Loving a Weirdo [Shuyin Trilogy]

25th Chapter of Destiny

25th Chapter of Destiny

(Ryen Eve's POV): 

Naglalakad kami ni Zethe ngayon. Pauwi na kami. Hindi pa rin talaga niya nahalatang umiyak nga ako at kasalukuyang namumugto pa rin mga mata ko. 

"Eve..? Are you okay?" He broke the silence na kanina pa present.

"A-Ah! Y-Yes! Okay lang...ako..." Napatitig ako sa kanya... :'-|

"Ano pala...nangyari sa kapatid mo?" He interrogated matapos niyang lumingon sa'kin.

"He's..." Natahimik ako... Brain dead... Napalingon ulit siya sa'kin. Nakayuko lang ako habang patuloy kaming naglalakad.

"I'll pray for his recovery. Mukha kasing ayaw mong pag-usapan..." His voice is soft and clear. I sighed... "Ilan ba kayong magkakapatid, Eve?"

"Three. Ako panganay. Kambal yung brothers ko." I tried to make my voice joyful.

"Talaga? Ang ganda naman."

"Hindi rin. Hindi kasi nakatira kasama namin yung pangalawa."

"His name?"

"Rexodus Orion. We call him Rexodus or Rex." Aliwin mo na lang ako, Zethe.

"Ahh, bakit di niyo siya kasama dun sa bahay niyo?"

"Pasaway kasi. Ayaw niyang napagsasabihan kaya dun siya tumira sa lola namin. Si bunso, si Roises Ures, yun yung naospital... Yun din yung matino."

"Ahh... Ganyan lang talaga, may pasaway at may mabait. Malay mo tumino yung si Rex." 

"Malapit na nga..."

"Bakit?"

"He's engaged."

"H-Ha? Pero..." 

"Kelangan eh... His fiancee is 15 years old. Akala ko nga last time 16 na yung girl. Nagkamali pala ng tingin si papa sa profile nung girl. She's just 15... At kaedad nya lang si Rexodus." Nagbuntung-hininga na naman ako. "Messed up--"

"Naniniwala ka ba sa tadhana, Eve? I mean, I know medyo weird na nagtatanong ako about this kasi lalaki ako... But do you believe in Destiny?" First of all, you're ALWAYS weird. Second, I'm scared of this topic.

"Destiny? B-Bakit mo naman natanong?" Hindi ko lang alam isasagot ko...

"Gusto ko lang malaman..." Mahina niyang sagot.

"Of course." Finally. I admit. 

"Talaga?" 

"Yes. Ikaw? Naniniwala ka din?"

"Noon, hindi... Ngayon, oo." *o___o*

"P-Pano?"

"Noon kasi sobrang boring lang ng buhay ko. Gigising ako sa umaga, maliligo, kakain, papasok sa school, uuwi, kakain ulit, balik sa school, then uwi ulit, kain for the last time, bath, tapos tulog, and so on..." O_O 

"H-Ha?" I am so, BLANK! -___-

"Ganyan lang ginagawa ko. Parang robot na na-program para paulit-ulit na gawin yung mga yun. Pag nakalabas na'ko ng bahay, it's weird pero bigla akong nawawalan ng pakiramdam. I can't smile, can't laugh, kahit naiinis ako walang nagbabago sa mukha ko..." OMG... He's opening this to me! I was so curious about this! 

"Yeah... N-Nakita ko ngang...parang... Blank face ka lagi--ay sorry!" T___T Bakit ko sinabi yun? I'm so mean!

"Marami ngang nagsasabi... Gusto kong ngumiti pero wala talaga eh. Ewan ko ba." Kinamot niya ulo niya na parang naiinis siya. Kawawa naman....