Hüzün Denizi

23.Bölüm;Ameliyat Sonrası

Derinin gözünden...

Arda hala ameliyatta...Ameliyathanenin kapısından bir an bile ayrılmıyorum.Eren hoca çıkıyor dışarı...Yanına koşuyorum.

"O iyi mi?"

"İyi hemde çok iyi.Dikiş atıyorlar.Birazdan  biter yoğun bakıma alırız."

Semiha teyze yaklaşıyor sessizce dualar mırıldanıyor.Gülümsüyor ta ki gözlerini bana çevirene kadar.

"Sen neden hala burdasın?"

Ardanın iyi olması beni o kadar mutlu etti ki umursamıyorum.Ardanın babası Feridun amca rahatlamış gibi.Ameliyathanenin kapısı aralanırken diğer hocalarıda görüyorum.Ardından sedyeyle Ardayı çıkarıyorlar.Hala baygın.Hemşirelerden biri yanıma gelip sırtımı sıvazlıyor.

"Merak etme narkozun etkisinde  uyanacak."

Ardanın yüzü bembeyaz gözleri kapalı  saçları oldukça düzgün.Yoğun bakıma taşıyorlar arkasından gitmek istiyorum.Semiha teyze kolumdan çekip tıslıyor

"Git burdan"

Dolan gözlerimden yaşlar boşalıyor.

"Ama..."

"Uzak Dur,sana git dedim!"

Sandalyeye çöküyorum.Sırtıma yükler biniyor.Ağlıyorum saatlerce...Ardamın yanına  gidemiyorum.Burak oturuyorum yanıma.

"Neyin var?"

"Yok bir şeyim"

"Emin misin?"

"Evet"

"Ameliyat iyi geçti senin değil benim ağlamam gerekmez mi?"

Hıçkırıklarım düğümleniyor boğazıma

Yanından kalkıyorum koşarak lavaboya giriyorum.Duvarın köşesine oturuyorum büzülüp  dizlerimi karın boşluğuma çekiyorum.Gözyaşlarım sıralanıyor bir bir...Aynı onun hastalığını bilmiyormuş gibi davrandığım günlerdeki gibi hıçkıra hıçkıra ağlıyorum.Ciğerlerim parçalanıyor sanki.Nefes alamayacakmışım gibi.

"Arda...."

Artık onu kaybetmekten korkmuyorum.Ama yanınada gidemiyorum.Seniha teyze niye bu kadar sert ki ben onun için herşeyi yaptım.O hastayken yanında neşeli gözükmek için tüm enerjimi  harcıyordum.Hasta olduğunu hocalardan,durumunun ciddiyetini ise Ayşegül Hocanın masasını toplarken bulduğum raporlardan okumuştum.Ama...Arda bunları benden inatla saklıyordu.Nedenini bilmiyordum ama saklıyordu işte.

"O ölmeyecek ama ben onsuz kalırsam öleceğim."

Doğluyorum.Titrek ellerle musluğu açıp elimi yüzümü yıkıyorum.Soyunma odasına inip önlüğümü çıkarıyorum.Ağar adımlarla kapıya dönerken Burak kesiyor önümü.

"Seninle gelmemi ister misin?"

Ne dersem diyeyim dinlemeyecek biliyorum.

"Hayır teşekkürler."

Arkamı dönüp çıkışa ilerliyorum Burak sesleniyor. Koşar adımlarla çıkarken gözlerimi siliyorum .Tekrar bağrıyor.

"Efendim!"

"Arabayla bırakayım istersen"

Onun bu ısrarı çok sinir ediyor beni.

"Hayır teşekkürler."

"Çay içelim."

"Hayır dedim!"

Susuyorum saçlarımı geriye doğru atıyorum.

Arkama bakmıyorum çünkü bakarsam hastaneye koşarak geri dönerim....Semiha teyzeye cevap veremem...Sevdiğini sedyede öylece bırakmak...Gözlerim bir kez daha doluyor.Acaba bana ameliyata girdiğini söyleyecek mi?Ne olur hasta olduğunu saklamasın benden.Ben onu her haliyle seviyorum.Sen uyurken saçlarını okşamıştım meleğim saçlarının döküldüğünü biliyorum...O gün...Piknikte dökülen saçlarını gözyaşlarım ıslatmıştı.Eğer sana bir şey olursa geriye aldığın güller , bir sandık dolusu fotoğraf ve acı veren anılardan başka bir şey bırakmayacakmısın bana...

                                                                                     ***

Ardanın gözünden...

Gözlerimi açtığımda annemle babam başımdaydı.

"Oğlum!"

Annem hemen başucuma geldi babamda başımdaydı.Yüzler gülüyordu.

"Aslanım benim."

Gözlerimi odada gezdirirken yutkundum.Derin yoktu.

İzin günü...Ameliyata girdiğimi bilmeyecek fenalaştım derim diye geçirdim içimden.

"Oğlum iyi misin?"

"İyiyim anneciğim"

"Ağrı hissediyor musun?"

"Vücudum uyuşmuş durumda hissetmiyorum."

Annem ellerini saçıma uzatıyor hemen geri çekiliyorum,alışkanlık olmuş.Yine  ara ara öksürüyorum.Ama eskisi kadar cok kan gelmiyor.Ayağa kalkıyorum.Başım dönüyor daha ne kadar Derinden saklayabilirim,bilmiyorum.