipulation ability here!

I was massaging my nape when I saw Warner stood up. Nilikom niya ang mga folders na nasa table at sinort-out sila sa gilid. Pinanood ko siyang mag-alcohol ng kamay. Nanlaki ang mata ko nang bigla siyang tumingin sa'kin.

Iniwas ko kaagad ang tingin at nagkunwaring inaayos ang mga papeles. 

That was awkward. Baka kung ano pa isipin ng human na 'to kung bakit ko siya tinititigan.

I watched him leave on my peripheral vision.

Kaagad akong tumayo at nag-stretch ng ako na lang mag-isa sa office. Tinitigan ko ng masama ang pinto kung saan siya umalis at inirapan iyon.

Today, my ass. Siya kaya gumawa ng lahat ng 'yan.

He should be thankful that we're in this pathetic Earth. Kung nasa Bleanriths kami ay ipapakita ko sakanya na ako dapat ang umuutos, hindi ang inuutusan.

The Girl Who Hides MagicWhere stories live. Discover now