WolfKnight

Rozdział 6

Spojrzałam za siebie, przeciągle studiując oblane czerwonym, klimatycznym światłem otoczenie. Ostatnie blaski Krwawej Pełni już z nie tak wielkim trudem przedostawały się przez korony rosnących gęsto drzew, ślizgając się z niezwykłą dumą po ściółce i opadłych na nią liściach, po grubych, szorstkich korach i coraz bardziej łysych gałęziach, po ostrych kolcach krzewów i zdobiących je jadalnych owocach. Otoczenia nie wypełniał żaden widoczny na pierwszy rzut oka ruch, a wibrująca cisza miała zniknąć dopiero po nadejściu upragnionego przez ofiary świtu. Dla obcych taki widok mógłby wydawać się niezwykle mroczny a nawet straszny, jednak mojej osobie kojarzył się wyłącznie z pozytywnymi przeżyciami i przyjemnie wypełnionym na zimę brzuchem.

– Wrócę tu niedługo – obiecałam sobie szeptem.

Mocno wątpiłam w wypowiadane słowa, ale od podjętej decyzji nie było już odwrotu. Jedyna dobra rzecz w tym, że wataha nie przyjęła źle wiadomości o moim kolejnym wybyciu i szczerze życzyła mi powodzenia na nowej drodze życia. Westchnęłam ciężko i wymusiłam skrzywienie wilczych ust, aby w końcu pożegnać się na jakiś czas z tak doskonale znanym terytorium. Przekroczyłam granicę i delikatnie otarłam się o bok czekającego na mnie wilka, sygnalizując swoją gotowość do nieuchronnego wybycia. Zimer uśmiechnął się do mnie pokrzepiająco, a ja szybko odwróciłam wzrok od jego pyska. Nie chciałam akurat teraz ponownie rozwodzić się nad tym, jak pięknie wyglądał, gdy otwarcie pokazywał swoją radość.

Ruszyliśmy spokojnym tempem w głąb terytorium Zity i co chwilę odnosiłam wrażenie, że przewodniczący zerkał z zaciekawieniem na moją osobę. Jednak mogło mi się tak tylko wydawać. Między nami panowała bezwzględna cisza, dzięki której doświadczaliśmy możliwości wsłuchiwania się w kojące dźwięki lasu. Otaczały nas najróżniejsze zapachy, w tym wyraźne wonie członków innego stada. Czułam się trochę jak intruz, choć zdawałam sobie sprawę, że miałam pełnoprawne przyzwolenie na przebywanie w miejscu, w którym się teraz znalazłam. W końcu Alfa sąsiadującego z moim plemienia się na to zgodził, a tak naprawdę sam mnie tu zaciągnął. Szum opadających liści i głuche odgłosy stawianych przez nas kroków uspokajały mnie, a skupienie na nich pozwalało mi na chwilę przestać myśleć o nadchodzących wydarzeniach. Pragnęłam jeszcze przez kilka sekund, jeszcze przez kilka minut lub najlepiej jeszcze przez kilka godzin egzystować jako dzika wilczyca i dać się pochłaniać w pełni zwierzęcemu rozumowaniu.

Zimer po dłuższym czasie zatrzymał się i zaczął się rozglądać, jakby czegoś szukał. Jego kształtne uszy kręciły się przy tym na boki. Nie rozumiałam, o co mu chodziło, więc sama przestudiowałam uważnym spojrzeniem okolicę, która nijak się nie różniła od pozostałej części lasu. Wszędzie te same drzewa, zwalone pnie, te same krzewinki i nawet te same wonie. Nic innego, nic niezwykłego, ale po zachowaniu przewodniczącego poznałam, że znaleźliśmy się w jakiejś szczególnej lokalizacji.

– Coś się stało? – zapytałam zdziwiona, nie słysząc nic podejrzanego.

– Powinni już od dawna tu być – wymamrotał ewidentnie niezadowolony i zwrócił łeb w moją stronę, patrząc na mnie z przepraszającym wyrazem. – Wybacz mi, ale muszę zadzwonić.

Skinęłam łbem na znak, że nie miałam nic przeciwko temu, więc na moich oczach ciało Zimera przeszło praktycznie niezauważalną przemianę. Zdążyłam tylko mrugnąć, a już stał przede mną ten sam przystojny, odziany w śnieżne, puszyste futro mężczyzna, który odwiedził zajmowaną przeze mnie celę w dworze Dark. Sięgnął dłonią do kieszeni po wewnętrznej stronie okrycia i wydobył z niej komórkę. Kliknął w urządzenie parę razy i przyłożył je do przebitego trzema złotymi kolczykami ucha. Miał na sobie o wiele więcej biżuterii niż przy naszym pierwszym spotkaniu, co dodawało mu arystokratycznego uroku. Na bladych palcach błyszczało kilka dużych pierścieni wysadzanych pasującymi do jego oczu kamieniami szlachetnymi, a szyję oplatał mu delikatny łańcuszek z zawieszką w kształcie siedmioramiennej gwiazdy. Nie odwrócił się do mnie tyłem, więc swobodnie mogłam przyglądać się wysokiej, umięśnionej sylwetce wybijającej się spod białych ciuchów oraz każdemu wykonywanemu przez nią ruchowi.