The Accident

28

We zijn bijna bovenaan de trap en Mike kermt van de pijn. "Kan het niet even iets minder? Ik heb hoofdpijn."

Snel laat ik mijn klauwen groeien en snijd in 1 beweging zijn enkels van elkaar los. Daarna laat ik hem vallen.

Mike valt, of stuiterd eigenlijk, de hele trap af. Ik hoor 3 botten breken. 2 in een arm, 1 in een been.

Ach, dat heelt vast wel weer.

"Sta op en loop naar boven." zeg ik op Alfa toon.

Hij kan mijn bevel niet negeren dus staat moeizaam op en loopt wankelend en met een van de pijn vertrokken gezicht naar boven.

Ik sta bovenaan de trap toe te kijken. Het kost me moeite om hem niet nog een paar keer naar beneden te gooien.

Geen respect tonen, flirten met míjn mate, geen respect tonen voor zijn Luna, op privéterein van zijn Alfa rond sluipen, een packlid neerschieten met wolfsbane kogels die hij bemachtigde door een bewaker in zijn rug aan te vallen. Mike zou 100 keer van de trap mogen vallen en al zijn botten mogen breken en nog zou het niet genoeg zijn.

"Hehe, eindelijk. Volgende keer moet het sneller, mijn oma van 89 haalt je hinkelend nog in." zucht ik geïrriteerd zodra hij boven is.

Mike's gezicht vertrekt van woede.

Ik wacht af. Eigenlijk hoop ik dat hij me beledigd, dan heb ik een reden om hem nog een jaar langer op te sluiten.

Opeens buigt hij zijn hoofd. "Ja Alfa."

Hm. Niet wat ik verwachtte, maar goed.

Ik pak zijn handboeien vast en trek hem mee naar buiten. Mike probeert me bij te houden maar struikelt over zijn voeten.

"Luister groentje, dit is je eerste keer veranderen. De eerste volle maan na je verjaardag. Je breekt ieder bot, wat extreem veel pijn doet. Pas na vaak veranderen heb je er geen last meer van. Vergeet niet de controle over jezelf te behouden. Omdat ik je Alfa ben luister je toch wel naar me dus probeer niets uit te halen met wegrennen en het pack in gaan." zeg ik.

Mike zijn ogen worden groot bij het gedeelte van botten breken. Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik hem aan en dan zet hij snel weer zijn 'i don't care' gezicht op, alsof al je botten breken niets uitmaakt.

Wacht maar af.

2 uur later:

Schreeuwend van de pijn rolt Mike over de grond.

Zijn botten zijn nu bijna allemaal gebroken. De belangrijkste botten en daarbij ook de pijnlijkste breken het laatst.

Ik kan het niet ontkennen, dit is echt leuk om te zien. Mike krijgt de pijn die hij verdient. Hij verdient dit leed.

Opeens breekt het laatste bot. Mike veranderd nu helemaal in zijn wolf en staat even onwennig op zijn poten.

Hij bekijkt zichzelf. Hij is zandkleurig, niet heel groot en niet bijzonder. Ik had iets anders verwacht vanwege zijn talent. Hij kan als mens best goed vechten zonder enige training te hebben gehad. De meeste weerwolven die in mensenvorm zonder training goed kunnen vechten zijn speciaal.

"Zie je, dat viel mee. Ren een rondje om dit grasveld, jank wat, en verander dan terug." zeg ik ongeïnteresseerd.

Mijn ogen gaan naar mijn horloge. Het is laat, Mike deed heel lang over het veranderen.

Esmay slaapt nu al. Alleen. Zonder mij.

"Kunnen we nu eindelijk naar onze mate, ik wil bij haar slapen." jankt Dan.