Ferfecir (ZOR AŞKLAR SERİSİ - 1) (TAMAMLANDI)

💜 BÖLÜM 20 💜

Asla vazgeçme. Unutma ki anahtarlıktaki son anahtar, her zaman kapıyı açan anahtardır.
-Paulo Coelho

••

"Sus dedim sana sus, Rana!"

Rana'yı ısrarla susturmaya çalışan Barış'a sesimi yükseltmiştim bu defa.

"Karışma Barış! Devam et, ne söyleyeceksen devam et! Derhal!"

Öfkeli gözlerimi Rana'ya dikmiş, sabırla devam etmesini bekliyordum. Konaktaki herkes avluya inmiş, tetikte bekliyorlardı. Herkes Rana'yı susturmaya çalışırken ben buna müsaade etmiyordum.

"Yıllardır seviyorum Araf'ı. Sen gelmeseydin eğer evlenecektim onunla! Arkanda gördüğün herkeste şahit buna ama sen her şeyi bozdun!"

Bedenimi yoğun bir titreme esir alırken Araf'ın hızla bize doğru geldiğini anlamıştım. Kafamı çevirdiğimde koluma dokunmak istemişti fakat ben hızla geri çekilmiştim. Gözlerim arkamdaki kalabalığa döndüğünde herkesin bunu bildiğini biliyordum.

"Söyledikleri doğru mu?"

"Aydeniz.. ben.."

"Tek bir soru sordum ve tek bir cevap istiyorum. Ne dersen ona inanacağım, söz! Söyledikleri doğru mu?"

"Bir kısmı evet, bir kısmı hayır!"

"Bunu benden sakladın ya, benim seninle konuşacak hiçbir şeyim kalmadı Araf Kurtbey!"

Beni engellemesine izin vermeden koşarak odama çıkmış ve valizimi hazırlamaya başlamıştım. Arkamdan odaya giren Elif ve Hesna ağlıyorlardı. Hesna ellerimden tutarak sarılmıştı hızla bana.

"Gitme yenge, ne olur gitme!"

"Yenge konuşalım ne olur!"

"Konuşacak hiçbir şey yok Elif. Hepiniz beni salak yerine koydunuz! Aylardır gözümün içine baka baka bunu benden sakladınız! Gerçi kızdığım sizler değilsiniz. Benim kocam dahi bana bunu anlatmazken, size neden kızayım ki!"

Elime geçenleri gelişi güzel bavula koyarken Hesna engel olmaya çalışıyordu. Israrla koyduklarımı geri çıkarıyor ve yalvaran gözleriyle bana bakıyordu. Onun tüm çabalarına rağmen kıyafetlerimi valize koyduktan sonra kapıya yönelmiştim. Hesna'nın son anda haykırarak söyledikleri yerimde çakılı kalmama sebep olmuştu bir süre.

"Gidersen öldürürler seni yenge! Peşine düşer aşiret, sağ koymazlar seni! Araf ağam bile koruyamaz. Gitme!"

Gözümden süzülen birkaç damla yaşı silip Hesna'ya döndüğümde çökmüş bir halde karşımda duruyordu.

"Araf bu yaptığı ile beni çoktan öldürdü zaten."

Merdivenlerden hızla inerken gözüm hiçbir şey görmüyordu. Ne bir sonraki adımı düşünebiliyordum ne de başıma gelecekleri tahmin edebiliyordum! Sonu olmayan bir boşluğa bırakılmış gibiydi bedenim. Tamamen hissizdim. Olayın sıcaklığı ile duygularımı, hislerimi kavrayamıyordum.
Avluya indiğimde Rana ile Barış'ı büyük bir kavga içerisinde bulmuştum fakat umrumda değildi. Barış'ın bir anda Rana'ya attığı tokat ile irkilsem de yoluma devam etmiştim. Bunca zaman ona iyi niyetimle yaklaşmıştım. Rana ise her fırsatta beni aşağılamaya çalışmıştı. Bunların hepsini ısrarla görmezden gelmiştim. Gerçekten saf olmalıydım!

Kapıya ilerlerken Araf hızla yanıma gelip bileğimi kavradığında irkilerek geri çekilmiştim.

"Gidemezsin! Buna izin vermem Aydeniz!"