Μια νεράιδα για τη Φιλίπα

Συμφιλίωση No2

Η Μαργαρίτα είχε βαλθεί να τραβάει πιο απότομα την κουβέρτα τώρα. Μέσα στο στήθος μου κατοικούσε μια πελώρια φούσκα αέρα. "Ευχαριστώ", κατάφερα να ψελλίσω.

Η Μαργαρίτα κούνησε το κεφάλι. "Όχι. Εγώ, σ' ευχαριστώ".

"Εσύ εμένα; Γιατί;"

Σήκωσε τους ώμους. "Για όλα. Αλλά κυρίως για χτες βράδυ".

"Χτες βράδυ; Μ' ευχαριστείς που σου έβαλα τις φωνές;"

Η Μαργαρίτα γέλασε. "Ναι, έτσι φαίνεται. Με βοήθησες να δω διαφορετικά τα πράγματα".

"Καλά, πάντως δεν το ξανακάνω", είπα. "Δεν θέλω να είμαι έτσι".

"Ε, μην είσαι τόσο σκληρή με τον εαυτό σου. Δεν ήσουν και τόσο κακιά, ξέρεις. Απλώς υπερασπίστηκες τον εαυτό σου. Δεν είναι κακό αυτό μερικές φορές".

Προσπάθησα να καταλάβω τι έλεγε. Είχα υπερασπιστεί τον εαυτό μου. Πάντα το φοβόμουν τόσο πολύ αυτό, πάντα φοβόμουν ό,τι μπορεί να με έφερνε στο επίκεντρο της προσοχής. Τόσο πολύ, που νόμιζα πως ο κόσμος γύρω μου θα κατέρρεε αν το έκανα. Ότι όλοι θα με μισούσαν, θα έχανα τους ανθρώπους από γύρω μου, όλα θα πηγαίνουν στραβά. Όχι, δηλαδή, ότι κι όταν δεν υπερασπιζόμουν τον εαυτό μου τελευταία, πήγαιναν καλά. Αλλά τουλάχιστον δεν είχαν γίνει χειρότερα. Ίσως να μην είναι και το τέλος του κόσμου όταν υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου.

Κι όμως, δεν ήθελα να το ξανακάνω. Δεν ήταν ανάγκη να γίνομαι έτσι.

"Να σου πω, λοιπόν, τι έχασες σήμερα στο σχολείο;" ρώτησα, μιας και είχα την αίσθηση πως είχε έρθει η ώρα να αλλάξουμε θέμα. Η Μαργαρίτα μάλλον ανακουφίστηκε. "Ναι, πες μου", είπε, έβγαλε το πουλόβερ της και το ακούμπησε στην κουβέρτα. Κοίταξα την πλάτη της, τους ώμους που εξείχαν αφύσικα τώρα χωρίς το πουλόβερ. Το ξέρω πως ήταν τα φτερά της εκεί, αλλά και πάλι παράξενο ήταν το θέαμα.

Η Μαργαρίτα με πρόσεξε που κοιτούσα.

"Λυπάμαι γι' αυτό που έγινε με τα κορίτσια τις προάλλες", είπα κάπως αμήχανα. "Όλοι τους κοροϊδεύουν. Δε σημαίνει τίποτα".

Η Μαργαρίτα άπλωσε το χέρι της σαν να ήθελε να με σταματήσει. "Εντάξει, το ξεπέρασα", είπε. Αλλά η φωνή της έδειχνε πως καθόλου δεν το είχε ξεπεράσει. Το ξαφνικό, πιεσμένο της χαμόγελο μού είπε να μη συνεχίσω.

Όταν έβγαλε τα βιβλία της από την τσάντα, της έπεσε ένα χαρτάκι. Το άνοιξε.

"Α, ναι το γράμμα που μας έδωσαν χτες", είπα. "Μη δίνεις σημασία. Είναι για ένα χαζό διαγωνισμό την άλλη βδομάδα".

Η Μαργαρίτα διάβασε το γράμμα. "Ε, γιατί δεν παίρνεις μέρος;" είπε.

"Ναι, σιγά", γέλασα. "Και να κάνω τι;"

Η Μαργαρίτα έδειξε τα χέρια μου. "Αυτό που έκανες όταν ήρθα".

"Τα κόλπα;"

"Γιατί; Ήταν τέλεια!" είπε. "Ξέρεις κι άλλα;"

"Ουουου! Πολλά, αλλά..."

"Αυτά να κάνεις!"

"Τι; Ταχυδακτυλουργικά;" Για μια στιγμή, φαντάστηκα τον εαυτό μου στη σκηνή, να κάνω τα μαγικά μου κόλπα, εντελώς χαμένη στον κόσμο που με μεταφέρουν, και εκατοντάδες μάτια να με κοιτάζουν εκστασιασμένα από την τέχνη μου. Εκατοντάδες στόματα ανοιχτά από δέος. Και μετά το ξανασκέφτηκα καλύτερα. Εκατοντάδες άνθρωποι θα είναι εκεί και θα παρακολουθούν τη σκηνή. Κι εγώ θα είμαι επάνω στη σκηνή. Ολομόναχη. Εντελώς ολομόναχη. Μπροστά σ' ολόκληρο το σχολείο.

Το στόμα μου είχε ξεραθεί λες και είχα καταπιεί μια έρημο. "Με τίποτα", είπα. "Αποκλείεται".

"Μα, γιατί;"

"Απλώς δεν μπορώ να εμφανιστώ μόνη μου μπροστά σ' ολόκληρο το σχολείο. Θα πεθάνω".

Η Μαργαρίτα έβαλε τα γέλια."Σιγά μην πεθάνεις κιόλας! Έλα, ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί;"

Ήξερα πολύ καλά ποιο ήταν το χειρότερο. Μου είχε ήδη συμβεί και δε θα άφηνα να μου συμβεί ποτέ ξανά.

"Τι έπαθες, Φιλίπα;" με ρώτησε η Μαργαρίτα κα πως μαλακά.

Κούνησα το κεφάλι. Δεν ήθελα να μιλήσω.

"Άρα έχει συμβεί κάτι, έτσι;" είπε η Μαργαρίτα.

"Δεν το έχω πει σε κανέναν", είπα.

"Τι δεν έχεις πει σε κανέναν;"

"Το γιατί δεν μπορώ να το κάνω".

"Πες μου. Θα σε βοηθήσω".

Την κοίταξα. Τα μάτια της ήταν τόσο τρυφερά και γεμάτα ειλικρίνεια. Και αμέσως κατάλαβα πως μπορούσα να την εμπιστευτώ. Ούτε στη Σάρλοτ δεν είχα πει ποτέ τίποτα. Και τότε, κάτι σαν να με τσίμπησε μέσα μου όταν συνειδητοποίησα πως όλη μέρα δεν είχα σκεφτεί καθόλου τη Σάρλοτ. Έδιωξα τη σκέψη. "Μου υπόσχεσαι πως δε θα με κοροϊδέψεις;" τη ρώτησα.

"Φυσικά".

"Και δε θα πεις τίποτα σε κανέναν;"

"Πότε".

Πήρα βαθιά ανάσα. "Εντάξει, λοιπόν", είπα. Και μετά της διηγήθηκα τι μου είχε συμβεί