KİRALIK CEHENNEM

52.Bölüm: FİNAL

Ruelle - Live Like Legends

Chase Holfelder - Animal

grandson - Blood // Water

Shiny Toy Guns - Stripped"Hero" (feat. Mike Mains)

ZAYDE WOLF - BORN READY

Nomy - Demons

Hayat bir oyundu, bir kurguydu. Tanrı ise bu oyunun yaratıcısı, bu kurgunun yazarıydı. Bizlerde oyuncuyduk, kahramandık. Hayatın bize kurduğu inanılmaz olaylar sisilesini yaşıyorduk. Aslında her an bir mucizeydi, hayat öyle bir oyundu ki bir dakika sonrasında neler olacağını kimse bilemezdi.

Hayat bu sefer bana en büyük oyununu oynamıştı. Gerçek olamayacak kadar inanılmaz ama bir gerçek kadar da canlıydı. Ölüme terk ettiğim ağabeyim karşımdaydı. Bir rüya olmalıydı, zihnimin bana oynadığı acımasız bir şakası olmalıydı. Ama değildi, bu tanrının bize oynadığı bir oyundu.

Hepimiz yıkıktık, yanıktık, yanmıştık. İşte tam karşımdaydı, ama nasıl olurdu? Salonun ortasında durmuş bize bakıyordu. Aynı eskisi gibiydi, hiç değişmemişti. Yutkundu, bana baktı ardından Çağkan'a ve Arın'a. Gözleri hepimizin üzerinde gezinirken en sonunda bakmaya korkar gibi Aleda'nın yüzünde durdu. Aleda yaşadığı şokla ayağa kalkmıştı çoktan.

Aleda'nın göğüsü hızla inip kalkıyordu, nefes almakta zorlanıyor gibiydi. Yavaş adımlarla yaklaştı Karan'a, korkar gibi. Hepimiz onları seyrederken Aleda tam onun önünde durdu. Gözlerinden akan bir yaşla elini onun yüzüne uzattı ancak dokunmadı.

"Sarp." Dedi ve son sözü bu oldu. Bilincini kaybederken, Karan onu tutmuştu. Çaresizlikle tuttu Karan onu ve alnını alnına dayadı ızdırapla. Kokusunu derince içine çekti, ta ki Arın gelip onun kolları arasından Aleda'yı alana kadar.

Aleda'nın cansız bedenini Arın kucağına aldı. Arın, Karan'a baktı. Konuşacaktı ancak konuşamadı. Aleda'yı koltuğa yatırdı. Hepimiz sessizdik, şok içindeydik. Konuşamayacak kadar şaşkındık. Ahu birden dolu gözleriyle kendini belli etti.

"Baba, anneme ne oldu?" Paytak adımlarıyla Aleda'nın yanına vardı Ahu. Karan, Ahu'ya baktı. Öyle bir baktı ki bu bakışı sanırım hiç unutamaycaktım. Ben hiç böyle çaresiz bir bakış görmemiştim, ah hayır görmüştüm hatta hissetmiştim. Onu o gece zincirleriyle yangının ortasında bırakırken aynı çaresizliği hissetmiştim.

Konuşamıyordum, hareket edemiyordum, transta gibiydim. Belkide Aleda gibi bayılmama çok az kalmıştı.

"S-sen ölmüştün." Dedim zorlukla konuşarak.

"Hayır kardeşim, ölmedim." Dedi gözlerini Aleda'dan ayırabildiğinde. O kadar şoktaydım ki bayılan Aleda'ya bile gidemiyordum, kilitlenmiştim. Karan, Aleda'nın yanına gidecekti ancak Arın müsaade etmedi. Aleda'yı kucağına aldı.

"Ben Aleda'yı hastaneye götüreceğim, Ahu sizinle kalsın." Ahu ağlıyordu.

"Annem öldü mü?"

"Hayır kızım, sadece biraz rahatsızlandı." Arın kızım dedi, Karan bir kez daha öldü. Bunu gözlerinde gördüm.

"Bende sizinle geleyim." Dedi Çağkan hala o da şok yaşarken.

"Gerek yok, sen sadece Ahu'ya baksan yeter." Çağkan, Ahu'yu kucağına aldı. Arın kucağındaki Aleda'yla çıkarken Ahu 'Annem öldü.' Diye ağlıyordu.

Karan ise sadece seyretti, ardından gözleri yine beni buldu. Sanki her şeyi dışarıdan izliyordum, öyle kopmuştum gerçek hayattan.

"Ama bağlıydın zincirle, senin yanından ayrıldım ve bina patladı." Yanıma yakınlaştı, tam karşımda durdu.