Ferfecir (ZOR AŞKLAR SERİSİ - 1) (TAMAMLANDI)

💜 BÖLÜM 2 💜

Sabah kapının hızlı bir şekilde vurulma sesiyle aralamıştım gözlerimi. Her yerim ağrıyordu. Nerede olduğumu idrak etmeye çalışıyordum. Yerimde biraz doğrulunca yerde uyuyakaldığımı fark etmiştim.
Biraz kendime gelerek ayağa kalkmış ve kapıya doğru ilerlemiştim.

"Aydeniz! Aç şu kapıyı!"

Hale'nin sesi kulaklarıma dolduğunda biraz olsun rahatlamış ve açmıştım kapıyı.

"Amacın gerçekten beni delirtmek! Neden kilitliyorsun kapıyı? Bir şey oldu sandım!"

Dün gece olanlar zihnime doldukça yeniden bedenim titremeye başlamıştı. Babamın attığı o tokatı sindirmem hiç kolay olmayacaktı anlaşılan.

"Zor bir gece geçirdim Hale."

"Ayfer teyze anlattı biraz. Konuşmak ister misin?"

Hayır anlamında başımı sallamakla yetinmiştim.
Yaşadığımı bir daha tazelemek istemiyordum.
Hale'nin de bunu anlayışla karşılaşacağına emindim.

"Haydi hazırlan!"

"Nereye?"

"Nereye mi? Bizim okuduğumuz bir okul var Aydeniz, farkındasın değil mi? Ve birkaç ay sonra mezun oluyoruz. Okulu uzatmak istemeyiz değil mi? Tamam ortam falan güzel ama sıktı artık beni, bence bir an önce bitirmeye bakmalıyız.
Ayrıca itiraz istemiyorum, geleceksin."

İtiraz etme şansı bırakmamıştı bana net bir dille. Geri dönmeyi bende istiyordum ama henüz o gücü toparlayamadığımı biliyordum fakat Hale tüm enerjisini bana aktarmak istercesine duruyordu karşımda.
Banyoya girip elimi yüzümü yıkayana kadar Hale, giyeceklerimi çoktan seçmiş ve yatağımın üzerine sermişti. Uzaktan bir göz attığımda seçebileceği bana göre en renkli kombinasyonu yaptığını görmüştüm. Kıyafetleri alarak yeniden dolabıma asmış ve siyah pantalon, siyah bluz tercihinde bulunmuştum. Hala renkler gözüme güzel görünmüyordu.

Ses çıkarmamıştı.

Hızlıca üzerimi giyinmiş ve çantamı alarak hazır olduğumu belirtmiştim arkadaşıma. Dışarı çıktığımızda Gökhan, arabanın yanında bizi bekliyordu. Anlaşılan Hale, eve girmeden arabanın hazırlanmasını söylemişti. Araca bindiğimizde ise kimse konuşmuyordu. Oldukça gergindim ve bunu artık üzerimden atmam gerekiyordu.

Okula gelmemiz ile Gökhan'a fırsat vermeden Hale ile inmiştik. İçeri girdiğimde sanki ilk kez bu ortama giriyormuş gibi hissetmiştim. Ilk senemiz gelmişti aklıma. Hale ile bir kenara sinmiş, nasıl kaynaşacağımızı düşünüyorduk. O anların yeniden aklıma gelmesi ile gülümsemiştim.

"Uzun zaman sonra ilk kez gülüyorsun Aydeniz Hanım. Hayırdır?"

"İlk senemizin ilk günü geldi aklıma. Kim derdi o iki pısırığın okulun altını üstüne getiren iki öğrencisi olacağını?"

Hale neşe ile gülmeye başladığında ona eşlik etmiştim. Gerçekten yapabileceğimiz her şeyi yapmıştık 4 sene de burada. Hale o kadar sosyal bir kızdı ki, her etkinliğe gönüllü olarak katılıyor ve peşinden beni de sürüklüyordu. Haliyle onun tanındığı ortamlarda ben de boy göstermek zorunda kalıyordum. Babamın iş yaşamında bu durumdan elimden geldiğince kaçarken, Hale'den kaçamıyordum ne yazık ki..

İçime derin bir nefes çektiğimde 3 gündür üzerimde olan o kasvetli havayı az da olsa attığımı fark etmiştim. Annem için yapabileceğim en iyi şey, hayatıma kaldığım yerden devam etmek olacaktı ve ben de öyle yapacaktım.
Derse girmeyi her ne kadar istemesem de girmek zorundaydım. Birkaç ay sonra mezun oluyordum. Hayallerimden çok uzak bir mezuniyet olacaktı benim için, annemsiz..