Ferfecir (ZOR AŞKLAR SERİSİ - 1) (TAMAMLANDI)

💜 BÖLÜM 11 💜

Bölümde çok merak ettiğiniz bir şeyi açığa kavuşturdum. Araf'ın ağzından, onun duyguları.
Bakalım neler hissediyormuş?

--------

Öylesine güzel seviyorum ki seni.
Öylesine saf, öylesine temiz, öylesine derin...
Ve öylesine değil.

••

Parmağımdaki yüzüğe bakıyordum dakikalardır. Kurdelasını çıkarmak bile gelmemişti aklıma. Her şey hayallerden ibaretken bir anda yaşarken bulmuştum kendimi.

"Leylaaa! Kendine gel kız!"

Hale'nin sesi ile hayal dünyamdan sıyrılıp gerçek dünyaya dönmüştüm. Bir yandan etrafı topluyor bir yandan da bana laf atıyordu. Yasemin teyze de muhtemelen mutfağı toparlıyordu. Yaman abi ve Gökhan ise bu hallerimizi izliyordu.

"Ben artık gideyim."

Babam yavaşça yerinden kalkarak kapıya doğru yönelmişti. Gitmesini istemiyordum, burada kalması gerekiyordu.

"Gitmesen? Yani burada kalabilirsin."

Umut dolu gözlerim ile ona bakıyordum. Ne demek istediğimi, duygularımı çok iyi anlıyordu kesinlikle.
Olumlu anlamda başını salladığında gülümseyerek karşılık vermiştim bende.

"Burada kalacağım, yani İstanbul'da. Siz hanımlarda rahat bir gece geçirin. Sabah erkenden geleceğim kahvaltıya. Şimdilik hoşçakalın!" diyerek Yaman abi ve Gökhan ile çıkmışlardı evden.

Yasemin teyze rahat etsin diye gittiklerini biliyordum. Gerçi onların gitmesi ile daha da rahatsız olmuştu.

"Benim yüzümden otel köşelerinde sürünecekler."

"Olur mu öyle şey anne! Hepinizin evimizde yeri var, Vural amca rahat edelim diye gitmeyi tercih etti.
Bu arada gecenin şoku oldu bana gelmesi!"

"Sana mı bana mı?" demiştim lafa girerek.

Barış'ın tuzlu kahve olayından bile üst sıradaydı babamın gelişi.

"Ya aklıma gelmişken!
Barış o tuzu, kahveye nasıl döktü Halecim? Bir fikrin var mı?"

"Iıı.. hayır yok Aydeniz!" demişti gözlerini kaçırarak.

"Cevap ver yoksa üzerine atlarım!"

"Ay tamam ya! Sen kahveleri tepsiye dizdikten sonra Araf'ın kahvesini hazırlarken bana 'sus' işareti yapıp rastgele bir kahveye döktü. Bende eğlence olur diye sana bir şey demedim ki bence çok iyi oldu!
Tam da adamına geldi yalnız ha! O Cihan'ı hiç sevmedim, mendebur suratlı şey!"

Küçük bir kahkaha atmıştım bu haline. Hale çok pozitif bir insandı ve etrafında negatif elektrik aldığı insanlara gıcık kapıyordu. Anlaşılan Cihan'ı sevmemişti.

"Kızlar, dedikodularınızı yarına saklayın. Şimdi yataklara!"

Yasemin teyzenin uyarısı ile yataklara yol alırken küçük çocuk gibi hissediyordum kendimi. Odama girdiğimde annemi yatağımın ucunda otururken görmüştüm sanki bir anda. Gözlerimi birkaç kez kırptığımda ise görüntü yok olmuştu.
Bu gece benimleydi, hissetmiştim. Her şeyi görmüştü ve eminim ki benim kadar o da çok mutluydu.
Üzerimi değiştirirken telefonumun melodisi dolmuştu kulaklarıma.
Araf arıyordu.

"Ne oldu? Kahvenin tadı damağında kaldı, bir daha istiyorsun değil mi?"

"O kahvenin faturasını sana keseceğim, hiç şüphen olmasın sevgili sözlüm!"